به گزارش گروه علم و فناوری ایسکانیوز، گرم شدن تدریجی یا ناگهانی کره زمین و تغییرات آب و هوایی که مطرح می شود، ذهن همگان به سمت اتمسفر زمین، فعالیت های صنعتی انسان ها و یا سرزمین های قطبی معطوف می شود. در همین راستا همگی به عنوان راه حل چشم امید به درختان جنگل های انبوه بسته اند و برخی نیز سعی دارند تا با خلق تکنولوژی های جدید کمکی به نفس خسته زمین بکنند. این در حالی است که در این میان عنصر بسیار کلیدی و مهمی به نام اقیانوس ها به چشم نیامده و مغفول می ماند. دریاهایی که انسان ها با ریختن انواع زباله های پلاستیکی و شیمیایی و اتمی نفس آن را بند آورده اند، عامل بسیار مهمی در جذب دی اکسید کربن و گازهای گلخانه ای به شمار می روند. با فعالیت های نادرست و بی رویه انسانی، قدرت جذب دی اکسید کربن توسط اقیانوس ها طی گذر زمان بسیار تغییر پیدا کرده است.

تحقیقات جدید نشان می دهد که چگونه فرآیندهای اقیانوسی در جذب کربن با گذشت زمان تغییر می کند و چگونه ممکن است که توانایی آنها برای ایجاد تاخیر و ضربه گیری در تغییرات آب و هوا تحت تأثیر قرار گیرد.

برای «تیموتی دوریس» که یک اقیانوس‌شناس در دانشگاه «کالیفرنیا، سانتابارابارا» است، درک خوبی از روند چرخه کربن در اقیانوس وجود دارد که کلید اصلی بهبود مدل های فعلی جذب کربن توسط اقیانوس های زمین است. این اطلاعات می توانند به نوبه خود پیش بینی های اقلیمی بهتری را ارائه دهند.

دوریس گفت: ما شروع به بررسی میزان تجمع CO2 در جو کرده و سپس آن را با میزان انتشار گازها مقایسه کردیم. به عنوان مثال اساساً انتظار می رود که اگر 10درصد میزان انتشار افزایش یابد، میزان تجمع در جو نیز 10درصد افزایش داشته باشد؛ اما آنچه به دست آمد این است که میزان تجمع CO2 در جو لزوماً انتشار گازهای گلخانه ای را ردیابی نمی کند.

در حقیقت محققان پس از بررسی میزان انتشار کربن طی دو دهه، در مقابل داده های انباشت کربن جوی، نتایج متضادی را به دست آوردند.

ارتباط در تغییرپذیری انحصاری است

دوریس گفت: ما در دهه 1990 دیدیم که میزان نرخ انباشت گازهای گلخانه ای در جو بسیار سریع در حال افزایش است، در حالی که تولید گازهای گلخانه ای به هیچ وجه افزایش نداشت.

در حالی که برعکس در دهه‌های 2000 انتشار گازهای گلخانه ای به میزان قابل توجهی افزایش یافت؛ اما میزان انباشت آنها در جو ثابت بود.

محققان می گویند، این تنوع، بخشی از فعالیت های جذب کربن اقیانوس و طیف وسیعی از فرآیندهای فیزیکی و بیولوژیکی است که کربن را از سطح آب به عمق آن حرکت می دهد.

حداکثر 40درصد از تغییرپذیری انحصاری تجمع CO2 در جو به سرعت جذب کربن اقیانوس مرتبط است و مابقی آن را می توان به سایر فعالیت های موجود در زیست کره زمین نسبت داد.

دوریس می گوید: ما از چند روش مختلف برای تخمین جذب سریع CO2 در اقیانوس استفاده کردیم و همه آنها نشان دادند که اقیانوس در دهه 1990 کندتر CO2 را جذب کرده و به همین دلیل تجمع آن در جو سریع تر بوده است؛ اما در دهه های 2000 اقیانوس CO2 را سریع تر جذب کرده و بنابراین تجمع آن در جو آرام تر صورت گرفته است.

جذب دی اکسید کربن اقیانوسی، روندی پویا

در این تحقیق گسترده جهانی، علاوه بر محققان دانشگاه کالیفرنیا در سانتاباربارا، دانشمندان دیگری از دانشگاه های شرق آنگلیا Center National Métérologique، تولوز، فرانسه؛ انستیتوی هواشناسی ماکس پلانک، هامبورگ، آلمان؛ سازمان تحقیقات علمی و صنعتی مشترک المنافع، استرالیا؛ موسسه اقیانوس شناسی Woods Hole؛ و مرکز تحقیقات آب و هوا، برگن و نروژ نیز شرکت داشتند.

در همین راستا محققان می گویند که نتایج این مقاله نشان می دهد اقیانوس چقدر پویا است و تعداد عوامل مؤثر بر توانایی آن در عملکرد حل شدن کربن چقدر زیاد است.

از جمله عوامل اصلی فیزیکی که باعث جذب کربن اقیانوسی می‌شود، گردش آب در اقیانوس ها است. CO2 از طریق آب های سطحی جذب می شود که جریان آب را با خنک شدن جریان هوا به نقاط خنک تر دنیا منتفل و گازهای گلخانه ای را از جو دور می کند.

هر دو روند گرم شدن هوا چه طبیعی و چه از طریق فعالیت های نادرست انسانی می توانند جریان های عمیق اقیانوسی را تحت تأثیر قرار دهند که تفاوت در رانش چگالی آب ( آب سرد ومتراکم در لایه های زیرین دریا قرار می گیرد در حالی که آب گرم و کمتر متراکم به سطح و رو به بالا می آید)، در اثر کاهش سرعت این جریان ها باعث کاهش سرعت جذب کربن می شود. البته در ادامه همین روند ساختار اقیانوس به عنوان یک غرق کننده کربن در طولانی مدت کارایی کمتری خواهد داشت.

به طور مشابه، سایر پدیده های طبیعی مانند ال نینو و فوران های آتشفشانی قدرت تغییر الگوهای دما و بادها را دارند که به نوبه خود می تواند جریان اقیانوسی را نیز تحت تأثیر قرار دهد.

خبر خوب این که مدل های آب و هوایی تاکنون توانسته اند به طور کلی جهت صحیح این تغییرات را نشان دهند.

« مایکل نوویکی» از کارشناسان و محققان دانشگاه کالیفرنیا در همین رابطه می گوید: جالب است بدانید که مدل های اقیانوس روند کلی را به خود اختصاص داده اند؛ اما مقدار آنها نسبت به آنچه که در مطالعات مشاهده شد، کوچکتر بود. حال سؤال بعدی اینجاست که چرا چنین اتفاقی می افتد؟

دوریس می گوید: ما باید تحقیقات بیشتری انجام دهیم تا بفهمیم چه چیزی این تغییرپذیری را تحریک می‌کند؛ چیزی که تفاوت بین تغییرات آب و هوایی را ایجاد می کند. نوساناتی کوتاه مدت از روند کلی گرمایش که روند طولانی مدت آب و هوا را از یک حالت متوسط جدید، وارد مرحله ای به نام «عادی جدید» می کند.

محققان اعلام کرده اند که به دست آوردن مدل جدید تغییرات جذب کربن در اقیانوس ها می تواند به پیش بینی دقیق تر تغییرات آب و هوایی منجر شود.

اقیانوس ها با جذب دی اکسید کربن انتشار یافته از احتراق سوخت های فسیلی، روند تغییرات آب و هوایی کره زمین را مهار می کنند. روند گرم شدن کره زمین در نهایت با تغییر الگوهای وزش باد و جریان های دریایی،‌ موجب اختلال در این چرخه طبیعی می شود. اگر انسان ها همچنان به آلوده کردن آب های زمین ادامه دهند تا چند دهه دیگر نفسی برای این سیاره آبی و دریاهای نیلگونش باقی نخواهد ماند تا نفس انسان ها را تازه کنند.

انتهای پیام/