به گزارش خبرنگار علم و فناوری ایسکانیوز؛ «مونسی رومن» یک زن میکروبیولوژیست است که چند سال بعد از گرفتن مدرک کارشناسی ارشد در رشته اکولوژی میکروبی از محیط آکادمی فاصله گرفت و به عنوان میکروبیولوژیست ارشد سیستم‌های پشتیبانی حیات در ایستگاه فضایی بین‌المللی شروع به کار کرد.
مونسی نقش اساسی در ساخت بخشی از ایستگاه فضایی بین‌المللی ایفا کرد. او میکروبیولوژیست ارشد پروژه سیستم کنترل محیطی و پشتیبانی از حیات است که تعیین می‌کند میکروب‌ها در موقعیت‌های مختلف و در مکان‌های مختلف، مانند گوشه و کنار ایستگاه فضایی چگونه رفتار کنند.
بیشتر بخوانید:
اولین زن فضانورد ماموریت آرتمیس ناسا: به مربیان مهدکودکم گفته بودم که می‌خواهم فضانورد شوم
زمانی که به ناسا پیوست، وارد تیمی شد که وظیفه ساخت سیستم‌های بازیافت هوا و آب برای خدمه فضاپیما به عهده آن قرار گرفته بود. این فضانوردان قرار بود که تا ۶ ماه در فضا بمانند. ایده رومن همه را غافلگیر کرد. خودش می‌گوید: برای اولین بار قرار بود که آب را برای نوشیدن خدمه بازیافت کنیم. و زمانی که توضیح دادم منظورم از بازیافت استفاده از ادرار است، همه تعجب کرده بودند و می‌گفتند این خیلی بد است!
بازی کارآگاهی میکروبی
رومن و تیمش مدت‌ها تحقیق کردند تا کشف کنند که چه میکروب‌هایی وارد مخازن مملو از ادرار، عرق غلیظ و آب حاصل از دوش گرفتن فضانوردان می‌شود. ولی مهم‌تر از این موارد، تهدید میکروبی دیگری از سوی بیوفیلم‌ها بود. بیوفیلم یا زیست‌لایه اجتماعی از سلول‌های میکروارگانیسمی است که به یک سطح متصل شده‌اند و توسط مواد پلیمری خارج سلولی پوشیده شده‌اند.
بیوفیلم می‌تواند توسط میکروارگانیسم‌هایی مانند قارچ‌ها و باکتری‌ها ایجاد شود. هم باکتری‌های گرم مثبت و هم گرم منفی این توانایی را دارند. مقاومت باکتریایی ایجاد شده در فاز بیوفیلم به مواد ضدمیکروبی یک مساله مهم جهانی است. این در حالی است که شایعاتی منتشر شده که می‌گوید بیوفیلم‌ها در ایستگاه فضایی روسیه در حال خوردن ایستگاه فضایی روسیه هستند.
مهندسان تیم رومن خیلی راحت راهکار ارائه دادند: ایستگاه فضایی‌تان را استریل کنید.
رومن در این مورد نیز می‌گوید: همانطور که می‌توان گفت شما یا باردار هستید یا باردار نیستید، می‌توان گفت که شما یا استریل هستید، یا هیچ میکروارگانیسمی ندارید. در جایی که انسان وجود دارد، میکروارگانیسم‌ها نیز وجود دارند.
پس سوال بعدی رومن این بود که چه نوع ارگانیسم‌هایی می‌توانند با خیال راحت در آب و در ایستگاه فضایی وارد شوند و باقی بمانند. این سوال منجر به انجام طیف وسیعی از آزمایش‌ها شد: انواع مختلف مواد، سطوح رطوبت و دما. آنها حتی تاکتیک‌های پاک کردن ذرات غذای شناور با استفاده از فیلترهای هوا را نیز آزمایش کردند.
رومن می‌گوید که این پروژه در ابتدا شبیه به یک بازی پلیسی بود و او به دنبال مقصری می‌گشت که خودش را پنهان کرده بود. اما با نزدیک‌تر شدن به پرتاب فضاپیما، فشارها افزایش یافت.
او می‌افزاید: زمان آن رسیده بود که همه چیز را متوقف کنیم و فقط به دنبال ساخت تجهیزات برویم. و زمانی که همه آن سیستم‌ها در فضا روشن شدند، به معنای واقعی کلمه نفس‌مان حبس شده بود. زمانی که آنها روشن شدند،
به گفته رومن، با تبدیل شدن ایستگاه‌های فضایی تجاری به واقعیت، معماهای جدیدی برای دانشمندان پدیدار می‌شود تا برای حل آنها دست به کار شوند. محققان باید در مورد استفاده بهینه از منابع و استفاده مجدد از مواد برای جلوگیری از آلودگی فضا خلاق باشند. میکروارگانیسم‌ها نقش مهمی در این فرآیند بازی می‌کنند. حتی شاید به بازیافت موادی که در غیر این صورت تبدیل به زباله می‌شوند، کمک کنند.
او می‌گوید: نه تنها سعی می‌کنیم میکروارگانیسم‌هایی را که می‌توانند افراد را بیمار کنند، کنترل کنیم، بلکه از آنها برای کارهای درست و بهبود زندگی در فضا و حتی اینجا روی زمین نیز استفاده می‌کنیم.
مونسی رومن کیست؟
مونسی اهل پورتوریکو است. در کودکی بود که شیفتگی او به علم و موجودات زنده نمایان شد. معلمان علوم او وقتی اشتیاق و کنجکاوی‌اش را در یاد گرفتن علم می‌دیدند، او را تشویق می‌کردند که در نمایشگاه علمی محلی شرکت کند و حتی به او اجازه دادند تا با دانشمندان واقعی کار کند.
او پس از دوره دبیرستان در دانشگاه پورتوریکو ثبت نام کرد. در دوره تحصیل در دانشگاه به دلیل علاقه‌اش به میکروبیولوژی، ظروف را در آزمایشگاه علمی مؤسسه می‌شست تا به آن دسترسی داشته باشد. همین باعث شد که قبل از اخذ مدرک لیسانس خود در رشته زیست‌شناسی به عنوان دستیار پژوهشی استخدام شود. رومن تحصیلات آکادمیک خود را ادامه داد و بعد از مهاجرت به آمریکا، مدرک کارشناسی ارشدش را در میکروبیولوژی با رشته شیمی در دانشگاه آلاباما گرفت.
رومن در سال ۱۹۸۹، برای کار در ناسا درخواست داد و به عنوان میکروبیولوژیست توسط مرکز پرواز فضایی مارشال (MSFC) ناسا در آلاباما استخدام شد. او به عنوان یک میکروبیولوژیست، میکروب‌ها، موجودات زنده و عواملی از جمله ویروس‌ها، باکتری‌ها، قارچ‌ها و انگل‌ها را مطالعه می‌کند.
رومن یکی از اعضای تیم سازنده ایستگاه فضایی بین‌المللی بود. ایستگاه با مواد مقاوم در برابر میکروب طراحی شده است و دما و رطوبت برای جلوگیری از رشد میکروب کنترل می‌شود.
خودش در این مورد می‌گوید: به عنوان یک دختر کوچک، هرگز تصور نمی کردم که بتوانم به ناسا در ساخت بخشی از یک ایستگاه فضایی کمک کنم. تماشای ایستگاه از نقاشی‌های کاغذی به یک خانه و محل کار واقعی در فضا، بسیار جذاب بود.
رومن به عنوان رئیس میکروبیولوژیست پروژه سیستم‌های کنترل محیطی و پشتیبانی از حیات، باید نحوه رفتار میکروب‌ها را در موقعیت‌های مختلف و مکان‌های مختلف، مانند گوشه و کنار ایستگاه فضایی تعیین کند. همچنین باید روی یک گروه بین‌المللی و چندفرهنگی از میکروب‌ها مطالعه کند، زیرا خدمه، بازدیدکنندگان، آزمایش‌ها و سخت‌افزار از ۱۵ کشور شریک ایستگاه فضایی می‌آیند و مجموعه منحصر به‌فردی از میکروب‌ها را به همراه دارند.
رومن آب و هوای سالم را برای خدمه ایستگاه فضایی بین‌المللی تضمین می‌کند و از این رو با مهندسان مرکز پرواز فضایی مارشال که در حال طراحی و آزمایش تجهیزات تولید اکسیژن و بازیابی آب هستند، یک سیستم بازیافت هوا و آب پیچیده‌تر که در ایستگاه نصب می‌شود، همکاری می‌کند.
تجربیات منحصر به‌فرد او از توسعه در فناوری پشتیبانی از زندگی فضاپیماها و آموزش میکروبیولوژی، دیدگاه خاصی را در طراحی و عملکرد مهندسی به مونسی ارائه کرده است. با توجه به این چشم‌انداز منحصر به‌فرد، این امر باعث شد که او برای سمت مدیر پروژه برای بازیابی منابع جوی و نظارت بر محیط زیست واجد شرایط شود. او تیمی را در پنج مرکز ناسا رهبری می‌کند که سیستم‌های پشتیبانی حیات هوایی و سیستم‌های نظارت محیطی را برای مأموریت‌های طولانی مدت توسعه می‌دهند. علاوه بر این، او یک مانیتور حین پرواز در ایستگاه فضایی بین‌المللی و سایر ایستگاه‌های فضایی ساخت که می‌تواند باکتری‌ها، ویروس‌ها و قارچ‌ها را تشخیص دهد. در سال ۲۰۱۱، او جایزه «اسنوپی» ناسا را برای کار خود دریافت کرد.
رومن تاکنون بیش از ۶۰ مقاله علمی نوشته است که همه آنها در مورد موضوعات میکروبیولوژی فضایی، بیوفیلم، نظارت بر میکروبی و سیستم‌های پشتیبانی از حیات هستند.
انتهای پیام/
نظر شما