دکتر محمدمهدی طهرانچی سرپرست دانشگاه آزاد اسلامی در سرمقاله روزنامه فرهیختگان رابطه بین صنعت و دانشگاه را به خوبی کاوید و ارکان پیشرفت آن را تشریح کرد. به عقیده دکتر طهرانچی درهم تنیدگی فرهنگ، علم و اقتصاد می‌تواند در حوزه تصمیم‌گیری اداره کشور، موجب گره‌گشایی در سطح کلان شود. شرکت‌های دانش‌بنیان، توسعه اشتغال مبتنی بر افق‌های جدید در علم و فناوری و دیگر مفاهیم مطرح‌شده در ادبیات پیشرفت و توسعه همه این‌گونه کلیدواژه‌ها حکایت از وابستگی این سه عامل با هم دارد. مقام معظم رهبری نیز بارها در حوزه ارتباط بین صنعت و دانشگاه نکاتی را گوشزد کرده‌اند. در صدر آن‌ها می‌توان به جدی‌تر شدن ارتباط متقابل و پرمنفعت دانشگاه و صنعت اشاره کرد. سپس بحث گسترش رابطه با صنعتی‌ها و شناسایی نیازهای آنان مطرح می‌شود؛ به‌گونه‌ای که مانند برخی از کشورها پایان‌نامه دانشجویان از سوی بخش خصوصی یا حتی دولتی حمایت شود. سومین تاکید رهبری در این زمینه، الزام دولت به ایجاد ارتباط منسجم با دانشگاه و استفاده از نظرات این مجموعه و بهره‌گیری از آن‌ها در برنامه‌ریزی‌ها و تصمیم‌گیری‌های گوناگون است. به گفته مقام معظم رهبری ارتباط با دانشگاه و بهره‌گیری از ایده‌های آن‌ها می‌تواند موجب ارتقای بخش صنعت و حتی خود دانشگاه شود.
دکتر طهرانچی درباره اینکه چرا رابطه بین دانشگاه و صنعت چندان قوی نیست، می‌نویسد: پژوهش‌های صورت گرفته باید به‌عنوان حلقه اتصال جامعه و دانشگاه تلقی شود. پژوهش‌های صورت گرفته در زمینه تحصیلات تکمیلی یعنی رساله و پایان‌نامه در حقیقت در حوزه آموزش طبقه‌بندی می‌شوند؛ حتی مدیریت دوره‌های تحصیلات تکمیلی نیز در حیطه مدیریت آموزشی وزارت علوم است. این در حالی است که در اسناد و قوانین بالادستی نیز چنین فعالیت‌های پژوهشی یک فعالیت مجزا از متن برداشته می‌شود.
دکتر طهرانچی با انتقاد از روند برنامه‌ریزی و نادیده انگاشتن مطالعه‌مداری ادامه می‌دهد: در دوران سازندگی با تصویب برنامه‌های توسعه دولت جمهوری اسلامی ایران و اجرای اولین برنامه در سال‌های ۱۳۶۸ تا ۱۳۷۲ کشور وارد مرحله جدیدی در سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی کلان شد که متأسفانه در برنامه اول و دوم عمده نگاه به توسعه اقتصادی بود. نگاه به قانون بودجه کشور در برنامه اول نشان می‌دهد علم و فناوری از جایگاهی جدی برخوردار نبود.
در همین راستا نکته قابل توجه نگاه اجتماعی و نه اقتصادی، به موضوع تحقیقات است. در برنامه اول و دوم عمده نگاه به توسعه اقتصادی بوده و موضوع علم و فناوری از جایگاه چندانی برخوردار نبوده است. در سال ۱۳۷۵، شورای پژوهش‌های علمی کشور با اتکا به «گزارش اولویت‌های تحقیقاتی کشور» و تأکید بر اقتصاد بدون نفت، «برنامه ملی تحقیقات کشور» را تدوین کرد.
خبرنگار
انتهای پیام/
