گروه دانشگاه ایسکانیوز- این روزها که به ایام ۱۶ آذر و روز دانشجو نزدیک می‌شویم و دانشگاه و تشکل‌های دانشجویی مختلف مانند بسیج دانشجویی به دنبال ایجاد شور در دانشگاه با دعوت از مسئولان به عنوان مهمان در دانشگاه‌ها هستند، شاید برخی یادی از گذشته کنند و روزهای پر فراز و نشیب در دانشگاه‌ها را با خود مرور کنند و تصور کنند آن دانشگاه پرشور و پرهیایو و دانشجوهای پرمشغله همچنان در جوش و خروش‌اند. اما آنان که از گذشته تا کنون در متن جریان دانشجویی بوده‌اند، به خوبی می‌دانند که نه دیگر این دانشگاه آن دانشگاه است و نه دیگر این دانشجو آن دانشجو.

افرادی که دورانی از نیش زهراگین مار دانشگاهِ سیاسی زخم خورده‌اند دیگر تاب و توان تجربه آن فضای چالشی در دانشگاه‌ها و دانشجویان مطلع و معترض و مطالبه‌گر را ندارند. با تمام وجود همه تلاش خود را می‌کنند تا دانشجوهای کوتاه قدی بار بیاورند که نه هیچ تصور و درکی از فضای پیرامون خود دارند و نه دیگر توان بیان و ابراز وجود. آن‌ها دانشجویی می‌خواهند که با برگه‌ای در دست میان اتاق‌های اساتید خود گدایی نمره کند و آن‌چنان به درس و پروژه‌های تحصیلی خود بچسبد که حتی گذر زمان را حس نکند. یا دانشجویی می‌خواهند که دیگر ذره‌ای از هویت دانشجویی خود رنگ نگیرد و به‌گونه‌ای به دنبال پایان دوران تحصیل و فرار هرچه سریعتر از فضای پیرامون خود در دانشگاه باشد. این افراد فضای خاموش بی دردسر را بیشتر می‌پسندد. در آرامش به ریاست و سیاست خود برسند و دیگر دانشجو موی دماغی برایشان نشود.

مستقیما با دکتر رهایی صحبت می‌کنم! با مسئول دانشگاهی که با درایت و سیاست بی مانند خود آشوب‌های سال ۸۸ را در دانشگاه امیرکبیر به گونه‌ای خاموش کرد که تا صد سال دیگر هیچ صدایی از زیر خاکستر بلند نشود، اما شاید او دیگر نمی‌خواهد ذره‌ای از آن هیاهو را تجربه کند. او دیگر رهایی ۱۵ سال پیش نیست. رهایی سال ۱۳۸۸ که درِ تشکل‌های مخالف را یکی پس از دیگری تخته می‌کرد، دیگر نمی‌تواند با کهولت سن خود با دانشجویان سرحال و سرزنده دست و پنجه نرم کند. او حتی نیروی حامی هم نمی‌خواهد، او همان خاکستری را می‌خواهد که با وزش نسیمی از سر راه برود، این شاید رویه ایست که خود او شروع کرده. ظاهرا آمده تا نگذارد هیچ فردی که شاید حرفی در آستین خود دارد، پایش را در سیاسی‌ترین دانشگاه ایران بگذارد. بهتر است دیر یا زود این لقب بی معنا را از روی این دانشگاه بردارید تا مایه خجالت خودتان و ما دانشجویان نشوید. برای همین هم شاید بهتر است تا همان ریاست انرژی اتمی در روز دانشجو به دانشگاه بیاید و یکسری حرف‌های دهان پر کن تحویل دانشجوی خوشحال بدهد و برود. به این شکل احتمالا در نهایت همه راضی‌اند و گور بابای آدم ناراضی.

انتهای پیام/

*یک فعال دانشجویی دانشگاه امیرکبیر