به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه خبرگزاری ایسکانیوز، عاقلانه به نظرمی‌رسد که وقتی نمی‌توانیم رتبه لازم برای پذیرش در رشته‌های پزشکی دانشگاه‌های علوم پزشکی ایران را کسب کنیم، برای پذیرش در یکی از دانشگاه‌های درجه چندم برخی کشورها اقدام کرده و پس از گذراندن چند ترم، برای انتقال به دانشگاه‌های ایران درخواست بدهیم.
انتقال دانشجویان ایرانی از خارج تا سال‌ها روشی قانونی برای ادامه تحصیل در ایران بود که از سال ۱۳۹۴ با اعتراضاتی روبرو شد. اعتراضاتی که به اصلاح آیین‌نامه انتقال و ممنوعیت آن انجامید.
شوراهای صنفی دانشگاه‌های علوم پزشکی کشور هم اخیرا در نامه‌ای به محمدباقر قالیباف رئیس مجلس، هشدار دادند که برخی دانشجویان مشغول به تحصیل در خارج از کشور با تحت فشار قرار دادن نمایندگان مجلس و وزارت بهداشت قصد دارند، قانون ممنوعیت انتقال دانشجو را تغییر بدهند.
این نامه به مشکلاتی مانند کمبود امکانات رفاهی و آموزشی برای دانشجویان فعلی وزارت بهداشت اشاره شده و جذب دانشجو بدون توجه به نیاز کشور را به عنوان تهدیدی برای سلامت مردم ایران مطرح کرده است.
با وجود این که نامه شوراهای صنفی به رئیس مجلس بیشتری هشداری برای پیشگیری از اقداماتی خلاف قانون از سوی نمایندگان مجلس بود؛ اما فرصتی را فراهم آورد تا ایسکانیوز مروری بر قانون ممنوعیت پذیرش دانشجو از خارج و حواشی آن داشته باشد.
شرایط قانونی انتقال دانشجو از خارج
انتقال دانشجویان ایرانی مشغول به تحصیل در خارج به داخل کشور، تا سال ۱۳۹۴روشی مرسوم و قانونی برای ورود به رشته پزشکی در ایران بود؛ اما شورای عالی برنامه‌ریزی وزارت بهداشت در ۲۰ دی‌ماه ۹۴ شرایط سخت‌گیرانه‌تری را برای انتقال دانشجویان ورودی بعد از ۲۰۱۷ به کشور تصویب کرد.
بر اساس این قانون، شرط معدل دیپلم و پیش‌دانشگاهی برای انتقال این دانشجویان از ۱۴ به ۱۷ افزایش یافت. سپس و در سال ۹۶، با توجه به نوسانات نرخ ارز و مشکلاتی که با توقف ارائه ارز دولتی به دانشجویان پیش آمد، شورای عالی برنامه‌ریزی ۲۴ تیرماه ۹۷ تصویب کرد که تعداد واحد مورد نیاز گذرانده شده در خارج از کشور از ۷۲ به ۳۶ واحد کاسته شود.
در ادامه و بر اساس مصوبه هفتم شهریور ۹۷، شورای عالی برنامه‌ریزی علوم پزشکی، انتقال دانشجویانی که از ابتدای سال ۲۰۱۹ میلادی (دهم دی‌ماه ۹۷) در دانشگاه‌های خارج از کشور در رشته‌های علوم پزشکی شروع به تحصیل کرده‌اند، به داخل کشور ممنوع است.
چرا وزارت بهداشت تصمیم قاطعی برای جلوگیری از انتقال دانشجویان نمی‌گیرد؟
همانطور که در اصلاحات آیین‌نامه انتقال دیده می‌شود، انتقال دانشجویان از ۲ سال قبل به طور کامل ممنوع شده است؛ اما سوالی که مطرح می‌شود این است که چرا به طور کلی ممنوع نشده؟ با توجه به این که دوره پزشکی هفت ساله است و با وجود این قانون، همچنان دانشجویان ورودی ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۸ می‌توانند به دانشگاه‌های علوم پزشکی در ایران منتقل شوند و به همین دلیل، انتقال این دانشجویان به ایران و مشکلات ناشی از آن تا سال‌ها و شاید دهه‌ها ادامه خواهد داشت.
محمد مهدی قنبری دبیر سابق شورای صنفی دانشکده داروسازی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در گفت‌وگو با ایسکانیوز، با وجود این که انتقال دانشجویان از خارج را خلاف عدالت آموزشی دانست؛ اما تصریح کرد که این شهریه‌ها به اقتصاد دانشگاه کمک می‌کند.
شهریه‌های دانشجویان انتقالی از سوی هیئت امنای هر دانشگاه تعیین می‌شود. تا جایی که پیگیری خبرنگاران از برخی دانشگاه‌ها هم بی‌جواب می‌ماند. با این حال برخی گفته‌ها حاکی از این است که شهریه دانشجویان انتقالی از خارج معمولا به دلار محاسبه شده و در برخی دانشگاه‌ها به ۱۰۰ میلیون تومان هم می‌رسد.
خیرالله غلامی سرپرست وقت مرکز خدمات آموزشی وزارت بهداشت سال ۹۷ در گفت‌وگو با رسانه‌ها تاکید کرد که میزان شهریه دانشجویان انتقالی از خارج معادل شهریه‌ای است که در دانشگاه محل تحصیل در خارج از کشور می‌پرداختند.
به رغم ادعایی که از سوی وزارت بهداشت برای فراهم آوردن شرایط انتقال دانشجویان از خارج به دلیل افزایش نرخ ارز و مشکل خانواده‌ها در تامین هزینه‌های دانشجویان شد، به نظر می‌رسد محاسبه شهریه به دلار و معادل شهریه دانشگاه مبدا، تنها برای پر کردن جیب دانشگاه است و سودی برای دانشجویان ندارد.
سوالاتی که در پایان بی‌پاسخ می‌ماند این است که؛ اگر برای مسئولان وزارت بهداشت مشخص شده که انتقال دانشجو از خارج، به فضای علمی گروه‌ها و دانشجویان پزشکی حتی سلامت مردم لطمه وارد می‌کند، چرا به جای تصویب و اجرای قانونی برای همه، آن را به ورودی‌های ۲۰۱۹ و بعد از آن محدود می‌کنند؟ آیا مسئولیتی در قبال دانشجویانی که با هدف دور زدن کنکور به دانشگاه‌های خارج رفته‌اند، احساس می‌کنند؟ یا نمی‌خواهند تا زمان احتمالی ادامه تصدی خودشان در وزارتخانه و دانشگاه‌های علوم پزشکی از شهریه پرداختی این دانشجویان محروم شوند؟
انتهای پیام/
نظر شما