هوشنگ جاوید در گفت و گو با خبرنگار فرهنگی ایسکانیوز گفت: از 3 دهه قبل موج جدیدی در موسیقی آغاز شد. در این موج جدید، خواننده و نوازنده‌ی ساز در گروه موسیقی نقش یکسانی دارند و در واقع خواننده به مشابهت یک ساز عمل می‌کند و آهنگساز نقش‌ها را در یک گروه بسته به موقعیت پررنگ می‌نماید. متاسفانه این موج در ایران به درستی جا نیفتاده است.
وی افزود: در کنار این اشتباه، بعد از انقلاب اسلامی که نمایش ساز در رسانه‌ی ملی محدودیت پیدا کرد، اجرای پلی‌بک، به خاطر جذب مخاطب بیشتر در رسانه استفاده شد. در این نوع اجرا نقش خواننده پررنگ‌تر شد و خواننده‌ها به اشتباه فکر کردند که یک اثر موسیقی به تنهایی کار خودشون هست و گروه را نادیده گرفتند. متاسفانه شاهد این هستیم که برخی خواننده‌ها حتی به درستی و با هماهنگی نمی‌توانند پلی‌بک را درست اجرا کنند.
جاوید خاطر نشان کرد: پلی بک در اجرای زنده، یک نوع تجارت اشتباه و بازاریابی است. از زمانی که هزینه‌ها بالا رفت و حضور یک گروه در کنار خواننده روی صحنه گران شد، خواننده‌ها روش پلی بک را در پیش گرفتند. این کار زرنگی نیست و کلاه گذاشتن سر خودمان است. چرا که در خارج از ایران حتی اگر پلی بک اجرا می‌شود، از هر بار اجرا، هزینه‌ای به گروه داده می‌شود ولی در ایران گروه در مقابل این موضوع سکوت می‌کند و دریافتی از این بابت ندارد.
وی در مورد میزان توانایی خواننده‌ها عنوان کرد: بسیاری از خواننده‌ها هنر موسیقیایی دارند و شاگرد اساتید بزرگ بودند با این حال هستند کسانی که کمی‌سولفژ می‌دانند، صدای کمی هم دارند و با کمک تنظیم دستگاهی صدا خواننده شده‌اند. دسته‌ی دوم توانایی اجرای روی صحنه را ندارند، چرا که در اجرای صحنه، دستگاه تنظیم صدا نمی‌تواند نقضی داشته باشد و این افراد برای پوشش دادن ضعف خود از پلی‌بک استفاده می‌کنند.
جاوید اظهار داشت: با توجه به پیشینه‌ی تاریخی، هنر صدا و خوانندگی در ایران به عنوان یک هنر متعالی شناخته شده است و سوابق نشان می‌دهد که هر کسی نمی توانست خواننده باشد و خواننده یک مفهوم و جایگاه و رتبه خاص قلمداد می‌شد.
محقق موسیقی در پایان افزود: افرادی مثل مرحوم مشکاتیان در دهه‌های قبل نسبت به پلی بک اعتراض داشتند و این اعتراض‌ها در رسانه‌ها منتشر شد ولی هیچ کدام از دستگاه‌های فرهنگی به درستی توجه نکردند و در حال حاضر شاهد بحرانی‌تر شدن این موضوع هستیم.
