تلاش برای حفظ آخرین شترهای شناگر

نزدیک دهکده کوچک ماهیگیری در امتداد ساحل شمال غربی هند، دریای آبی-سبز با جزایر انبه است. این منطقه دارای چشم انداز زیبایی است و گاهی صدای عبور کاروان شترهای در حال شنا آرامش این منطقه را بر هم می زند. اکنون این گونه های خاص در معرض انقراض قرار گرفته و نیاز به توجه بیشتری دارند.

به گزارش گروه علم و فناوری ایسکانیوز، این شترها به پیروی از صاحب خود (که با استفاده از شناورهای کوچک در نزدیک آنها شنا می کند) شنا می کنند و برای تغذیه از گیاهان به سمت جزایر پیش می روند.

شترها می توانند بیش از سه کیلومتر شنا کنند. مردم محلی معتقدند که این حیوانات می توانند از طریق نوشیدن آب دریا زنده بمانند. در واقع، نام این حیوانات که در زبان منطقه گجراتی «Kharai» به معنی «شور» است از همین مسئله وام گرفته شده است. شترهای Kharai (تنها شترهای شناکننده در جهان) توسط دو انجمن سنتی « rabari» و «jat» پرورش می یابند.

در سال 2012 تنها 4000 نفر از این شترها باقی مانده بودند. نژاد اهلی این گونه به علت کاهش زیستگاه انبه و تغییرات اقتصادی که ادامه زندگی نیمه عشایری را سخت تر می کند، از بین رفت. اگر این شترها منقرض شوند، قرن ها فرهنگ نیز با آنها از بین خواهد رفت.

«Pankaj جوشی»، مدیر اجرایی Sahjeevan» » که یک سازمان متمرکز بر حمایت از جوامع محروم و احیای شیوه های زندگی سنتی است گفت: «پرورش شتر یک منبع معیشت و اشتغال سنتی است و صاحبان گله شترها به لحاظ فرهنگی و مذهبی، به این حیوانات وابسته هستند.»

از لحاظ تاریخی، شترهای Kharai به عنوان حیوانات باربر و منبع مهم کود برای کشاورزی محلی مورد استفاده قرار گرفته اند. جوشی دهه ها با مردم محلی منطقه «کوچ» واقع در ایالت غربی گجرات هند کار می کند.

او می گوید حمایت از 2هزار نفر از این گونه شترها، شامل حفظ انبه های گجرات، که بیش از 70 درصد از رژیم غذایی شتر را تامین می کند می شود.

وی گفت:« اگر می خواهید این شترها را حفظ کنید، باید از زیستگاه و محیط زیست محافظت کنید و گزینه دیگری وجود ندارد.»

توسعه سریع صنعت تهدیدی بزرگ برای این اکوسیستم ها به حساب می آید. از اوایل دهه 2000 پالایشگاه های نفت، کارخانه ها و بنادر در خط ساحلی کوچ شروع به فعالیت کردند.

لایروبی و تغییرات در جریان های طبیعی و جذر و مد موجب شد تا انبه ها در برخی نقاط از بین بروند.

در حال حاضر مزایای درختان انبه برای اکوسیستم بیشتر درک شده و دولت هند برای حفاظت از آنها در گجرات و سراسر کشور به طور جدی اقدام نموده است.

بعد از دست دادن تقریبا 40 درصد جنگل های انبه در قرن بیستم، دولت حفاظت از جنگل های انبه را یک اولویت ملی دانسته و ده ها جنگل انبه را به عنوان مناطق حفاظت شده معرفی کرد اما برخی تحقیقات نشان می دهد که این شترها انبه ها را تخریب می کنند.

بر اساس تحقیقات « Alagiri Thivakaran» دانشمند موسسه اکولوژی کویری گجرات و یکی از متخصصان برجسته هند در زمینه انبه، شترها با خوردن جوانه های در حال رشد درختان، جلوی رشد آنان را می گیرند. وی همچنین می گوید که شترها می توانند گیاهان جوانتر را از بین برده و باعث مرگ آنها شوند.

طبق تحقیقات Lyla مهتا و Shilpi سیرواستاوا، دانشمندان علوم اجتماعی در موسسه مطالعات در حال توسعه در دانشگاه ساسکس، نتایج ضررهایی که شترها به درختان انبه وارد می کنند باعث شده تا برخی سیاست گذاران هندی چوپان ها را از نگهداری شتر دلسرد کنند.

« مهتا » که دارای سابقه 20 ساله تحقیقاتی در کوچ است، اظهار داشت که برخی از محافظان محیط زیست نمی خواهند مردم محلی به انبه ها دسترسی داشته باشند و در مورد شتر و انبه تحقیقات بیشتری باید انجام گیرد.

وی افزود سازمان Sahjeevan و سازمان های غیر دولتی محلی در کوچ معتقدند که وجود شترها برای انبه ها مفید است.

سال گذشته، مهتا و سیرواستاوا مقاله ای درباره رابطه بین مردم و انبه ها در کوچ منتشر کردند. آنها با چوپان های سنتی که معتقدند سم شتر ها دانه های انبه را به درون گل فشار داده و به جوانه زدن آن ها کمک می کنند مصاحبه کردند.

مهتا و سیرواستاوا براین باورند که بسیاری از تحقیقات علمی حامیان دولت اظهار داشته که شترها، تحت حمایت افکار سنتی چوپانان، انبه ها را از بین می برند. دانش این افراد سنتی مهم است و باید مورد بررسی قرار گیرد.

دانشمندان معتقدند که تعداد این شترها بسیار کم است که تهدید مهمی برای انبه ها نمی باشند. انبه و شترها قطعا می توانند در کوچ زندگی مسالمت آمیزی داشته باشند.

انبه ها در کنار شترها با تهدیدی دیگر هم مواجه هستند: بسیاری از چوپانان سنتی پرورش شتر را رها کرده یا به نگهداری انواع دیگری از دامها مانند بوفالو، روی آورده اند که این موجب کاهش شدید تعداد حیوانات می شود.

دردهکده Phuleri، تعدا شترها در دهه های گذشته از 10000 به 80 نفر کاهش یافته است.

با توجه به سخنان چوپانها، در پی توسعه سواحل، چراندن شترها با مشکل روبرو و نوع مصنوعی کود جایگزین کود شتر برای کشاورزی شده است.

سازمان های محلی، مانند Sahjeevan و انجمن شتر Breeders، مصمم هستند که این شترها را نجات دهند.

در سال 2015، این گروه ها توانستند اداره ملی منابع ژنتیک حیوانات هند را متقاعد سازند تا این شتر ها را به عنوان یک گونه متمایز بومی در نظر گیرد.

جوشی اظهار داشت که این نامگذاری این امکان را به Kharai می دهد تا وضعیت خاصی به عنوان گونه های بومی تهدید شده در هند داشته باشد.

وی امیدوار است بین افرادی که در قبال ادامه زندگی این حیوان مسئولیت دارند آگاهی بیشتری در مورد وضعیت شترهای شناگر به وجود آید.

سیرواستاوا گفت: «اگر می خواهید این سیستم را بازسازی و احیا کنید، باید الگوهای معیشت این دو جوامع و چیزی که آنها را تهدید می کنند را درک کنید. این دو مسئله به طور کاملا پیچیده ای باهم مرتبط هستند. »

Sahjeevan برای جلوگیری از تهدید زندگی شترها به وسیله تغییرات اقتصادی، بازاری برای عرضه محصولات شتر مانند پشم وشیر آن ها ایجاد کرد. این محصولات همواره توسط چوپان ها مورد استفاده قرار می گرفتند اما فروخته نمی شدند.

آنها در حال ایجاد سیستم های توزیع شیر هستند و امیدوارند که شیر شتر کوچ به شکل پودر شیر، صابون یا حتی شکلات به طور گسترده ای در دسترس باشد.

تابستان گذشته، Sahjeevan با همکاری سازمان های محلی در تلاش بودند تا شیر شتر را به عنوان یک ماده غذایی خوراکی توسط اداره ایمنی و استانداردهای مواد غذایی هند معرفی کنند به این طریق محصولات لبنی راحت تر به قفسه های سوپرمارکت ها خواهند رسید.

در سال گذشته، Sahjeevan و سازمان گله داری شترها، از معدنچیان نمک محلی برای از بین بردن جنگل های انبه شکایت کردند که در توقف این فعالیت صنعتی موفق بودند.

چوپان ها وحامیان آن ها در منطقه با چالشی که نفوذ صنعت برای آن ها به وجود آمده روبرو هستند. مهتا و سیرواستاوا معتقدند که ممکن است حضور شتر و چمنزارها در کنار نیروگاه های قدرتی به گونه ای بی مورد به نظر برسد؛ اما نباید به چوپان ها در مورد ترک شیوه زندگی‌شان فشار وارد کرد.

مهتا گفت: «این شیوه زندگی شترهایی است که در قرن 21 میلادی زندگی می کنند و دقیقا همان چیزی است که آنها قرن ها انجام داده اند. این بخشی از هویت آنها و بخشی از خود آنهاست.»

انتهای پیام/

کد خبر: 990542

وب گردی

وب گردی