به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران دانشجویی(ایسکانیوز)،امیر کریمی (کارشناس فوتبال)؛ بردن عراق و صعود به عنوان تیم اول گروه اگرچه کمترین توقع از فوتبال ما است اما باید به این نکته هم پرداخت که در چه فصایی و چه روزهایی و چه شرایطی این اتفاق افتاده تا شاید دیگر کار را به روز آحر نکشیم هرچند همیشه گفته ایم و گوش شنوایی نبوده است.

تفاوت
شبهای شلوغ فوتبالی بعد از مدتها فرا رسیده، اما انصافا سوییچ کردن از آسیا به اروپا حال بدی به آدم دست می‌دهد و به نوعی سرخوردگی.حالا بعد فنی بماند، تصویربرداری، نورپردازی، زمین چمن و کلا فاصله میان زمین تا آسمان است.

کلاس فوتبال
انصافا کسرشأن ما و فوتبال ما است که بخواهیم به عنوان تیم دوم صعود کنیم، صعود با رتبه اول شخصیت خدشه دار ما را هم در ادامه راه برگرداند.

انگیزه
بخواهیم، نخواهیم، تکرارمکرات باشد یا نه،عراق بدجوری مقابل ما انگیزه دارد، به هر صحنه خطا که سوت می‌خورد توجه کنید، حداقل دو یا سه بازیکن به سمت آن قسمت از زمین برای حمایت از خودی گام بر می دارند.

ترکیب
اسکوچیچ همچنان به ترکیب اصلی خود اعتماد دارد، خط دفاع و هافبک و حمله همان بازیکنان اصلی چینش اولیه او هستند. خط هافبک متشکل از نورالهی و عزت الهی هم شباهت اسمی دارند و هم مکمل خوبی برای هم هستند.

نیمه اول
عراق حتی زمانی که گل هم خورد برنامه خود را ادامه داد، دفاع، ضد حمله،به هیچ عنوان احساسی بازی نکرد، اصلا آنها پلن اولشان کشاندن بازی به نیم دوم بوده. در مورد ایران هم بازی مالکانه وتوام با آرامش به چشم می‌خورد، مشکل ایران در این ترکیب عدم شکل گیری بازی در آن جلو یعنی پشت طارمی و سردار هست، این ترکیب احتیاج به یک فانتزی باز دارد.

عراق
بد قلقل، بدافت، بد بدن بازی می‌کنند. از آن دسته تیم‌هایی است که گل بزند، دیگر کار جلوی آنها گره خواهد خورد.

گل
یک گل با کلاس بالاتر از آسیا، سه پاس و یک گل. قلی زاده در این دوره از مسابقات تاثیر بسزایی در صعود و روند حرکتی تیم ملی داشته، اگر دقیقه ۸۰ هم گلی زد که گل کاشته بود. حاج صفی هم بالاخره جواب اعتماد دراگان را داد.این دفاع سفت و سخت احتیاج به یک برش داشت حالا یا با تکنیک ناب یا با پاس های کلیدی و احیانا پرس شکن، که در یک لحظه شکل گرفت و کار درآمد.

تحول
هر چقدر جهانبخش دیگر به چشم نمی‌آید ولی هنوز بازی او قابل احترام هست اما شجاع کاملا متحول شده، در تمام درگیری‌ها نقش جدا کننده دارد،لبخندهای حرفه ای می زند و گاهی دستی به سر روی داور می کشد، چقدر متحول شده این پسر. افت علیرضا هم کاملا هویداست، هر چند او قطعا با همان کیفیت باز خواهد گشت.

نیمه دوم
بازی با این حساسیت و تفاوت یک گل کاملا قابل برگشتن هست، یادمان باشد در بازی‌های بزرگتر احتمال تنبیه شدن ما هست، تیر خلاص را باید زودتر زد. هیچ تیمی حداقل در این چهار بازی به اندازه نیمه دوم عراق ما را تحت فشار نگذاشته، اما کلاس فوتبال عراق در چرک بازی کردن و دویدن و فیزیکی بودن هست در نهایت ضدحملاتی که به نتیجه برسد،نه فوتبالی به اصطلاح کنش گرا و تاثیر گذار بروی تیم حریف. آنها قدرت طراحی را کمتر دارند و حتی با وجود بازیکنی مانند بشار در ترکیب. بشار هم انقدر مقابل محرمی دوید تا راست ایران نفوذ نکند توان بازی در نیمه دوم را از دست داده بود.

مکمل
انصافا نه استایل و نه شکل بازی  سردار و طارمی در ساختن مکمل با اصول فوتبال به هم نمی خورد، مثلا ترکیب قائدی با یکی از اینها تلفیق شیرین تری می شد، اما درک متقابل این دو از هم انصافا هیچ حرفی را باقی نمی گذارد.

لقب
یک بار دیگر تکرار کنیم، هرمربی ایرانی دیگری بود این هفت بازی را در همین شرایط کامل ی برد و صود می‌کرد انواع اقسام القاب را از سلطان و ژنرال و امپراطور و پرفسور و شهریار و آقای ریئس گرفته تا الهه نتیجه گرقتن را به او می دادند اما خب دیگر اینجا ایران هست و فرهنگ فوتبالی خاص آن.

داوری
حالا که از ابعاد مختلف گفتیم، از داوری بدون حب و بغض داور ازبکی هم بگوییم که هر چند زیاد کارت داد اما انصافا عادلانه سوت زد.

انتهای پیام/