به گزارش خبرنگار علم و فناوری ایسکانیوز؛ دانشمندان چندی پیش یک جسد را پیدا کردند که با مطالعه روی آن به شدت شوک شدند. این جسد متعلق به یک زن ۶۰ ساله است که در قرن شانزدهم زندگی می‌کرده، اما به دلیل اینکه از نظر بومی‌ها یک خون‌آشام بوده و از ترس اینکه از اجساد زیر زمین تغذیه نکند، بعد از مرگش آجری را در دهانش قرار داده بودند.
حال دانشمندان با اسکن سه‌بعدی، تصاویر باورنکردنی از جمجمه این فرد باستانی تهیه کردند؛ تصویری از یک زن با چانه نوک‌تیز، موهای نقره‌ای، پوست چروکیده و بینی کم‌کج. آنها حتی نشان دادند که صورت این زن با سنگی که در آرواره‌هایش گذاشته بودند، چه شکل می‌شد.
دانشمندان فکر می‌کنند که آجر اندکی پس از مرگ این زن توسط مردم محلی در دهانش گذاشته شده است، زیرا می‌ترسیدند که او از قربانیان طاعونی که یک شهر ایتالیایی -در فاصله چند دقیقه‌ای از ونیز- را فرا گرفت، تغذیه کند.
چند متخصص پزشکی قانونی از برزیل و یک تصویرگر سه‌بعدی به نام «سیه‌را مورائس» در یک مطالعه جدید صورت این زن خون‌آشام را بازسازی کردند. مورائس توضیح می‌دهد که این اسکلت در سال ۲۰۰۶ در حفاری‌هایی در ونیز پیدا شده است؛ در منطقه‌ای که قربانیان طاعون بین قرن پانزدهم و هفدهم دفن شده بودند.
در حین حفاری از این منطقه، جمجمه یکی از اجساد این مقبره توجه باستان‌شناسان را جلب کرد، زیرا فک او به طرز عجیبی باز شده بود و داخل حفره دهانش یک سنگ قرار گرفته بود.
مورائس می‌گوید: مطالعاتی انجام شد تا دریابیم که آیا قرار گرفتن آجر در دهان این فرد باستانی تصادفی بوده یا عمدی. نتایج فرضیه اول را رد کرد و نشان داد که آجر به صورت عمدی در دهان فرد جا گرفته و در واقع، بخشی از یک مراسم تدفین نمادین بوده است.
بیشتر بخوانید:
کشف بقایای یک کودک خون‌آشام در گورستانی در لهستان
در واقع ترس از خون‌آشام‌ها در اروپا در قرون وسطی بسیار شایع بوده و عمدتا به دلیل عدم درک علت متورم شدن اجساد مرده بوده است. همین اعتقاد به خون‌آشام‌ها باعث شده بود که تشریقاتی مانند درآوردن قلب اجساد قبل از دفن انجام دهند. در برخی از فرهنگ‌ها نیز مرده‌ها را به شکل دمرو دفن می‌کردند تا فرد راهی را برای خروج از قبر پیدا نکند.
اما به گفته مورائس، این زن خون‌آشام به روشی کاملا متفاوت دفن شده است. مطالعه‌ای که در سال ۲۰۱۰ توسط فردی به نام «ماتئو بورینی»، انسان‌شناس پزشکی قانونی برزیلی، انجام شد، این حقیقت را فاش کرد که بومیان به دلیل اینکه تصور می‌کردند این زن خون‌آشام است، او را به این روش دفن کرده‌اند. در واقع، آئین‌های ضد خون‌آشامی که امروزه می‌شناسیم، نتیجه تکامل تاریخی این اسطوره است.
مورائس می‌گوید: این مطالعه به طور خاص به این باور می‌پردازد که قرار دادن آجر باعث می‌شود خون‌آشام‌ها غذا نخورند.
اسکن سه‌بعدی
مورائس با استفاده از اسکن‌های سه‌بعدی جمجمه، توزیع بافت نرم را تخمین زد تا پوست صورت زن را بازسازی کند. سپس بینی او را بر اساس داده‌های استخراج شده از اندازه‌گیری‌های گرفته شده از اسکن توموگرافی افراد زنده از اجداد مختلف طراحی کرد.
او می‌گوید: با استفاده از تمام اطلاعات پیش‌بینی‌شده، می‌توان مشخصات چهره را ترسیم کرد.
تحقیقات او همچنین به او اجازه داد تا این نظریه را آزمایش کند که آیا قرار دادن آجر حتی بدون آسیب رساندن به دهان و دندان امکان‌پذیر است یا خیر.
مورائس آجر را با فوم پلی‌استایرن که به اندازه‌های دقیق بریده شده بود بازسازی کرد تا ببیند آیا می‌تواند در دهان خودش جا کند یا خیر. برای این کار از شخص دیگری کمک گرفت تا بتواند آن قطعه را در دهانش جا کند و موفق به این کار شد.
مورائس می‌گوید: هیچ سندی از زندگی این زن وجود ندارد که نشان دهد او یک خون‌آشام محسوب می‌شود. در عوض، این از تفاسیر مدرن ناشی شده که چرا دقیقا آجر در دهانش جا گرفته است. به غیر از این، منطقه‌ای که جسد در آن کشف شده، به عنوان مکان قرنطینه برای قربانیان طاعون از قرن ۱۴۰۰ تا ۱۷۰۰ خدمت می‌کرده است.
شیوع طاعون با ترس از خون‌آشام‌ها مصادف شد و زمانی که مردم محلی متوجه می‌شدند که اجساد متورم می‌شوند، تصور می‌کردند که در حال ضیافت گرفتن با گوشت افراد زنده است. با این حال، اسکلت خون‌آشام ونیزی تنها موردی نیست که با اشیائی در دهان پیدا شده است. در سال ۲۰۱۴، محققان از کشف بقایای مردی در لهستان با سنگی در دهان و چوبی در پایش خبر دادند. بقایای قرن هشتم در ایرلند نیز سنگ‌های بزرگی در دهان خود داشتند که با فشار بسیاری درون دهان‌شان جا گرفته بود.
خون‌آشام‌ها در اروپای قرون وسطی
داستان‌های بسیاری از اروپای قرون وسطی به جا مانده است که مربوط به اجسادی می‌شود که راه می‌رفتند تا خون زنده‌ها را بنوشند و این بیماری را گسترش دهند. در واقع، مردم آن زمان به دلیل اینکه درک درستی از بیماری‌های عفونی نداشتند، به این باور رسیده بودند که کسانی که خون‌آشام می‌شوند، ابتدا خانواده‌های خود را طعمه می‌کنند.
افسانه‌های خون‌آشام به ویژه در اروپای شرقی رایج بود و کلمه خون‌آشام به احتمال زیاد از همین منطقه سرچشمه می‌گیرد. از این رو، کندن قبر خون‌آشام‌های مشکوک در بسیاری از فرهنگ‌ها در سرتاسر اروپا انجام می‌شد. براساس گفته دایره‌المعارف بریتانیکا، ویژگی‌های طبیعی تجزیه بدن انسان -مانند عقب رفتن لثه‌ها و ظاهر رشد مو و ناخن‌ها- در زمانی که اجساد را از قبر بیرون می‌کشیدند، این باور را تقویت می‌کرد که اجساد به نوعی پس از مرگ زندگی را ادامه می‌دهند.
طاعون بوبونیک
طاعون بوبونیک شایع‌ترین شکل طاعون است که با نیش کک آلوده منتقل می‌شود. عفونت به غدد ایمنی به نام غدد لنفاوی گسترش می‌یابد و باعث تورم و دردناک شدن آنها می‌شود و ممکن است به سمت زخم‌های باز پیشرفت کند. انتقال طاعون بوبونیک از انسان به انسان نادر است و معمولاً از حیوانات گرفته می‌شود.
اگر طاعون ریه‌ها را آلوده کند - یا با پیشرفت فرم بوبونیک در بدن یا با گرفتن عفونت از نفس بیمار یا حیوان آلوده - به آن طاعون پنومونی گفته می‌شود. از نظر تاریخی، طاعون مسئول همه‌گیری‌های گسترده با مرگ و میر بالا بوده است.
افراد آلوده به طاعون معمولاً پس از یک دوره یک تا هفت روزه به بیماری تبدار حاد با سایر علائم سیستمیک غیر اختصاصی مانند شروع ناگهانی تب، لرز، درد سر و بدن و ضعف، استفراغ و تهوع مبتلا می‌شوند.
طاعون در قرن چهاردهم به «مرگ سیاه» معروف بود و باعث مرگ بیش از ۵۰ میلیون نفر در اروپا شد. امروزه طاعون به راحتی با آنتی‌بیوتیک‌ها و استفاده از اقدامات احتیاطی استاندارد برای جلوگیری از ایجاد عفونت درمان می‌شود.
طاعون به عنوان یک بیماری حیوانی در همه قاره‌ها به جز اقیانوسیه یافت می‌شود. هر جا که کانون‌های طبیعی طاعون و جمعیت انسانی همزمان وجود داشته باشند، خطر ابتلا به طاعون انسانی وجود دارد.
اپیدمی طاعون در آفریقا، آسیا و آمریکای جنوبی رخ داده است. اما از دهه ۱۹۹۰، بیشتر موارد انسانی در آفریقا رخ داده است. سه کشور بومی‌ترین کشور طاعون هستند که عبارتند از جمهوری دموکراتیک کنگو، ماداگاسکار و پرو. در ماداگاسکار، تقریباً هر سال، بین سپتامبر و آوریل، موارد متعددی از طاعون بوبونیک گزارش می‌شود.
انتهای پیام/
نظر شما