به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، خوابگاه دانشجویی جایی که قرار است محل آرامش، یادگیری و رشد دانشجویان باشد اما گاه به دلیل ضعفهای ساختاری و مدیریتی، به نقاط پرخطر و محل نگرانی خانوادهها تبدیل میشود.
در شامگاه ۲۴ بهمن ۱۴۰۳، خیابانهای اطراف دانشگاه تهران برای امیرمحمد خالقی درمیان، دانشجوی ۱۹ ساله رشته مدیریت، به جای مسیر امن برای بازگشت به خوابگاه، به صحنهای مرگبار تبدیل شد. دو موتورسوار مسلح با هدف سرقت کولهپشتی او، جان این دانشجوی جوان را گرفتند و جامعه دانشگاهی ایران را در شوک و اندوه فرو بردند.
این حادثه تنها یک فاجعه فردی نبود، بلکه نمادی از ضعفهای ساختاری و اهمال کاری در تأمین امنیت دانشجویان خوابگاهها و محیطهای اطراف دانشگاهها بود و به روشنی نشان داد که بیتوجهی به هشدارهای دانشجویان و شوراهای صنفی میتواند پیامدهای جبرانناپذیری داشته باشد.
حادثه تلخ دانشگاه تهران نه تنها خشم دانشجویان و خانوادهها را برانگیخت، بلکه جامعه دانشگاهی را به بازنگری جدی در مسئولیت دانشگاهها و نهادهای امنیتی در قبال امنیت دانشجویان واداشت. دانشجویان پیش از این بارها نسبت به وقوع سرقتها، زورگیریها و حملات خیابانی در مسیرهای منتهی به خوابگاهها هشدار داده بودند. آنها اعلام کرده بودند که مسیرهای منتهی به کوی دانشگاه، بهویژه خیابان پشتی و دربهای فرعی، به دلیل روشنایی ناکافی و نبود گشتهای انتظامی، به مناطق پرخطر تبدیل شدهاند. متأسفانه این هشدارها بدون توجه و پیگیری مسئولان دانشگاهی و انتظامی باقی ماند و سرانجام، بیتدبیری منجر به وقوع حادثهای شد که جان یک دانشجو را گرفت و خانواده و دوستانش را در اندوه فرو برد.
این واکنشها نشان داد که بخشی از مدیریت دانشگاهها و وزارت علوم حادثه پیش آمده را جدی گرفتهاند، اما سؤالی که هنوز در ذهن دانشجویان و خانوادهها باقی مانده این است که آیا چنین اتفاقاتی در آینده قابل پیشگیری خواهد بود یا خیر.
خوابگاههای دانشجویی همچنان ناامن
پس از حادثه قتل امیرمحمد خالقی در بهمن ماه سال گذشته، دانشجویان تجمع اعتراضی برگزار کردند و تأکید کردند که خوابگاه نباید به مکانی ناامن و محل نگرانی خانوادهها تبدیل شود. بسیج دانشجویی دانشگاه تهران این حادثه را محصول مستقیم اهمال کاری در تأمین امنیت محیط اطراف کوی دانشگاه دانست و اعلام کرد که مسئولان باید پاسخگوی کوتاهیهای گذشته باشند.
یک سال پس از وقوع این حادثه، وضعیت امنیتی در برخی دانشگاهها بهبود یافته است، اما در برخی دیگر همان روال گذشته ادامه دارد و نگرانیها همچنان پابرجاست. دانشگاه صنعتی شریف با نصب دوربینهای امنیتی در مسیر بین خوابگاهها و دانشگاه و تقویت روشنایی محیط خوابگاهها، تلاش کرده تا سطح امنیت را ارتقا دهد. با این حال، کیفیت سیستمها هنوز نیاز به بهبود دارد و برخی مشکلات ساختاری و مالی مانع از ایجاد امنیت کامل شده است. تهدیدهای روزانه در اطراف خوابگاهها، از سرقت تا درگیری، همچنان ادامه دارد و شرایط رفاهی دانشجویان، مانند ، کمبود ظرفیت خوابگاهها و کیفیت پایین غذا، تجربه زندگی آنان را تحت تأثیر قرار میدهد.
تجربه یک سال اخیر نشان میدهد که در دانشگاههایی که اقدامات امنیتی جدی انجام شده، تهدیدها کاهش یافته، اما در دانشگاههایی که روال گذشته ادامه یافته، هنوز خطرات جدی برای دانشجویان وجود دارد. دبیران شوراهای صنفی تأکید دارند که اقدامات کوتاهمدت نمیتواند جایگزین برنامهریزی بلندمدت برای تأمین امنیت پایدار شود. ارتقای کیفیت دوربینها، افزایش گشتهای پلیس، تقویت روشنایی، آموزش دانشجویان و ایجاد برنامههای پیشگیری از جرم، از جمله اقداماتی هستند که باید در اولویت قرار گیرند.
مشکل دیگری که همچنان پابرجاست، کمبود خوابگاه و نبود خوابگاه متاهلی است. در دانشگاه علامه طباطبایی هیچ خوابگاه متاهلی برای دانشجویان وجود ندارد و وعدههای مسئولان هنوز عملی نشده است. در دانشگاه صنعتی شریف نیز برخی خوابگاهها وقف شدهاند و مسئولیت تأمین امنیت آنها هنوز مشخص نشده است. این کمبودها، علاوه بر تهدیدهای امنیتی، مشکلات رفاهی و اجتماعی را نیز برای دانشجویان ایجاد کرده است.
مصرف مواد مخدر و مشروبات الکلی در محیطهای خوابگاهی، چالشی دیگر است که دبیران شوراهای صنفی دانشگاه شریف و علامه طباطبایی نسبت به آن هشدار دادهاند. آنها معتقدند که بدون برنامهریزی دقیق و اقدامات پیشگیرانه، این مسئله میتواند به تهدیدات امنیتی و اجتماعی جدی منجر شود و سلامت و رفاه دانشجویان را تحت تأثیر قرار دهد.
با این حال، اقدامات مثبت نیز در برخی دانشگاهها انجام شده است. تقویت روشنایی، نصب دوربینهای جدید، افزایش گشتهای انتظامی و پیگیری قضایی برخی پروندهها توانستهاند سطح امنیت را در برخی مناطق ارتقا دهند. با این حال، نمایندگان دانشجویان تأکید دارند که در بسیاری از دانشگاهها، وضعیت خوابگاهها و امنیت محیط پیرامونی هنوز در سطح مطلوب نیست و مشکلاتی مانند خرابی دوربینها، نبود روشنایی کافی، کفخوابی و کمبود امکانات رفاهی ادامه دارد.
تجربه یک سال گذشته نشان میدهد که پیشگیری از فجایع مشابه تنها با اقدام فوری، برنامهریزی علمی و همکاری میان دانشگاهها و نهادهای امنیتی امکانپذیر است. دانشگاهها باید فراتر از واکنشهای لحظهای عمل کنند و امنیت جانی و رفاهی دانشجویان را در تمامی پردیسها و خوابگاهها تضمین کنند. حضور مستمر مسئولان در جمع دانشجویان، پاسخگویی شفاف و ایجاد کمیتههای تخصصی برای بررسی مشکلات و ارائه راهکار عملی، از جمله اقدامات ضروری برای بازسازی اعتماد جامعه دانشگاهی است.
در نهایت، یک سال پس از قتل تلخ امیرمحمد خالقی، تجربه دانشجویان و هشدارهای شوراهای صنفی نشان میدهد که تنها با نگاه جامع، هماهنگی میان نهادها و اقدام مستمر، میتوان محیطی امن و آرام برای زندگی و تحصیل دانشجویان ایجاد کرد. امنیت دانشجویان باید همواره در اولویت قرار گیرد تا دانشگاهها نه تنها محل علم و پژوهش، بلکه محیطی امن و آرام برای رشد و پیشرفت جوانان باشند.
انتهای پیام/
نظر شما