علیرضا بابایی عضو هیئت علمی دانشکده مهندسی مواد دانشگاه تهران، در گفتوگو با خبرنگار گروه علم و فناوری ایسکانیوز، در خصوص ساخت باتریهای نسل آتی قابل شارژ گفت: در باتری دو جزء اصلی الکترودهای آنود و کاتد است و ویژگی هایی که ارائه می دهند به صورت عمده وابسته به جنس مواد اولیه است که داخل آن استفاده می شود.
وی تصریح کرد: از سال 1990 شرکت سونی این نوع باتری ها را با استفاده از مواد گرافیت اکسید کبالت ارائه داد. با گذشت زمان نسلهای جدید وارد بازار شدند که ظرفیت و طول عمر بالایی دارند.
بابایی با بیان اینکه امکان استفاده از مواد اولیه موجود در کشور وجود دارد، خاطرنشان کرد: ما توانستهایم از سبوس برنج سیلیسیم تولید کنیم، سیلیسیم ماده اولیه گرانقیمتی بوده و جزئی از مواد اولیه لازم در تولید باتریهای قابل شارژ محسوب میشود.
عضو هیات علمی دانشکده مهندسی مواد دانشگاه تهران، گفت: باتریهای قابل شارژ شامل باتریهای لیتیوم و لیتیوم ایر که از جدیدترین مدلهای باتری به حساب میآید و در موبایلها، لپ تاپها یا ماشینهای الکتریکی مورد استفاده قرار میگیرد.
بابایی ادامه داد: شاید کارهای مشابهی در دانشکدههای مختلف کشور انجام شده باشد؛ اما مهمترین بخش از کار ( تمام مراحل ساخت باتری از صفرتا صد) را در آزمایشگاه دانشکده مهندسی مواد با راهنمایی استادان خودمان انجام دادیم؛ در واقع ما مواد داخلی این باتریها را نیز خودمان تولید کردیم و در حال حاضر به دنبال ارتقای این محصولات هستیم.
وی تصریح کرد: این باتریها در اکسیل های مختلف کار برد دارد. الان تولید کننده های ایرانی در این بازی نیستند. یک حجم سرمایه گذاری لازم است که دانش فنی و تولید این محصولات به مرحله صنعتی برسد. متاسفانه هماکنون این نوع باتریها از چین وارد کشور می شود؛ در صورت سرمایه گذاری مناسب دیگر وارد کننده این محصولات نخواهیم بود.
عضو هیات علمی دانشکده مهندسی مواد دانشگاه تهران، با اشاره به اینکه در حوزه تولید باتریهای قابل شارژ از چند مقاله آی اس آی ایده گرفتیم گفت: بیشتر از چهار سال است که همگام با دانشگاه های روز دنیا به دنبال این دانش فنی هستیم. یکی از بزرگترین مشکلات ما در حال حاضر تجاریسازی محصولی است که سالها برای ساخت آن تلاش کردهایم.
بابایی بیان کرد: امروز ما در شرایط تحریم قرار داریم و بسیاری از کشورهای صاحب تکنولوژی این باتریها را به ما نمیفروشند، حتی مواد اولیه لازم برای ساخت آن نیز به سختی به دست ما میرسد و حالا که ما توانستهایم این نوع باتری را تولید کنیم هیچ شرکتی از ما حمایت نمیکند.
وی ادامه داد: هر موبایل یا دستگاه ضبط و خودروهای قابل شارژ همه اینها نیاز به باتری دارند که از خارج وارد کشور میشود؛ بنابراین جای تولید این محصول در کشور خالی است. قطعا هویت و شاخه ای از کار به دانشبنیان برمیگردد که با تکنولوژی جدید سروکار دارند، اگر چشماندازی برای سرمایه گذاری در این زمینه باشد، قطعا شرکتهای دانش بنیان این کار را توسعه میدهند.
عضو هیئت علمی دانشکده مهندسی مواد دانشگاه تهران، در خصوص سایر مشکلات موجود سر راه تولید این محصول به صورت انبوه گفت: بعضی از مواد اولیه مثل عناصر خالص هزینه بالایی دارند، خصوصا امروز که قیمت ارز بالا رفته و از طرفی هم در شرایط تحریم امکان خرید برخی از این عناصر نیست و این دو در کنار هم چالشهای جدی ما به حساب میآیند.
بابایی گفت: واقعیت امر این که در کشور ما از طرح و پژوهش های دانشگاهی کمتر استفاده می شود. باید این نکته را توجه کنیم که واردات همیشگی نیست؛ اگر بتوانیم خودمان محصولات مورد نیاز را تولید و به مرحله صادرات برسانیم به طور یقین کشور از واردات بی نیاز می شود.
وی خاطرنشان کرد: دانشگاهها در بسیاری از بخشها رسالت خودشان را در همگامسازی تکنولوژی روز دنیا انجام میدهند. باید پیوند صنعت و دانشگاه را تقویت کنیم اگر قرار است که کشور ما ظرف 15 سال آینده خودروهای الکترونیک را جایگزین خودروهای بنزینسوز کند؛ باید چشم امید به تولید داخل داشته باشیم.
انتهای پیام/