به گزارش گروه علم و فناوری باشگاه خبرنگاران دانشجویی(ایسکانیوز)؛ در فاصله ۲/۷ میلیارد سال نوری از ما، در کهکشانی در مرکز یک خوشه عظیم به نام آبل ۱۲۰۱، غولی کیهانی در کمین است. این هیولا که به ابرچرم بودنش راضی نیست، یک سیاه‌چاله فوق پرجرم است که جرمش به ۳۲/۷ میلیارد برابر خورشید می‌رسد. این رقم حداقل به اندازه ۷ میلیارد جرم خورشیدی از تخمین‌های قبلی فراتر رفته و قدرت نور منحنی را برای اندازه‌گیری دقیق جرم نشان می‌دهد.
این سیاه‌چاله خاص یکی از بزرگ‌ترین سیاه‌چاله‌هایی است که تاکنون کشف شده و بنابراین کشف بسیار هیجان‌انگیزی برای دانشمندان به شمار می‌آید.
شناسایی کوچک‌ترین و نزدیک‌ترین سیاه چاله به زمین
سیاه‌چاله‌های زیادی در کیهان وجود دارد، اما تا زمانی که به طور فعال مواد را برافراشته نکنند، دیدن آنها میسر نیست. فعال کردن مواد و برافراشته کردن آنها فرآیندی است که در آن مواد قبل از اینکه در سیاه‌چاله سقوط کنند، به شدت گرم می‌شوند و نور زیادی از خود تولید می‌کنند. مرکز سیاه‌چاله هیچ نوری از خود ساطع نمی‌کند. به همین دلیل نمی‌توان آن را به هیچ عنوان دید. بنابراین باید آنها را با جستجوی تاثیری که روی اجرام اطراف می‌گذارند، پیدا کرد.
نموداری که عدسی گرانشی را نشان می‌دهد
یکی از راه هایی که می‌توان این سیاه‌چاله‌ها را پیدا کرد، جستجوی اثری به نام «عدسی گرانشی» است. این پدیده زمانی اتفاق می‌افتد که خود فضا-زمان توسط جرم منحرف شود. فضا-زمان را به عنوان یک ورقه لاستیکی و جرم را به عنوان یک وزنه سنگین روی آن تصور کنید. هر نوری که از آن ناحیه از فضا-زمان عبور می‌کند باید در امتداد یک مسیر منحنی حرکت کند و این برای ناظری که از دور تماشا می‌کند، بسیار جالب به نظر می‌رسد. در این حالت نور منحرف و کشیده و اغلب بزرگ‌نمایی می‌شود؛ به این معنی که ما تصاویری تحریف شده از اجرام در پس‌زمینه، مانند کهکشان‌های دوردست، دریافت می‌کنیم.
این جرم عدسی می‌تواند کوچک باشد، مانند یک سیاه‌چاله با جرم ستاره‌ای، که در این صورت این پدیده به عنوان «میکرولنز» شناخته می‌شود و یا ممکن است مانند خوشه‌ای از کهکشان‌ها بزرگ باشد. ستاره‌شناسان این نور تاب خورده را برای بررسی خواص جرم عدسی بررسی می‌کنند.
کهکشان مرکزی یا درخشان‌ترین کهکشان خوشه‌ای (BCG) آبل ۱۲۰۱، یک کهکشان بیضوی بزرگ و پراکنده است که به عنوان یک عدسی گرانشی قوی شناخته می‌شود. کهکشانی بسیار فراتر از BCG در کنار آن به صورت لکه‌ای دراز ظاهر می‌شود، مانند ابرویی که نزدیک به اطراف آن پیچیده شده است.
این لکه در سال 2003 کشف شد. در سال 2017، اخترشناسان لکه دوم و کم رنگ‌تری را حتی نزدیک‌تر به مرکز کهکشان پیدا کردند.
نظر شما