به گزارش ایسکانیوز، مژگان جایز عضو هیئت علمی پژوهشکده باستان‎شناسی و سرپرست هیأت با اعلام این خبر گفت: فصل نخست بررسی غارها و پناه‎گاه‎های صخره‎ای دوران پارینه‎سنگی در بخشی از دشت ایذه معروف به تنگه آب‎بندان که تنگه‎ای نعل اسبی شکل در حاشیه تالاب فصلی بندون با ساختارهای کارستی است و منجر به شکل‎گیری فضاهای غاری و پناهگاهی متعدد در منطقه شده انجام شد.

به گفته این باستان‎شناس، در این بررسی تخصصی، ثبت، نقشه‎برداری و نمونه‎برداری کنترل‎شده یافته‎های فرهنگی دوران پارینه‎سنگی شامل دست‎ساخته‎های سنگی سطحی بصورت حرفه‎ای انجام شد.

جایز تصریح کرد: نتایج مقدماتی بررسی تنگه بندون ایذه نشان می‎دهد که در دوران پارینه‎سنگی جدید و فراپارینه سنگی، گروه‎های شکارگران ـ گردآورندگان در دفعات مکرر و به صورت فشرده از فضاهای غار و پناهگاه‎های صخره ‎ منطقه به عنوان سکونت‎گاه‎های کوتاه‎مدت و طولانی‎مدت استفاده می‎کرده اند.

او افزود: تعداد و تراکم بالای محوطه های پارینه سنگی و فراوانی دست ساخته های سنگی این دوران در این منطقه به وضوح نشانگر اهمیت بالای این منطقه در مطالعات پارینه‎سنگی ایران است.

این باستان‎شناس با بیان این‎که بررسی دشت ایذه اولین بار در دهه 1970 میلادی توسط باستان‎شناس آمریکایی«هنری رایت» به صورت موردی صورت گرفت گفت: فصل نخست بررسی غارها و پناهگاه‎های صخره‎ای تنگه بندون به بازبینی و تکمیل مطالعات سال‎های گذشته و همچنین بررسی مناطق جدیدی متمرکز است که برای اولین بار مورد بررسی پیمایشی پیاده و فشرده قرار گرفته‎اند.

به گفته او ، نتایج این فصل از بررسی که با مجوز پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری صورت گرفته، شامل تعیین محوطه‎های دارای نهشته‎های فرهنگی مناسب برای کاوش در فصول آتی این طرح می‎شود که در آن مطالعات دیرین اقلیم‎شناسی منطقه بر اساس مطالعه رسوبات نهشته‎شده در کف تالاب فصلی نیز پیش‎بینی شده است.

این باستان‎شناس گفت: اهمیت دشت ایذه به طور کلی در مطالعات پارینه سنگی ایران و زاگرس بالاخص در موقعیت جغرافیایی آن به عنوان منطقه‎ای مابین زاگرس مرکزی و جنوبی است.

او با بیان این‎که این منطقه مرز بین قلمروهای فرهنگی است که به احتمال زیاد گروه های شکارگران - گردآورندگان متفاوتی در آن‎ها سکونت داشته‎اند تصریح کرد: به همین دلیل تداوم مطالعات باستان شناسی پارینه سنگی در این منطقه منجر به آشکار شدن نتایج علمی در زمینه جابه‎جایی‎های جمعیتی گروه‎های انسانی در انتهای دوران پارینه سنگی می‎شود.

انتهای پیام/