روحانی: سینما می تواند به یک ابزار شناخت برای دانشجویان روابط بین الملل تبدیل شود

عضو هیأت علمی دانشگاه هنر گفت: هنر می تواند ابزار شناخت و ابزار معرفت باشد؛ بنابراین سینما می تواند برای دانشجویان روابط بین الملل به یک ابزار شناخت تبدیل شود.

به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، نشست سینما و روابط بین الملل، در سالن شهدای گمنام دانشکده علوم انسانی دانشگاه تربیت مدرس برگزار شد.

سید علی روحانی، عضو هیأت علمی دانشگاه هنر در این نشست گفت: هنر می تواند ابزار شناخت و ابزار معرفت باشد؛ بنابراین سینما می تواند برای دانشجویان روابط بین الملل به یک ابزار شناخت تبدیل شود. اولین کسی که این مسئله را به نوعی مطرح کرده است، فردی به نام جان میلتس بوده است. کسی که در سال 1947 مدرس روابط بین الملل بوده و معتقد بود که می توانیم برای آموزش روابط بین‌الملل از سینما استفاده کنیم.

وی افزود: البته وی در نوشته های خود می گوید، یکی از مشکلاتی که داریم این است که نمی توانیم در کلاس ها فیلم پخش کنیم؛ چون در آن موقع ابزار پخش فیلم به شکل امروزی وجود نداشته است. اما امروزه این امکان فراهم است که از پخش فیلم در کلاس ها، به منظور آموزش روابط بین‌الملل بهره ببریم.

روحانی ادامه داد: فرد دیگری که در این زمینه کار کرده است، پاتریک اومیرا در دهه 70 میلادی بوده است. اومیرا هم معتقد بود که می توان از پخش فیلم به منظور آموزش علوم سیاسی و روابط بین الملل استفاده کرد؛ به شکلی که سینما می تواند در پیش فرض ها و مبانی، به دانشجویان کمک کند.

وی گفت: افراد دیگری هم در این زمینه کار کرده اند؛ اما همه این ها یک بحث کلیدی دارند در خصوص دیدگاه پزیتیویستی و پست پزیتیویستی در حوزه روابط بین الملل و تأکید دارند که اگر با نگاه پزیتیویستی به روابط بین الملل نگاه کنید، این ابزار را ضروری نمی دانید در صورتی که اگر با دیدگاه پست پزیتیویستی برخورد کنید، این امکان وجود دارد که سینما به عنوان یک ابزار شناخت در روابط بین الملل استفاده کنید.

این استاد دانشگاه ادامه داد: یکی از تأکیداتی که این ها دارند، این است که دانشجویان علوم سیاسی و روابط بین الملل، به فرهنگ تلویزیون و سینما وابسته هستند؛ یعنی بخشی از زندگی دانشجویان، همراه با سینما است و در فرهنگ دیداری – شنیداری، بیشتر به دیداری می پردازند. به شکلی که در یکی از نظرسنجی هایی که در سال 1987 انجام دادند، اشاره می کنند که در آمریکا 50 درصد از دانش دانشجویان، دانش دیداری است؛ در حالی که 10 درصد، دانش نوشتاری است.

وی افزود: البته آن ها به ایراداتی در مسائل خود هم می پردازند و 2 ایراد به استفاده از فیلم در آموزش روابط بین الملل می گیرند. اولین ایراد این است که شما باید تکه ای از فیلم را برای آموزش پخش کنید و تمام فیلم نباید پخش شود. آن ها معتقدند که نمایش تمام و کمال یک فیلم، هیچ گره ای را باز نمی کند اما پخش تکه، قطعه یا سکانسی از یک فیلم، می تواند تأثیر مثبتی داشته باشد.

او ادامه داد: نگرانی دوم این است که بخش عمده ای از سینما در جهان، سرگرمی است و آن ها نگرانند که کلاس درس به سطح تفریح و سرگرمی تنزل پیدا کند. به همین منظور توصیه می کنند که فیلم ها به طور کامل پخش نشوند؛ بلکه قطعاتی از فیلم ها را پخش کنند.

این عضو هیأت علمی دانشگاه هنر تصریح کرد: آن ها معتقدند که در 4 حوزه می توان برای فهم روابط بین الملل از سینما کمک گرفت. اولین حوزه حوادث است. یعنی برای آشنایی دانشجویان علوم سیاسی و روابط بین الملل، می توان از سینما کمک گرفت.

وی افزود: به عنوان مثال فیلم تاریک ترین ساعت، زندگی نامه چرچیل را نمایش می دهد؛ لذا از طریق آن فیلم، دانشجویان می توانند در خصوص گذشته اطلاعات مختلفی را کسب کنند.

روحانی گفت: حوزه دومی که به آن می پردازند، حوزه مسائلی است که روابط بین الملل با آن مواجه است. به عنوان مثال، مسأله نسل کشی جزو مسائلی است که در روابط بین الملل با آن مواجه هستیم.

او ادامه داد: نسل کشی های مختلفی در دنیا اتفاق افتاده است و دانشجویان می توانند از طریق سینما، اطلاعات خوبی را در خصوص نسل کشی ها به دست آورند. همچنین موضوعات دیگری مثل محیط زیست، اسلام ستیزی، آزادی حمل سلاح در آمریکا و غیره، جزو مسائلی هستند که از طریق فیلم ها می توان اطلاعات خوبی را در رابطه با آن ها به دست آورد.

سید علی روحانی افزود: مسئله محیط زیست، یکی از مسائلی است که در آینده کشورها با آن دست و پنجه نرم می کنند؛ در این رابطه فیلمی وجود دارد به نام قبل از سیل، که واکنش های کشورهای مختلف را به این بحران نشان می دهد.

وی تأکید داشت: حوزه سومی که می توان به آن اشاره داشت و قدری فلسفی تر از دو حوزه دیگر است، حوزه روابط فرهنگی است. البته وقتی در خصوص روابط فرهنگی صحبت می کنیم، به ایدئولوژی ها نیز اشاره داریم. در این رابطه فیلمی در سال 2006 به نام دره گرگ ها، در ترکیه ساخته شده است که موضوع آن فیلم، متوجه حضور آمریکایی ها در عراق است و در مورد ترکی است که به عراق می رود و برای او مسائلی پیش می آید.

این استاد دانشگاه ادامه داد: این فیلم، یک فیلم ضد آمریکایی است و در هفته اول اکرانش 3 میلیون نفر مخاطب پیدا می کند. از این فیلم متوجه می شویم، در حالی که ترکیه بیش از 50 سال است که متحد آمریکا است و دست راست آمریکا در ناتو، در مقابل کشورهای اروپایی است، اما در حوزه روابط فرهنگی با آمریکا زاویه پیدا می کند.

وی افزود: مشابه ایرانی آن فیلم، فیلم لاتاری است که اختلافات ما را با کشورهای عربی همسایه نشان می دهد و می بینیم که این فیلم در جامعه ما هم به فروش خوبی دست پیدا می کند. لذا می توان گفت که به کمک فیلم ها می توان دوره ها را سنجید.

روحانی گفت: زمانی شما می توانید روابط فرهنگی را درک کنید که نگاهتان به این مسائل، ساختارگرایانه باشد. لذا کتاب های مختلفی را در خصوص سینمای آمریکا می بینیم. به عنوان مثال، اعراب در سینمای آمریکا، سیاست خارجی آمریکا در سینمای آمریکا و غیره، از نمونه این کتاب ها هستند.

او تصریح کرد: حوزه چهارمی که به آن می پردازند، حوزه تئوری روابط بین الملل است؛ یعنی موضوعاتی که دانشجویان علوم سیاسی و روابط بین الملل در حوزه تئوری با آن مواجه هستند را می توان از طریق سینما تبیین کرد.

این استاد دانشگاه ادامه داد: مفاهیمی وجود دارد که برای فهم آن ها می توان از سینما استفاده کرد؛ به عنوان مثال، رئالیسم سیاسی از دیدگاه هابز را می توان از طریق سینما نشان داد.

وی افزود: رمانی وجود دارد به نام سالار مگس ها که جایزه نوبل هم دریافت کرده است؛ این رمان که بعدها به فیلم تبدیل شده است، از توضیح دقیقی از وضع طبیعی هابزی در برابر وضع طبیعی لاکی ارائه می دهد. همچنین موضوعاتی مثل قدرت، خشونت، دیپلماسی و غیره، بحث هایی هستند که در علوم سیاسی و روابط بین الملل مورد مطالعه قرار می گیرند و می توان از طریق سینما به توضیح و تفسیر آن ها پرداخت.

سید علی روحانی در پایان خاطر نشان کرد: ما به بسیاری از دانشجویانی که مراجعه می کنند و می گویند که می خواهند در فلان مسئله بین‌المللی مطالعه کنند، فیلم های مختلفی را معرفی می کنیم و می گوییم که بروید و فلان فیلم ها را ببینید تا این موضوع را متوجه شوید.

انتهای پیام/

کد خبر: 990809

وب گردی

وب گردی