وی افزود: در سال‌های اخیر، به‌رغم رکود اقتصادی و محدودیت‌های مالی، برخی از دانشگاه‌ها توانسته‌اند با ورود به حوزه‌های راهبردی مانند بومی‌سازی فناوری‌های کلیدی، توسعه دانش فنی و ارائه راهکارهای نوآورانه به صنایع مختلف، نقش مؤثری در کاهش وابستگی به واردات و افزایش بهره‌وری تولید داشته باشند. نمونه‌هایی از این موفقیت‌ها شامل تولید قطعات صنعتی پیشرفته، ارائه راهکارهای بهینه‌سازی فرآیندهای تولید، و توسعه فناوری‌های بومی در بخش‌های انرژی، نانو، بیوتکنولوژی و مواد پیشرفته است.

فرزانه خاطرنشان کرد: با این حال، مشکلات اقتصادی و کمبود سرمایه‌گذاری در بخش تحقیق و توسعه، مانعی جدی در مسیر استفاده حداکثری از توان دانشگاه‌ها بوده است. بسیاری از طرح‌های تحقیقاتی به دلیل نبود حمایت مالی یا عدم ارتباط مؤثر با بخش صنعت، به مرحله اجرا و تجاری‌سازی نمی‌رسند. علاوه بر این، عدم هماهنگی میان نیازهای صنعت و مسیرهای پژوهشی دانشگاه‌ها باعث شده که بسیاری از پروژه‌ها در مسیر کاربردی شدن متوقف شوند.

عضو هیئت علمی دانشگاه مراغه تصریح کرد: برای تحقق شعار «جهش تولید با مشارکت مردم» و بهره‌گیری بهینه از ظرفیت دانشگاه‌ها، لازم است سیاست‌های حمایتی به‌گونه‌ای تنظیم شوند که ارتباط صنعت و دانشگاه تقویت شده، حمایت‌های مالی و قانونی از طرح‌های نوآورانه افزایش یابد، و مسیر تجاری‌سازی دستاوردهای علمی تسهیل شود. تنها در این صورت می‌توان از توان علمی کشور برای رشد تولید و کاهش وابستگی اقتصادی بهره‌برداری کرد.

انتهای پیام/