به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، میزگرد بررسی علل رکود سیاسی در فضای دانشجویی کشور با حضور محمد امین سلیمی، دبیر شورای تبیین مواضع بسیج دانشجویی، حسین اخگرپور، دبیر سابق اتحادیه جامعه اسلامی دانشجویان و ابوالفضل مظاهری، دبیر اسبق اتحادیه انجمن اسلامی دانشجویان مستقل، در خبرگزاری ایسکانیوز واقع در ساختمان رسانه های دانشگاه آزاد اسلامی برگزار شد.

در این بخش، مشروح گفت و گو با حسین اخگرپور، دبیر سابق اتحادیه جامعه اسلامی دانشجویان، تقدیم حضور می‌شود. لازم به ذکر است که طی روز های آینده، متن گفت و گو با محمد امین سلیمی، دبیر شورای تبیین مواضع بسیج دانشجویی و ابوالفضل مظاهری، دبیر اسبق اتحادیه انجمن اسلامی دانشجویان مستقل نیز منتشر خواهد شد.

*برخی معتقدند که فعالیت های دانشجویی با افول مواجه شده است، نظر شما در این خصوص چیست؟

بحثی که اکنون در برخی از محافل مطرح می شود، این است که جنبش دانشجویی دچار رکود شده است. من همین ابتدا بگویم که این حرف را قبول ندارم. دوستان جنبش دانشجویی امروز را با جنبش دانشجویی 20 سال قبل مقایسه می کنند، آیا فضای جامعه امروز را هم با 20 سال قبل مقایسه می کنند؟

وقتی که می خواهیم یک موضوع را بررسی کنیم، باید از جوانب مختلف به موضوع نگاه کنیم و باید شرایط زمانی و مکانی مختلف را برای جنبش دانشجویی در نظر گرفت. فضای امروز جامعه چگونه است؟ فضای دانشگاه های ما چگونه است؟ فضای سیاسی کشور چگونه است؟ اگر همه این ها را در نظر بگیریم، متوجه می شویم هر زمان که به جنبش دانشجویی بها داده شده است، جنبش دانشجویی توانسته بهتر عرض اندام کند و رشد پیدا کند، در مقابل هر زمان به جنبش دانشجویی بها داده نشده است و در کارهای آن ها اخلال ایجاد کرده اند، جنبش دانشجویی کم فروغ تر شده است.

در اینجا نکته مهم این است که جنبش دانشجویی رکود پیدا نکرده، بلکه جنبش دانشجویی را به رکود برده اند و حتی برخی از افراد هستند که شاید ماموریت و هدف آن ها این است که جنبش دانشجویی را به رکود ببرند.

در مجموع نظر بنده این است که در حال حاضر، جنبش دانشجویی با توجه به شرایط زمانی و مکانی و با توجه به امکانات و دیگر عواملی که می تواند روی آن موثر باشد، عملکرد قابل قبولی دارد.

*برخی معتقدند که امروزه برنامه های دانشجویی با استقبال روبه‌رو نمی شود، نظر شما در این خصوص چیست؟

به نظر من ایرادی که به جنبش دانشجویی وارد است، این است که ما عمدتا در پازل هایی که از پیش برای ما تعریف شده است بازی می کنیم. به عنوان مثال یک انتقادی که اکنون به معاونان فرهنگی وزارت خانه های علوم و بهداشت وارد است، این است که این بزرگواران می گویند که برنامه ها از استقبال کمی برخوردار است و با این توجیه یک سری از برنامه هایی را برگزار می کنند که صرفا سالن ها پر شود و هیچگونه پیوست فرهنگی برای این برنامه ها پیش بینی نشده است.

می شود برنامه کنسرتی را برگزار کرد و جمعیتی زیادی را به سالن کشاند؛ اما خروجی این برنامه چه چیزی است؟ قرار است چه دردی را درمان کند؟ قرار است که چه فرهنگ سازی ایجاد کند؟

متاسفانه برای جنبش دانشجویی پازل تعریف می کنند و در برخی از مواقع جنبش دانشجویی در دام این پازل های از پیش تعریف شده می رود.

جنبش دانشجویی اگر بخواهد خوب و مثمر ثمر واقع شود، باید خود او این پازل ها را تعریف کند و نگذارد افراد و مسئولین دیگر برای او نسخه بپیچند و پازل تعریف کنند.

*امروزه عموم دانشجویان متمایل به فعالیت های سیاسی نیستند، دلیل این امر چیست؟

با توجه به شرایط اجتماعی حاکم بر جامعه و بالطبع داخل دانشگاه ها، نیاز دانشجوی امروز با نیاز دانشجوی سال های قبل تفاوت پیدا کرده است. تشکل دانشجویی یا هر گروه دانشجویی که می خواهد فعالیت کند، باید اول یک مخاطب شناسی داشته باشد و نیازسنجی کند، بعد دست به اقدام زند و برنامه برگزار کند.

تشکل های دانشجویی باید اول یک نقطه مطلوب و آرمانی را در نظر بگیرند، سپس برای خود مسیر تعریف کنند و بررسی کنند که از کدام مسیر راحت تر می تواند به آن نقطه مد نظر برسند؛ ممکن است مسیری را ما سال های قبل پیش گرفته باشیم، الآن هم آن مسیر باز باشد؛ اما مسیرهای جدیدی به وجود آمده باشد که به وسیله آن ها زودتر بتوانیم به نقطه هدفمان برسیم.

نکته دیگر این است که دانشجویان باید هم تحلیل کنند و هم دنبال راهکارهای خلاقانه جدید باشند؛ دانشجویان باید مسیرهای جدیدی که می تواند دایره مخاطبی ما را افزایش دهد، شناسایی کنند و آن ها را پیش بگیرند.

*آیا سوء استفاده های قبلی برخی از سیاسیون از دانشجویان و مجموعه های دانشجویی در برهه های مختلف، تأثیری بر کمتر شدن استقبال دانشجویان از فعالیت های سیاسی داشته است؟

بحث سوء استفاده نیست؛ چون اجباری در خصوص اینکه دانشجویان بروند پای کار برخی از سیاسیون وجود نداشته است؛ برخی از این ها فریب خورده اند، برخی نیز با کمال میل خودشان پای کار این افراد رفتند که البته برخی نیز بعدها به این جمع بندی رسیدند که این کارشان اشتباه بوده است.

در تحلیل چرایی کمتر شدن استقبال از فعالیت های دانشجویی، نکته مهم این است که بدانیم فضای دانشگاه مثل یک زنجیر است که حلقه های آن به هم وصل هستند. ما نمی توانیم مدرسه را از دانشگاه جدا کنیم و یا خانواده را نمی توانیم از دانشجویی که داخل دانشگاه است جدا کنیم، همه این ها به هم وصل هستند. یعنی وقتی می خواهیم فضای دانشگاه و فضای تشکل های دانشجویی را در نظر بگیریم، باید همه را داخل یک ظرف بریزیم و همه را با هم ببینیم؛ یعنی مثل یک واکنش شیمیایی همه را بریزیم داخل یک ظرف و بعد ببینیم حاصل این ها چه می شود. ما نمی توانیم فقط دانشجو را با دانشگاه درنظر بگیریم؛ چون دانشجو از خانواده، از محیط جامعه، از اطرافیان تاثیر می پذیرد.

در مجموع باید گفت هرجا که به جنبش دانشجویی بها داده شده است، جنبش دانشجویی رشد داشته است و هرجا به جنبش دانشجویی بها داده نشده است و مسئولین نگاه ابزاری به جنبش دانشجویی داشته اند، جنبش دانشجویی دچار کم فروغی شده است.

چون برخی از مسئولین، چه چپ و چه راست، نگاه ابزاری به جنبش دانشجویی دارند، مسئله مهم و اساسی این است که در وهله نخست خود فرد تشکیلاتی و خود دانشجو اجازه ندهد که مورد استفاده ابزاری قرار بگیرد.

*نظر شما در خصوص وضعیت آموزش و پرورش چیست؟ آیا سیاست های آموزش و پرورش تاثیری بر فضای دانشگاه ها داشته است؟

این نکته خیلی مهم است که ما مدام همه چیز را متوجه دانشجو و دانشجویان نکنیم. الآن آموزش و پرورش ما دارد چه چیزی را تحویل دانشگاه ها می دهد؟

من خودم در زمان دانش آموزیم، مسئول انجمن اسلامی دانش آموزان مدرسه مان بودم؛ در حالی که الآن خیلی از مدارس انجمن اسلامی دانش آموزانشان تعطیل است. دوره ما پیشتازان بود، در شرایطی که فکر نمی کنم الآن پیشتازانی در کار باشد.

برای انتخابات های شورای دانش آموزی، بچه ها شور و اشتیاق بسیار زیادی داشتند، الآن شور و هیجان این قبیل مسائل در مدارس کمرنگ شده است. اگر دنبال این هستیم که چه اتفاقی افتاد که فضای دانشجویی امروز کشور به این سمت رفته است، ریشه آن را باید در مدارس بررسی کرد.

*به عنوان بخش پایانی اگر نکته ای را مد نظر دارید، مطرح بفرمایید!

متأسفانه در این دولت، معاونت های فرهنگی دانشگاه ها به معاونت های سیاسی تبدیل شده اند؛ یعنی به جای اینکه راهبردهای فرهنگی را در دانشگاه ها مشخص کنند، با دید سیاسی و امنیتی با تشکل ها برخورد می کنند.

نکته مهمی که وجود دارد این است که تشکل دانشجویی که بودجه یک سال او 3 میلیون تومان است، چه کاری را در داخل دانشگاه می تواند انجام دهد؟ تشکل دانشجویی که به روش های مختلف آن را محدود می کنند، چگونه می تواند موثر واقع شود؟

امیدواریم که یک نگاه بازتر و یک نگاه عقلانی تر، نه سیاسی و امنیتی، نسبت به تشکل های دانشجویی به وجود آید و همچنین همه مسئولین نظام، دید مثبتی نسبت به تشکل های دانشجویی داشته باشند، پای حرف تشکل های دانشجویی بنشینند و انتقادات و پیشنهادات تشکل ها را صبورانه گوش دهند.