خودکشی از ترس مرگ

بر اساس مطالعات جدید دانشگاه « پن استیت » کسانی که مبتلا به سرطان هستند، چهار برابر بیشتر از افرادی که سرطان ندارند، احتمال دارد خودکشی کنند.

به گزارش گروه علم و فناوری ایسکانیوز، بر اساس مطالعات جدید دانشگاه « پن استیت » در کسانی که مبتلا به سرطان هستند، چهار برابر بیشتر از افرادی که سرطان ندارند، احتمال انجام خودکشی وجود دارد. هدف از این تحقیق نیز تعیین چگونگی کیفیت و کمیت خودکشی بین بیماران سرطانی بوده است.

در این گزارش که توسط محققان دانشگاه پن استیت روی 8 میلیون نفر از بیماران سرطانی در ایالات متحده انجام شد، دریافتند که بین مبتلایان به سرطان مردان سفیدپوست ، بیمارانی که در سن نوجوانی بیماری‌شان تشخیص داده می شود، بیماران مبتلا به سرطان های ریه، سر و گردن، سرطان بیضه و لنفوم بیشترین احتمال دست‌زدن به خودکشی را داشتند.

در همین رابطه « نیکلاس زاورسکی »، یک متخصص مرکز تخصصی رادیوتراپی انکولوژی انستیتو سرطان پن استیت اعلام کرد که این یافته‌ها اهمیت یک رویکرد جامع در درمان بیماران مبتلا به سرطان را برجسته می‌کنند.

اگر چه سرطان یکی از دلایل اولیه مرگ و میر در ایالات متحده است اما بیشتر بیماران سرطانی به دلیل این بیماری فوت نمی کنند و معمولا به دلایل دیگری جان خود را از دست می دهند.

معمولا خطرات متعدد دیگری برای مرگ وجود دارد که یکی از آنها خودکشی است.

معمولا پس از تشخیص سرطان ، اضطراب و افسردگی ناشی از آغاز معالجه و درمان، نگرانی های مالی و سایر عوامل گریبان‌گیر شخص مبتلا به سرطان می شود. این در حالی است که تنها اضطراب و افسردگی برای این که فرد به سوی خودکشی سوق داده شود، کافی است.

در حالی که محققان پیشرفت بسیار زیادی در درمان خود بیماری سرطان کسب کرده اند؛ اما تاثیرات جانبی سرطان روی بیماران مبتلا به آن چندان مورد توجه و مطالعه قرار نگرفته است.

در این مطالعه محققان از داده های اطلاعاتی برنامه نظارت، اپیدمیولوژی، و پایان دادن به موسسه سرطان ملی (SEER) استفاده کردند.

SEER شامل اطلاعات مربوط به بروز سرطان، بقا، درمان و سن و سال تشخیص است و تقریبا 28 درصد از جمعیت ایالات متحده را تحت پوشش قرار می دهد.

در همین راستا محققان پرونده های اطلاعاتی بیش از 8.6 میلیون نفر را که مبتلا به سرطان تهاجمی در بین سال های 1937 تا 2014 شده بودند ، مورد بررسی قرار دادند. سرطان تهاجمی سرطانی است که معمولا سلول های بیمار به بافت های خارج از بافت های ابتدایی و بیمار حمله‌ور می شوند و به قول معروف در بدن بیمار پخش می شود.

یافته ها نشان می داد که 13،311 بیمار در مجموعه داده ها – چیزی در حدود 0.15 درصد خودکشی کرده اند- بیش از چهار برابر خطر ابتلا به جمعیت عمومی و دو برابر افزایش زمان نسبت به مطالعات قبلی در سال 2002 که نشان می‌داد خطر 1.9ابتلا به خودکشی بیماران برابر بیشتر از جمعیت عمومی افزایش یافته است.

علاوه بر این که در مطالعه مذکور نشان داده شد در حالی که خطر ابتلا به خودکشی به طور کلی 5 سال پس از تشخیص کاهش می یابد، خطر برای بیماران با « لنفوم هاجکین و سرطان بیضه » همچنان بالا است.

مسئله جالب توجه اینجاست که میزان این خودکشی ها کاملا نسبت به این که در چه سنی بیمار تشخیص داده می شود و این که نوع سرطان آن فرد چیست، متفاوت است.

برای مثال برخی از درمان های لوسمی مانند سرطان بیضه در نوجوانان و بزرگسالان جوان می توانند باروری بیمار را کاهش دهند که این امر می تواند یکی از خطرات تمایل به خودکشی در درازمدت باشد.

در مقابل، بیماران سالخورده که با سرطان ریه، پروستات و سر و گردن تشخیص داده می شوند، در معرض خطر افزایش خودکشی برای باقی عمر خود هستند.

محققان می گویند نتایج به دست آمده می تواند شناسایی بیماران در معرض خطر بیشتر برای خودکشی را راحت‌تر کرده و به ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی کمک می کند تا درمان های مناسب با هر بیمار را به وی ارائه دهند.

نویسنده و مترجم: آزاده شهریاری

انتهای پیام/

کد خبر: 993972

وب گردی

وب گردی