به گزارش خبرنگار علم و فناوری ایسکانیوز؛ تیمی از محققان آلمانی با مطالعه روی سه جمجمه زن مربوط به وایکینگ‌ها متوجه شدند که آنها در سال اول زندگی‌شان یعنی زمانی که جمجمه‌شان هنوز نرم و قابل انعطاف بوده، کشیده شده است. آنها احتمال می‌دهند که وایکینگ‌ها جمجمه خود را به عنوان نشانه‌ای از موقعیت و زیبایی کشیده‌اند.

اکتشافات محققان نشان می‌دهد که ناهنجاری جمجمه در منطقه دریای سیاه رایج بوده و قبلاً در فرهنگ‌های میان‌آمریکایی، بومیان آمریکا و اوراسیا شناسایی شده، اما این اولین باری بود که در قوم وایکینگ یافت شده است.

محققان می‌گویند: می‌دانیم این سه زن کجا بزرگ شده‌اند و سرشان کجا تغییر شکل داده است. اما حدس می‌زنیم که شاید سر آنها در اوایل کودکی در منطقه اطراف دریای سیاه تغییر شکل داده شده و سپس به گوتلند بازگشتند.

محققان بر این باورند که جمجمه‌های این سه زن در سال اول زندگی‌شان، زمانی که استخوان‌ها هنوز به اندازه‌ای نرم بودند که می‌توانستند تغییر کنند، با بانداژهایی دور سر نوزاد پوشیده شده تا شکل جمجمه‌شان تغییر کند.

آنها می‌گویند: اگر وایکینگ‌ها از تکنیک‌های جدی‌تری مانند استفاده از وزنه یا تسمه استفاده می‌کردند، این عمل می‌توانست بر رشد شناختی نوزادان تأثیر بگذارد.

محققان همچنین معتقدند که نمی‌دانند این باندپیچی‌های سفت تاثیری روی مغز این افراد گذاشته است یا خیر، اما رئیس بخش جراحی پلاستیک کودکان در یکی از بیمارستان‌های آلمان می‌گوید که اگر این باندپیچی‌ها کمی سفت‌تر بود، می‌توانست عواقب فاجعه‌باری برای کودکان آن دوران داشته باشد.

به گفته او، اگر این رویکرد اتخاذ می‌شد، احتمالا تأثیرات منفی بر عملکرد مغز داشت، به‌ویژه اگر این روش در اوایل دوران نوزادی استفاده می‌شد. با این حال او معتقد است که این باندپیچی‌ها به شدت کار سختی بوده است.

محققان بر این باورند که به احتمال زیاد تغییر شکل مصنوعی جمجمه برای این بوده که نشان بدهد این زنان در کودکی به سفر رفته‌اند. آنها می‌گویند: بدن انسان هم یک وسیله ارتباطی است و هم نشان دهنده آن است.

برخی محققان می‌گویند: اگر چه زنان می‌توانستند از تغییر شکل جمجمه‌شان به عنوان نماد زیبایی استفاده کنند،‌ اما به احتمال زیاد آنها به عنوان شواهدی از ارتباطات تجاری گسترده و در نتیجه نشانه‌هایی از نفوذ و موقعیت در تجارت در نظر گرفته می‌شدند.

محققان با تجزیه و تحلیل DNA به این نتیجه رسیدند که جمجمه‌ها مربوط به عصر وایکینگ‌های اسکاندیناوری در گوتلند،‌ جزیره‌ای متعلق به سوئد در دریای بالتیک،‌است.

اصلاح شکل جمجمه در گذشته در بسیاری از مناطق شایع بوده است. به طور مثال، جوامع گذشته در فرانسه جمجمه‌های نوزادان خود را با استفاده از باند و پارچه می‌بستند تا سر کودکانی که به «بدشکلی تولوز» یا «باندو» مبتلا بودند را اصلاح کنند. یا مردم محلی در وانواتو، یک کشور جزیره‌ای در اقیانوس آرام، برای شباهت به خدای خود، امبات، که جمجمه‌ای کشیده و بینی بلندی دارد، جمجه‌هایشان را تغییر می‌دادند. البته این کار را همچنان نیز ادامه می‌دهند و معتقدند که این سنت است و از اعتقادات معنوی اساسی مردم‌شان سرچشمه می‌گیرد. از نظر آنها سرهای دراز خوش‌تیپ‌تر یا زیباتر و نشان‌دهنده خردمندی هستند.

بیشتر بخوانید:

کشف اجساد باستانی در پرو با پارچه‌های نقاشی شده

در کنار تغییرات جمجمه، محققان همچنین دریافتند که وایکینگ‌ها از روش سوهان کردن دندان‌های خود استفاده می‌کردند که می‌تواند برای شناسایی گروه‌های تجاری خاص مورد استفاده قرار گیرد.

تیز کردن دندان و اصلاح جمجمه توسط گروه‌هایی در سراسر جهان از جمله مایاها در مکزیک و تمدن پراکاس در کشور پروی امروزی بین سال‌های ۷۵۰ قبل از میلاد تا ۱۰۰ پس از میلاد انجام شده است.

وایکینگ‌ها که بودند؟

وایکینگ‌ها از حدود ۷۰۰ تا ۱۱۰۰ بعد از میلاد در سرزمین اسکاندیناوی زندگی می‌کردند که بعدها با قایق‌های بلند به شکورهای دیگری مانند بریتانیا و ایرلند سفر کردند.

هنگامی که مردم بریتانیا برای اولین بار قایق‌های بلند وایکینگ‌ها را دیدند، برای استقبال از آنها به ساحل آمدند. با این حال، وایکینگ‌ها با مردم محلی جنگیدند، از کلیساها دزدی کردند و ساختمان‌ها را به آتش کشیدند.

مردم بریتانیا مهاجمان را دانمارکی می‌نامیدند، اما آنها از نروژ و سوئد و همچنین دانمارک آمده بودند.

نام وایکینگ از زبانی به نام اسکاندیناوی قدیم گرفته شده و به معنای «حمله دزدان دریایی» است. اولین یورش وایکینگ‌ها که در آنگلوساکسون کرونیکل ثبت شد، حدود سال 787 پس از میلاد بود. این شروع یک مبارزه شدید بین آنگلوساکسون‌ها و وایکینگ‌ها بود.

انتهای پیام/