به گزارش باشگاه خبرنگاران دانشجویی(ایسکانیوز)- امیر کریمی( کارشناس و تحلیلگر فوتبال)؛ شاید فوتبال ما به تو بیشتر از این حرفها مدیون باشد. تیم ملی امید و بازیهای مقدماتی المپیک بارسلون، ترکیبی از نسل آینده فوتبال بود به رهبری حسن حبیبی ، هرچند به المپیک راه نیافت اما یک دهه فوتبال این مملکت را بیمه کرد. حلالی،مهدوی کیا،مطهری،کریم باقری، داوود مهابادی  و خیلی‌های دیگر در آن تیم چهره شدند ،اما در همان تیم یک چپ پای جوان با صورتی استخوانی و موهایی مجعد در آن تیم خودنمایی می کرد، با استایلی متفاوت از چپ های آن روز، روی ضربات ایستگاهی و سانترهایش، شاید نزدیکترین استایل به مجتبی محرمی و حتی مجید نامجو مطلق.بازیکنی که در پاس آن روزهای تهران توپ  می زد و خیلی زود به پرسپولیس پیوست و خیلی زود در تیم ملی جا افتاد و بعد از آن در اشتورم گراتس جای ثابت پیدا کرد.

بدهکاری فوتبال؛
جام ملتهای ۹۶ بازی با تایلند، بازی قبلی را به عراق باخته بودیم و شک و تردید بین اهالی آنروزهای فوتبال حتی در مورد صعود از گروه مقدماتی وجود داشت. ترکیب دین محمدی و اکبریوسفی در چپ جواب نداده بود، چاره ای شاید نبود، مایلی کهن دست روی نام یک جوان گذاشت. همان کسی که شاید به پشتیبانی بازی او بود که مایلی کهن رضا شاهرودی نفر اول جناح چپ تیم ملی را قبل از مسابقات به واسطه بی انضباطی اخراج کرده بود.

بازی با تایلند به نوعی سکوی پرتاب بود برای تو و شاید فوتبال ما. اوسط نیمه اول استارت از نیمه زمین،زدن به در مخالف و عرض محوطه جریمه حریف و ضربه با پای غیر تخصصی و گل. گلی که ما را به جدول که نه به کل جام برگرداند و بعد از آن فتح والفتوحات یکی پس از دیگری شروع شد و در نهایت در عین بدشانسی و شایستگی مقام سوم مسابقات بسنده کرد که کمترین حق آن تیم بود. همان جا بود که فوتبال بعد از چندین سال ناکامی از قهرمانی پکن به بعد مورد اقبال عمومی قرار گرفت و باز هم روی زبانها چرخید و در نهایت و ادامه همین پرداختن به فوتبال نتیجه اش صعود به جام جهانی و حرفه ای تر شدن این فوتبال. شاید اگر گل تو نبود حداقل در کوتاه مدت هم خبری از این فوتبال و هیاهو های آن نبود.

رکوردار جام باشگاههای اروپا؛
میناوند در دوران فوتبال انقدر خوب بود که حتی وقتی در حدود ۲۸ سالگی یا کمی بیشتر که از فوتبال خداحافظی کرد باز هم فراموش نشود، رکوردار بازیکنان لژیونر ایرانی در جام باشگاههای اروپا خود او بود، هنوز هم دوئل های او با نامداران این عرصه در مستطیل سبز در خاطره ها مانده. ده بازی در جام باشگاهها و دو قهرمانی در اتریش و دو سوپر جام و یک جام حذفی اتریش کارنامه میناوند بود، بازیکنی که شاید هیچوقت به حق و خود در فوتبال ما نرسید، هرچند گاهی اشتباهاتی داشت اما کسی هم حق مربیگری را به معنای واقعی کلمه برای او ادا نکرد. کسی که از جنوب شهر تهران شروع کرد تا اتریش رشد کرد اما خیلی زود و راحت کنار رفت.

کرونا؛
شاید اینروزهای پر زرق و برق فوتبال با گل تو به تایلند استارت خورد، با آن شوت با پای غیرتخصصی به زاویه مخالف.حالا هم بدون تعارف پر سرو صداترین مرگ کرونایی کشور هم به نام میناوند زده شد، تا شاید دوستان به خودشان بیایند و با رفتن تو اتفاقی مهم در این مرز وبوم بیفتد و این ویروس نحس هم از بین برود و یا با رفتنت خیلی ها که مسئولیتی دارند جدی تر پیگیر حل این مسئله منحوس بپردازند. رفتن تو آغازی دیگر می شود؟ مانند گل زیبایت به تایلند که زندگی و نفس رابه شریان گرفته فوتبال ما بازگرداند و جشن پس از گل که شکرگذاری از خدایت هم جزو آن بود.

انتهای پیام/