تاسیس مدارس غیرانتفاعی به نام دانش آموزان مناطق محروم؛ به کام مسئولان

امروزه شاهد آن هستیم که تاسیس مدارس غیرانتفاعی از اهداف بنیادین و ارزشمند خود که مهم ترین آن ها ایجاد عدالت آموزشی، رقابت سالم و همچنین تامین امکانات آموزشی یکسان برای تمامی اقشار جامعه بود، فاصله گرفته و منجر به شکاف طبقاتی بیشتر در کشور شده است.

به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، مدارس در سراسر دنیا، یکی از شاخص های بارز برای نشان دادن میزان توسعه دانش و آموزش و همچنین جایگاه کشورها در این عرصه هستند. هیچ کس نمی تواند نقش بی‌بدیل مدارس و جامعه دانش آموزی را در کشورها انکار کند و این موضوع بیان گر این است که ارتقای نظام آموزشی در مدارس ارتباط مستقیمی با توسعه فرهنگی، علمی، اقتصادی، اجتماعی یک کشور دارد.

موضوع مدارس غیرانتفاعی از دوران بعد از انقلاب اسلامی و به ویژه پس از پایان جنگ تحمیلی در شورای عالی انقلاب فرهنگی مطرح شد و پس از گمانه زنی های فراوان، لایحه تاسیس مدارس غیرانتفاعی در سال 68 و با هدف ایجاد امکانات آموزشی مناسب برای مناطق محروم و اقشار ضعیف جامعه و همچنین مشارکت مردم و بخش غیردولتی به نظام آموزش و پرورش در راستای ارتقای کیفیت آموزشی و رفاهی دانش آموزان تصویب شد.

یکی از دلایل اصلی موافقان تشکیل مدارس غیردولتی در کشور بودجه اندک وزارت آموزش و پرورش و همچنین تعدد دانش آموزان در آن دوره بود که با هدف بهره مندی عادلانه تمامی اقشار جامعه از امکانات آموزشی مدارس اجرا شد؛ اما امروزه می بینیم اهداف این مدارس از اهداف بنیادی و ارزشمند خود دور شده و به سمت ایجاد فاصله طبقاتی بیشتر در نظام آموزشی کشور پیش رفته است.

با این تفاسیر، اولین مدرسه غیر انتفاعی کشور در سال 70 و در منطقه سعادت آباد تهران توسط افراد بانفوذ در دولت و سیاست آن دوره و با هدفی غیر از موارد مذکور تاسیس شد.

متاسفانه امروزه می بینیم اغلب مدارس غیردولتی، در منازل مسکونی و فضاهای نامناسب و خارج از استانداردهای نظام آموزشی دایر شده اند و همچنین از لحاظ سطح کیفی، تفاوت خاصی با مدارس دولتی ندارند و بسا کیفیتی پایین تر از مدارس دولتی دارا هستند.

نوع دیگری از مدارس غیرانتفاعی وجود دارد که صرفا در مناطق مرفه نشین تهران یا سایر شهرهای بزرگ و توسط افرادی که به صورت مستقیم یا غیرمستقیم با مسئولان عالی رتبه سیاسی ارتباط دارند و در واقع فرزندان قشر متمول و مرفه جامعه که جایگاه سیاسی و اجتماعی خاصی دارند، ایجاد می‌شوند که در نهایت باعث ایجاد تبعیضات بیشتر و عمیق تر در نظام علمی و آموزشی کشور خواهند شد.

یکی ازمعضلات مدارس غیرانتفاعی در کشور ما این است که اکثر معلمان آن، دانشجویان یا بعضا تازه فارغ التحصیلان بی تجربه و کم تجربه دانشگاه ها و همچنین معلمان بازنشسته ای که برای فرار از بیکاری و روزمرگی به این تدریس در این مدارس پناه می برند، هستند.

در دو دهه اخیر، نظام آموزش خصوصی نتوانسته دستاورد چشم گیری نسبت به بخش دولتی کسب کند و از اهداف ارزشمندی از جمله ایجاد عدالت و رقابت آموزشی سالم در سراسر کشور که از طریق ایجاد امکانات مطلوب آموزشی و رفاهی در راستای ارتقای سطح کیفی مدارس تحقق می یافت، دور شده است.

متاسفانه گسترش مدارس غیردولتی در کشور، تبدیل به یک تجارت و بیزینس مدرن برای افرادی شده است که می خواهند با سوءاستفاده از رانت ها و ارتباط با مسئولان این حرکت به اصطلاح خیرخواهانه و فرهنگی برای منفعت خود انجام دهند و با پولی که روی دستشان مانده، یک تیر و دو نشان بزنند. در واقع قصد دارند این کار را تبدیل به سرمایه ای ماندگار و البته اسم و رسم دار در راه پیشرفت وطن (البته به خیال خودشان) سازند.

امیدواریم که با اصلاح قوانین و نظارت جدی مسئولان، روند نامطلوب ایجاد مدارس خصوصی در کشور منسوخ شود و کسانی که واقعا دغدغه پیشرفت نظام آموزشی در مدارس را دارند، پا به این عرصه گذاشته و تحولی عظیم در مسیر تاسیس و به دنبال آن اداره این مدارس شکل بدهند تا عدالت آموزشی واقعی در سراسر کشور برقرار شود و هیچ کودک و خانواده ای در هیچ کجای کشور رویای داشتن کلاس و مدرسه ای با حداقل امکانات آموزشی و رفاهی را در سر نپروراند.

انتهای پیام/

کد خبر: 992056

وب گردی

وب گردی