به گزارش خبرنگار علم و فناوری ایسکانیوز؛ پیش از این، اخترشناسان آخرتی را که برای خورشید تصور می‌کردند این بود که خورشید به یک سحابی سیاره‌ای -حباب درخشانی از گاز و غبار کیهانی- تبدیل می‌شود تا زمانی که به جرم کوچک‌تری تبدیل شود. در سال ۲۰۱۸، یک تیم بین‌المللی از ستاره‌شناسان این نظریه را تغییر دادند و گفتند که یک سحابی سیاره‌ای محتمل‌ترین آینده‌ای است که می‌توان برای خورشید متصور شد.

خورشید هم‌اکنون حدود ۴/۶ میلیارد سال سن دارد و براساس مشاهدات ستارگان دیگر، پیش‌بینی می‌شود که این ستاره تا حدود ۱۰ میلیارد سال دیگر به پایان عمر خود خواهد رسید. البته اتفاقات دیگری نیز در این راه خواهد افتاد. در حدود ۵ میلیارد سال آینده خورشید به یک غول سرخ تبدیل می‌شود. هسته ستاره کوچک می‌شود، اما لایه های بیرونی آن تا مدار مریخ منبسط می‌شوند و سیاره ما را در این فرآیند غرق می‌کنند. البته اگر زمین هنوز آنجا باشد.

یک چیز مسلم است: تا آن زمان، ما در اطراف خورشید نخواهیم بود. در واقع، بشر فقط حدود یک میلیارد سال دیگر روی زمین زندگی خواهد کرد؛ مگر اینکه راهی برای ترک زمین پیدا کند. زیرا درخشندگی خورشید هر میلیارد سال حدود ۱۰ درصد افزایش می‌یابد. شاید این عدد زیاد نباشد، اما این افزایش در روشنایی به زندگی در زمین پایان می‌دهد. اقیانوس‌های ما تبخیر می‌شوند و سطح برای تشکیل آب بیش از حد داغ می‌شود.

بیشتر بخوانید: 

انتقال بی‌سیم انرژی خورشید از فضا به زمین

با این حال، مطالعه سال ۲۰۱۸ از مدل‌سازی کامپیوتری استفاده کرد تا مشخص کند که خورشید ما مانند ۹۰ درصد ستارگان دیگر، به احتمال زیاد ابتدا به یک غول قرمز کوچک و بعد به یک کوتوله سفید تبدیل می‌شود و سپس به یک سحابی سیاره‌ای ختم می‌شود.

هنگامی که ستاره‌ای می‌میرد، توده‌ای از گاز و غبار - که به عنوان پوشش آن شناخته می‌شود - به فضا پرتاب می‌کند. این پوشش می‌تواند به اندازه نصف جرم ستاره باشد و ستاره بدون سوخت، در نهایت خاموش می‌شود و می‌میرد.

به گفته محققان، تنها در این زمان است که هسته داغ باعث انفجار و تولید توده‌ای از گاز و غبار می‌شود که می‌تواند به مدت ۱۰ هزار سال بدرخشد. البته این مدت دوره کوتاهی در نجوم به شمار می‌آید، ولی همان چیزی است که سحابی سیاره‌ای را قابل مشاهده می‌کند. برخی از این سحابی سیاره‌ای به قدری درخشان هستند که می‌توان آنها را از فواصل بسیار زیاد هم دید.

مدل داده‌ای که این تیم ایجاد کرد، در واقع چرخه زندگی انواع مختلف ستارگان را پیش‌بینی می‌کند تا روشنایی سحابی سیاره‌ای مرتبط با توده‌های ستاره‌ای مختلف را مشخص کند.

تقریباً ۳۰ سال پیش، اخترشناسان متوجه چیز عجیبی شدند: درخشان‌ترین سحابی‌های سیاره‌ای در کهکشان‌های دیگر، همگی تقریباً به یک میزان درخشندگی دارند. این بدان معناست که، حداقل از نظر تئوری، با نگاه کردن به سحابی‌های سیاره‌ای در کهکشان‌های دیگر، ستاره‌شناسان می‌توانند فاصله آنها را محاسبه کنند. در همین راستا، مدل‌های این تیم نشان داد که خورشید تقریباً حد پایین جرم ستاره‌ای است که بتواند یک سحابی مرئی ایجاد کند. 

حتی ستاره‌ای با جرم کمتر از ۱/۱ برابر خورشید، سحابی قابل مشاهده تولید نمی‌کند. از سوی دیگر، ستارگان بزرگ‌تر تا سه برابر جرم بیشتر از خورشید، سحابی‌های درخشان‌تری تولید می‌کنند. برای تمام ستارگانی که در این بین قرار می‌گیرند، روشنایی پیش‌بینی شده بسیار نزدیک به آنچه چیزی است که مشاهده شده است.

محققان می‌گویند: این یک نتیجه خوب است. ما نه تنها راهی برای اندازه‌گیری حضور ستارگان چند میلیارد ساله در کهکشان‌های دور داریم، که اندازه‌گیری آن بسیار دشوار است، بلکه حتی متوجه شده‌ایم که خورشید پس از مرگ چه خواهد کرد.

انتهای پیام/