به گزارش گروه علم و فناوری ایسکانیوز، در سال 2018 تعداد 187 هزار کودک و نوجوان ایالات متحده با دیابت نوع 1 زندگی می کردند. براساس همین آمار از مرکز کنترل و پیشگیری بیماری، 1.4 میلیون نفر در سن بالای 20 سال نیز این بیماری را دارند که آن را با انسولین اداره می کنند.

در دیابت نوع 1، یک پاسخ خود ایمنی معیوب باعث می شود سیستم ایمنی بدن به سلولهای بتا تولید کننده انسولین در لوزالمعده حمله کرده و آن ها را از بین ببرد.

تحقیقات قبلی به سلولهای بنیادی پرتوان انسان (hPSCs) به عنوان یک روش درمانی بالقوه برای دیابت نوع 1 اشاره کرده اند. سلولهای بنیادی پرتوان از نظر دیدگاه درمانی برای پژوهشگران گزینه جذابی هستند زیرا می توانند در کشت آزمایشگاه نوسازی شده و در انواع مختلف سلول متمایز شوند.

محققان قبلاً از سلولهای بنیادی پرتوان انسان ها برای ایجاد سلول های بتا تولید کننده انسولین استفاده کرده اند. با این حال آنها قادر به درمان موثر دیابت نوع 1 نبودند.

«جفری میلمن» استاد دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیس از محققان اصلی این تحقیق جدید است که توانست بر موانع قبلی در این مورد غلبه کند.

میلمن اعلام کرد که یک مشکل شایع هنگام تبدیل سلول بنیادی انسانی به سلول بتا تولید کننده انسولین تولید سلول های دیگر ناخواسته است.

در مورد سلول های بتا، ممکن است انواع دیگری از سلول های پانکراس یا سلول های کبدی نیز بدست آوریم. در حالی که کاشت این سلول‌های غیر ضروری یا خارج از هدف هیچ آسیبی به بار نمی آورد اما ایجاد تعداد بیشتری از آنها سلول های مفید درمانی را منحرف می‌کند. هرچه سلول های غیر هدفمندی به دست آورید، سلول های درمانی کمتری خواهید داشت.

سلول های بنیادی انسان

محقق این طرح اظهار کرد که برای درمان فرد مبتلا به دیابت به حدود یک میلیارد سلول بتا نیاز دارید؛ اما اگر یک چهارم سلولهایی که ساخته اید در واقع سلولهای کبدی یا سلولهای پانکراس باشند، به جای نیاز به یک میلیارد سلول، به 125 میلیارد سلول نیاز خواهید داشت. این امر درمان 25درصد بیماری را دشوارتر می کند.

با این حال، تحقیقات جدید از تکنیکی نوآورانه استفاده کرده است که این مشکل را مرتفع می سازند. این یافته ها در مجله Nature Biotechnology منتشر شده است.

تکنیک جدید سلول بنیادی

این روش جدید، اسکلت سلولی درونی hPSC را جهت هدایت تمایز آنها به سلولهای لوزالمعده هدف قرار می دهد.

اسکلت سلولی ساختاری است که به سلولها کمک می کند تا شکل خود را حفظ کنند و پشتیبانی مکانیکی را ارائه می دهند که به سلول‌ها امکان جابجایی، تقسیم و تکثیر را می دهد.

هدف قرار دادن این ساختار به محققان اجازه می دهد سلول های نامربوط کمتری تولید و در عوض سلول های بتا (که عملکرد بهتری در کنترل قند خون دارند) ایجاد کنند.

میلمن درباره جدید بودن این رویکرد گفت: «پیش از این ما پروتئین ها و فاکتورهای مختلفی را شناسایی می کردیم و آنها را روی سلول ها می‌پاشیدیم تا ببینیم چه اتفاقی خواهد افتاد. با درک بیشتر سیگنال ها توانستیم این پروسه را از حالت تصادفی بیرون آوریم.»

سلول‌های بنیادی به سرعت دیابت شدید را درمان کردند

میلمن و تیم توده های به اندازه جزایر لانگرهانس را از سلولهای بتا hPSC موشهای مبتلا به دیابت نوع 1 متمایز کردند. جزایر لانگرهانس گروه‌هایی از سلول های واقع در پانکراسند که برخی از آن ها سلول‌های بتا تولید کننده انسولین هستند.

این روش پیوند به سرعت دیابت شدید موجود در موش ها را وارونه کرد و این عمل تا 9 ماه به کنترل قند خون انجامید. دانشمندان اعلام کردند که پروتکل جدید سلولهای بنیادی می تواند به سرعت دیابت موجود در موش را درمان کند.

موش های مورد آزمایش دارای دیابت بالا (قند خون بیش از 500 میلی گرم در دسی لیتر خون) بودند که می تواند برای یک فرد کشنده باشد زمانیکه دانشمندان به مدت دو هفته سلولهای ترشح انسولین را به موش ها وارد کردند سطح گلوکز خون آنها به حالت عادی برگشته و برای ماه ها به همین ترتیب باقی ماند.

محققان اعلام کردند که برای آزمایش این رویکرد روی انسان زمان و مراحل بیشتری نیاز است به این صورت که محققان ابتدا باید سلول های موجود در حیوانات بزرگتر را نیز آزمایش کنند و سپس راهی برای تولید خودکار تکنیک جدید برای تولید میلیاردها سلول مورد نیاز جهت میلیونها نفر از افراد مبتلا به دیابت نوع 1 پیدا کنند.

دیابت نوع ۱ که در گذشته دیابت وابسته به انسولین نامیده می‌شد؛ هر سنی را در بر می‌گیرد اما در کودکان و جوانان شایع‌تر است. بدن افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ قادر به تولید انسولین کافی نیست. این نوع دربرگیرنده ۵–۱۰درصد از انواع دیابت است. در این نوع از دیابت تخریب سلولی سلولهای بتا در پانکراس اتفاق می‌افتد. طبق کتاب طب داخلی هاریسون در دیابت نوع یک برخلاف دیابت نوع دو، وراثت نقش قوی ندارد بلکه عمدتا به صورت اسپورادیک رخ می دهد و بیش از 75درصد بیماران دیابت نوع یک فاقد خویشاوندان درجه یک مبتلا به این بیماری هستند؛ اما افرادی که هاپلوتایپ HLA-DR3 و HLA-DR4 را دارند، مستعد ابتلا به دیابت نوع یک هستند.

در دیابت نوع ۱، پانکراس هیچ انسولینی ترشح نمی‌کند، انسولین هورمونی است که بدن را قادر می‌سازد تا گلوکز موجود در غذا را به انرژی تبدیل کند. چنانچه قند موجود در خون نتواند وارد سلول‌ها شود، در رگ‌ها انباشته شده و نتیجه آن افزایش قند خون است. قند خون بالا به مرور زمان می‌تواند تأثیرات جبران ناپذیری را بر روی اعضای مختلف بدن داشته باشد. با وجود اینکه از دیابت نوع ۱ اغلب به عنوان دیابت دوره نوجوانی یاد می‌شود ولی امکان ابتلای به آن در هر سنی وجود دارد. تشخیص سریع و به موقع این بیماری می‌تواند از عوارض و مشکلات آتی آن همچون ناراحتی‌های قلبی، نابینایی، فشار خون بالا، اختلالات عصبی و نارسایی‌های کلیوی پیشگیری کند. البته دیابتی‌های نوع ۱ علاوه بر انسولین، به ورزش منظم و رژیم غذایی سالم نیز احتیاج دارند.

انتهای پیام/