خبرنگار گروه فرهنگی ایسکانیوز، کتاب «قدرت عشق و اشتیاق» نوشته اِم.پی.جی عبد الکلام آزاد را بررسی می کند؛

درباره‌ کتاب

این زندگی نامه، توازنی از جزئیات چالش های فنی و سیاسی زندگی دکتر کلام که به موفقیت در دانش هوانوردی و برنامه فضایی رسیده است، میباشد. این کتاب همچنین داستان موفقیت روش های مدیریتی مشارکتی دکتر کلام است که نحوه هم زیستی زندگی مسلمانان و هندوها، روابط آنها با یکدیگر و نیز با دیگر گروه های چند مذهبی موجود در هند را ارائه می دهد. « قدرت عشق و اشتیاق» داستان پسربچه ای است که علی رغم مشکلات بسیار تلاش می کند تا به رویاهایش جامع عمل بپوشاند. این داستان بر اهمیت نقش خانواده، بستگان و دوستان در کمک به دستیابی به اهداف همدیگر و تبدیل آرزو به واقعیت تاکید دارد.

این داستان همچنین روایت تلاش هند (بعد از استقلال) برای خود کفایی در زمینه‌ فنی و تکنولوژی و استقلال دفاعی است. داستانی است در مورد علم که در آن به مسائلی از جمله سیاست، منطقه و بین الملل پرداخته شده است. این کتاب ما را با انسان های موفق و با استعداد آشنا می کند کسانی همچون ویکرام سارابای و برام پراکاش که برای سازمان تحقیقات فضایی هند فعالیت کردند. یکی از نکات برجسته ای که در طول این کتاب به چشم می خورد، مثبت اندیشی کلام است. در این کتاب با چگونگی آغاز فعالیت کلام در سازمان توسعه‌ هوانوردی و نیز چگونگی مشارکت وی در طراحی هواناو و پیوستن وی به سازمان تحقیقات فضایی هند که زاییده افکار ویکرام سارابای بود، آشنا می شویم.

کلام در سال ۱۹۶۳ میلادی به منظور شرکت در برنامه‌ی آموزشی «آزمون فنون راه‌اندازی موشک» به سازمان ناسا در ایالت مِریلند آمریکا سفر کرد و در آنجا با یک نقاشی از یک موشک تیپو که تیپو سلطان (پادشاه هند) از آن علیه بریتانیایی ها استفاده می کرد، روبه‌رو شد.

کلام بخش اول این کتاب را با عنوان آشناسازی شروع می کند. در این بخش وی نقل قولی از کتاب مقدس آتاروا وِدا می آورد که می گوید «زمین و آسمان حدود هستند و گستره‌ بین آنها بسیار وسیع می باشد.» وی در دوران تحصیلش با مشکلات زیادی دست به گریبان بود به گونه ای که حتی در برهه ای از زمان به علت مشکلات مالی روزها دست فروشی (روزنامه _ تمبرهندی) می‌کرد و شب ها به مطالعه می پرداخت. علی رغم تمام این سختی ها وی مدرک لیسانس خود را در رشته‌ی فیزیک از دانشکده‌ سِنت جوزف که بعدها به دانشگاه مَدرَس ملحق گردید،دریافت کرد. کلام در سال ۱۹۵۸ میلادی برای ادامه‌ی تحصیل در رشته‌ی مهندسی دانش هوانوردی، وارد مؤسسه تکنولوژی مَدْرَس شد و بعد از پایان تحصیلات به آمریکا رفت تا در سازمان ناسا آموزش ببیند و این گونه بود که مطالعه و کار بر روی موشک ها را به عنوان حرفه‌ی خود برگزید و ۱۷ سال پر فراز و نشیب را در سازمان تحقیقات فضایی هند سپری کرد.

بخش دوم از این کتاب، به توصیف اولین موفقیت وی در راه‌اندازی SVL3 می پردازد و آشکارا از سخت کوشی، شکست، مدیریت افراد و همکاری با حجم انبوهی از مردم به عنوان یک مهندس هوافضا سخن می گوید در این بین همچنین به توصیف کار مهندسان هوافضا، کسانی که شب و روز تلاش می کنند تا به اهدافش برسند و اینکه تمام دنیا مشتاقانه منتظر موفقیت های آنها هستند می پردازد. کلام در سال ۱۹۶۲ میلادی به سازمان تحقیقات هند پیوست تا به تحقیقات خود در زمینه‌ی راه اندازی ماهواره ادامه دهد.

بخش سوم از این کتاب به دلجویی می پردازد. در این بخش، کلام بیشتر از کار خود در زمینه ی ماهواره ها از جمله ماهواره آگنیو پریتیوی سخن می گوید و فن مدیریت رابا آوردن یک مثال اینگونه توصیف می کند «که وی در سال ۱۹۷۹ میلادی در مقام سرپرست، یک تیم ۴-۵ نفری تحقیقات فضایی را که برنامه ی پرتاب ماهواره به فضا را در دست داشتند، هدایت می کرد.»

آخرین بخش این کتاب دربرگیرنده‌ پیامی خاص برای جوانان و نسل های بعدی می باشد. در این بخش، کلام نسل جوان رابه داشتن شور و اشتیاقی در خود تشویق و تحریک می کند و به عنوان یک مهندس هوافضا ایده های را برای آنها ارائه می دهد. وی همچنین به توصیف هند در سال ۲۰۲۰ از زاویه نگاه خود می پردازد. در این بخش همچنین از جوایز دریافتی توسط کلام و نیز تلاش وی در جهت ارتقای هند سخن گفته شده است. کلام در سال ۲۰۰۲ میلادی به دلیل کار مستدام و پایدار و داشتن عزت نفس و اعتماد به نفس بالا، به عنوان رئیس جمهور هند انتخاب گردید.

درباره نویسنده

آوول پاکر زین‌العابدین کلام (تولد ۱۵ اکتبر سال۱۹۳۱- فوت ۲۷ جولای سال ۲۰۱۵) یازدهمین رئیس جمهور هند بود (۲۰۰۷م _۲۰۰۲ م) دانشمندی که به سیاست روی آورد و سیاست مدار شد. کلام در رامس وارام ایالت تامیل نادو هند متولد شد و به تحصیل در رشته فیزیک و مهندسی دانش هوانوردی پرداخت. کلام در سال ۲۰۰۲ میلادی با حمایت حزب حزب بی جی پی و کنگره ی ملی هند به عنوان یازدهمین رئیس جمهور هند انتخاب شد. عموما از وی به عنوان رئیس جمهور مردمی یاد می شود. وی بعد از یک دوره ریاست جمهوری به روال قبلی زندگی خود یعنی آموزش، نوشتن و خدمات عمومی روی آورد. وی جوایز معتبر متعددی از جمله Bharat Ratna، بالاترین درجه افتخاری غیر نظامی هند را دریافت کرد.