به گزارش ایسکانیوز، کوروساوا فیلمساز ژاپنی است که بسیاری او را بهترین کارگردان غیر آمریکایی تاریخ می دانند. او با فیلم های «راشامون»، «هفت سامورایی» و «سریر خون» در دنیا شناخته شده است.

آکیرا کوروساوا در ۲۳ مارس (سوم فروردین) ۱۹۱۰ در حومه توکیو به دنیا آمد. او آخرین فرزند خانواده‌ای پرجمعیت بود، اما با بزرگتر شدن کوروساوا و رسیدن به جوانی خانواده‌اش کوچک شده بود چون بیشتر اعضای خانواده از دنیا رفتند.

کوروساوا در ۱۷ سالگی خانه پدر را ترک گفت و به دنبال حرفهٔ نقاشی رفت. او در توکیو با برادر بزرگترش هی‌گو همخانه شد. هی گو واسطه آشنایی آکیرا با سینما، ادبیات و هنرهای نمایشی شد.

پس از مرگ هی‌گو، کوروساوا نقاشی را رها کرد، به استودیوهای تولید فیلم رفت و تقاضای کار کرد و به عنوان دستیار کاجیرو یاماموتو، از فیلمسازان صاحب‌نام، مشغول به کار شد.

او با نیرو و تلاشی خستگی‌ناپذیر به نوشتن فیلمنامه پرداخت و تا سال ۱۹۴۳ برای حدود ۵۰ فیلم سناریو نوشت و همین باعث شد تا کوروساوا بتواند رضایت تهیه‌کنندگان را جلب کند و در سال ۱۹۴۳ موفق به سخت اولین فیلم خود به نام «داستان جودو» شود. این فیلم او را به عنوان کارگردانی بااستعداد در سینمای ژاپن مطرح کرد.

پس از جنگ و اشغال کشور توسط نیروهای آمریکایی، صنعت سینمای ژاپن دگرگون شد، اما کوروساوا توانست به کار خود ادامه دهد.

تا پیش از «راشومون»، شاهکار کوروساوا، او یازده فیلم سینمایی دیگر کارگردانی کرد. اما با این فیلم بود که در سال 1950 نگاه‌ها در سراسر جهان به سینمای ژاپن جلب شد. این فیلم تحولی بود بنیادین نه تنها در کار کوروساوا، بلکه برای سینمای ژاپن که تا آن زمان در غرب چندان شناخته شده نبود. نمایش این فیلم در جشنواره سینمایی ونیز بی‌تردید رویدادی تعیین‌کننده بود. فیلم جایزه «شیر طلایی» این فستیوال را از آن خود کرد.

«راشومون» یک داستان قدیمی را با فرم روایتی پیچیده و چندلایه روایت می‌کند، بدون آن که لحظه‌ای به پراکندگی دچار شود. فیلم با زبانی کاملاً تصویری، از چند دیدگاه و زوایای گوناگون یک قتل بی رحمانه را گزارش می‌دهد.
پس از پخش جهانی «راشومون»، سینمادوستان نه تنها در ژاپن، بلکه در سراسر جهان، برای نمایش هر فیلم کوروساوا انتظار می‌کشیدند. این فیلم جایزه اسکار بهترین فیلم غیرانگلیسی زبان را در سال ۱۹۵۱ به دست آورد.

کوروساوا به ویلیام شکسپیر و داستایفسکی عشق می‌ورزید. اقتباس‌های سینمایی او از آثارشکسپیر همانند «مکبث» و «شاه لیر» و رمان «ابله» اثر داستایفسکی و نمایشنامه «در اعماق» ماکسیم گورکی نشان از علاقه شدید او به ادبیات است.

یکی از مهم ترین فیلم های کوراساوا پس از «راشامون» فیلم «سریر خون» است که آن را در سال ۱۹۵۷ ساخت. نام اصلی فیلم «کامانوسو-جو» به معنی قلعه تار عنکبوت است. فیلم برگردان نمایشنامه «مکبث» اثر جاودانه ویلیام شکسپیر است و داستان آن در ژاپن فئودال رخ می دهد.

آخرین فیلم کوروساوا به نام «مادادایو» (هنوز نه، محصول ۱۹۹۳) داستان زندگی یک نویسنده و استاد دانشگاه بازنشسته را روایت می‌کند، که شاگردان سابق همچنان به نزد او می‌آیند و او را به زندگی پیوند می‌دهند. گویی خود کوروساوا است که با فیلم‌هایش در میان ما زندگی می‌کند.

توشیرو میفونه، بازیگر نامی ژاپن است که کوروساوا علاقه فراوانی به بازی او داشت. میفونه، در ۱۶ فیلم با کوروساوا همکاری کرد، اما سرانجام پس از فیلم «ریش قرمز» همکاری خود را با او قطع کرد و دیگر حاضر نشد در فیلم‌های او بازی کند.

ستاره اقبال کوروساوا حدوداً از سال ۱۹۷۰ با شکست تجاری فیلم غم‌انگیز «دودسکادن»، تا حدی رو به افول گذاشت. پس از آن کوروساوا با فیلم«درسو اوزالا» به بازگشتی افتخارآمیز دست زد. این فیلم در جشنواره فیلم مسکو (۱۹۷۵) جایزه بزرگ جشنواره را به دست آورد و در همان سال اسکار بهترین فیلم خارجی را از آن کوروساوا کرد.

«شبیه یک شرح حال»، عنوان کتابی است که توسط آکیرا کوروساوا نوشته شده که با شجاعت والبته حضور ذهن، زندگی شخصی و هنری خود را باز گو می کند.

باید اذعان کرد خواندن این کتاب برای بسیاری از علاقمندان به سینما، خاصه دوستداران سینمای کوروساوا می تواند مفید باشد.
کوروساوا در میان فیلمسازان صاحب نام، صرفداران بسیاری دارد که ظاز آن جمله می توان به فرانسیس فورد کاپولا، مارتین اسکورسیزی، استیون اسپیلبرگ و جورج لوکاس اشاره کرد که تهیه کننده و عوامل اجرایی آخرین آثار او را هم به عهده داشتند.

کوروساوا طی چند دهه فیلم‌سازی موفق شد جوایز معتبری از جشنواره‌های بین‌المللی به‌ دست آورد که بخشی از آنها عبارتند از:

جایزه اسکار بهترین فیلم غیرانگلیسی در سال ۱۹۷۵ برای «درسو اوزالا»، جایزه افتخاری آکادمی اسکار برای یک عمر دستاورد سینمایی در سال ۱۹۹۰، نامزد بهترین کارگردانی اسکار برای فیلم «آشوب» در سال ۱۹۸۶، جایزه خرس نقره‌ای بهترین کارگردانی جشنواره برلین در سال ۱۹۵۹ برای «دژ پنهان»، نخل طلای جشنواره کن در سال ۱۹۸۰ برای «کاگه‌موشه» و شیر طلایی جشنواره ونیز در سال ۱۹۵۱ برای «راشومون».
او سرانجام ۶ سپتامبر ۱۹۹۸درستاگایا در توکیو در گذشت.
خبرنگار: رضایی/ تایید کننده: سلیمی
501