به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، یک عمر برای فرزندش زحمت کشیده، خون دل خورده تا پسرش قد بکشد، شب ها نخوابیده و بالای سرش بیدار مانده تا از آب و گل دربیاید، 12 سال هر روز صبح زودتر از جگرگوشه اش بیدار شده، برایش صبحانه آماده کرده و لقمه ای در کیفش گذاشته به امید آینده ای بهتر. حالا حاصل عمرش به 18 سالگی رسیده، زحماتش نتیجه داده و فرزندش در دانشگاه قبول شده، از صمیم قلب خوشحال است، راهی جدید پیش روی پسرش قرار گرفته؛ اما از طرفی دلش مثل سیر و سرکه می جوشد، قرار است فرزندی که 18 سال حتی یک شب بیرون از خانه نخوابیده، 600 کیلومتر از او دور شود، در بهترین حالت ماهی یک بار به خانه بیاید و مادر را از نگرانی دربیاورد. بیش از همه چیز نگران پسری است که در تمام این سال ها دستپخت گرم مادر را خورده و حالا معلوم نیست در شهری غریب چه می خورد، اصلا وعده هایش را درست و حسابی می خورد یا شام و ناهار را یکی می کند؟
سه ماه از آغاز سال تحصیلی گذشته، پسر در فرجه امتحانات به خانه آمده، کمی لاغر شده و مادر دیده نگرانی‌اش بی دلیل نبوده است: «مگر غذا نمی‌خوری در خوابگاه و دانشگاه؟» پسر کمی مکث می کند: «چرا غذا می دهند؛ اما کیفیتش خیلی خوب نیست. بعد هم فاصله دانشگاه تا خوابگاه آن قدر زیاد است که وقتی می رسم، خسته ام و یک چیز آماده می خورم تا سیر شوم.» تغذیه یکی از مشکلات شایع در خوابگاه ها و دانشگاه های کشور است؛ اما یکی دیگر از معضلات جدی بسیاری از دانشجویان، فاصله زیاد اقامتگاه تا محل تحصیل است.
* خوابگاهی در محله سابق شروران
دانشگاه علم و صنعت در شرق تهران واقع شده است؛ اما خوابگاهی در یکی از ترسناک ترین مناطق پایتخت دارد؛ جایی که قدیم «خاک سفید» نام داشت و هر چه شرور و زورگیر بود، مسیرش از آنجا می گذشت. طی مسیر دانشگاه علم و صنعت تا خوابگاه حکیمیه با اتوبوس حدود یک ساعت زمان می برد. اطراف این منطقه در یک دهه اخیر شاهد ساخت و سازهای بسیاری بوده و منطقه را شلوغ کرده است؛ اما دانشجویانش همچنان مسیری طولانی را می پیمایند. دانشجویان ساکن در یکی از خوابگاه های دخترانه دانشگاه صنعتی شریف که در منطقه «طرشت» واقع شده هم با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می کنند؛ جوانانی که جزو برترین های کنکور بوده و با رتبه هایی بسیار بالا وارد دانشگاه شده اند به امید اقامت در سوئیت هایی با بهترین امکانات راهی تهران شده اند ولی کوچه های تنگ و تاریک و البته گرفتاری در بند سارقان و خفت‌گیران، ترس به دل‌شان می اندازد. هر چند سرویس هایی برای جابجایی دانشجویان در فاصله بین دانشگاه تا خوابگاه ایجاد شده؛ اما تأخیرهای زیاد و توقف های بسیار باعث می شود بسیاری از دانشجویان، قید سرویس را بزنند و شخصا مسیر را طی کنند.
* راه دور
تراکم جمعیت در اتاق‌های کوچک خوابگاه ها، آلودگی های صوتی و بهداشت ضعیف از جمله معضلاتی است که دانشجویان با آن دست و پنجه نرم می کنند ولی وقتی پای صحبت تعدادی از آنها مخصوصا دختران دانشجو می نشینیم، دوری راه را یکی از مهم ترین مشکلات خود عنوان می کنند؛ مسافتی که علی‌رغم خطرات مستتر در دل جاده و تاریکی شب، خستگی به دنبال دارد و باعث می شود نه تمرکزی برای مطالعه داشته باشند و نه توانی جهت پخت غذای گرم و سالم. بنا بر تحقیقات دانشمندان علوم آموزشی، مرور دروس در فاصله 24 ساعت بعد از برگزاری کلاس و قبل از خواب شبانه، 80 درصد احتمال تثبیت نکات و مفاهیم را در ذهن فرد افزایش می دهد اما دانشجویان خسته از راه معتقدند چنین امکانی بعد از طی یکی، دو ساعت مسیر آن هم با اتوبوس مهیا نیست.
* از خستگی تا مشکلات تغذیه‌ای
فاصله خوابگاه تا دانشگاه تنها در تعداد معدودی از مراکز آموزش عالی کشور، نزدیک است و بهترین دانشگاه های ایران نیز حداقل چند خوابگاه دور از ساختمان اصلی دارند که سبب می شود دانشجویان حداقل مسافتی را برای رفت و آمد بپیمایند؛ مسافتی که صبح ها عدم صرف صبحانه و تأثیرات مخرب جسمی را در پی دارد چرا که دانشجو می خواهد تا حد امکان بخوابد و بعد از بیداری، سریع آماده شده و راهی دانشگاه شود. در برگشت هم دانشجوی خسته از کلاس های متوالی وقتی به خوابگاه می رسد، فست فودی از بیرون تهیه می کند تا فقط گرسنگی‌اش برطرف شود یا با موادی مانند تخم مرغ، سوسیس و تُن ماهی خود را سیر می کند که ارزش غذایی چندان بالایی ندارند و از طرفی مصرف مداوم آنها به اندام های داخلی مانند کبد، کلیه و قلب آسیب می رساند و مشکلاتی مانند افزایش قند، چربی و فشار خون را ایجاد می کند.
* ترجیح می‌دهیم تاکسی بگیریم
«فرزام»، «مرتضی» و «حمید»، سه دانشجوی رشته های مهندسی در دانشگاه امیرکبیر هستند. آنها معتقدند باید امکانی فراهم کرد تا دانشجو با طی کمترین فاصله به دانشگاه برسد. «فرزام» به ایسکانیوز، گفت: «من هر روز صبح که بیدار می شوم، استرس دارم چون می ترسم به موقع نرسم. از خیابان 17 شهریور باید به دانشگاه بروم که سمت ولیعصر و حافظ است». «مرتضی» هم با او موافق بود و به ایسکانیوز، گفت: «خودتان می دانید ترافیک تهران چگونه است. هر ساعتی از خوابگاه خارج شوی، باز هم در ترافیک می مانی. صبحانه نخورده می زنیم بیرون تا به موقع سر کلاس حاضر شویم. شب هم تقریبا جنازه های‌مان به خانه می رسد.» «حمید» هم به ایسکانیوز، گفت: «من که اصلا ریسک نمی کنم تا بخواهم با سرویس و اتوبوس بروم، ترجیح می دهم پول بیشتر بدهم و با تاکسی یا حتی تاکسی اینترنتی بروم ولی در عوض خیالم راحت باشد. از کلاس ما در دبیرستان، 5 نفر در دانشگاه صنعتی شریف قبول شدند ولی حالا در آمریکا هستند، وقتی با آنها صحبت می کنم و از امکانات رفاهی دانشگاه ها و خوابگاه‌های‌شان تعریف می کنند، فقط حسرت می خورم.»
* نقص‌ها را قبول دارم
دکتر محمود نیلی احمدآبادی، رئیس دانشگاه تهران از جمله مدیرانی است که نقص ها را قبول دارد، او در این باره به ایسکانیوز، گفت: «ما مدعی هستیم از جمله دانشگاه هایی محسوب می شویم که نخبگان بسیاری را پرورش می دهیم، طبیعتا وظیفه سنگین‌تری روی دوش ماست. تمام تلاش خود را به کار می گیریم تا دانشجویان از نظر رفاهی، تأمین باشند و کمبودی را احساس نکنند ولی طبیعتا با محدودیت هایی روبرو هستیم.»
وی ادامه داد: «کاملا قبول دارم با استانداردهای روز جهان، فاصله زیادی داریم؛ اما توجه داشته باشید دانشگاه تهران، هزینه های بسیار زیادی دارد و بودجه در نظر گرفته شده کفاف تمام مشکلات را نمی دهد، با این حال سعی می کنیم روند بهسازی خوابگاه ها و حل مشکلات دانشجویان را به صورت جدی مد نظر قرار دهیم.»
البته نمی توان انتظار داشت تمام دانشگاه ها، خوابگاه های دخترانه و پسرانه خود را درون محیط دانشگاه یا با فاصله کمی احداث کنند. به طور مثال دانشگاه صنعتی امیرکبیر بیش از 20 خوابگاه دخترانه، پسرانه و مخصوص متأهلین دارد، دانشگاه صنعتی شریف هم دارای 12 خوابگاه است که تا جاده مخصوص کرج پیش رفته ولی می توان حداقل امکانات رفاهی بیشتری در نظر گرفت و سرویس دهی به دانشجویان را بهبود بخشید تا مسافت زیاد و خستگی راه بر روند یادگیری و همچنین تغذیه آنها تأثیر منفی نگذارد.
انتهای پیام/
