در روزگاری که «علم» را از «ایمان» جدا می‌کنند و دانشگاه را از حقیقت فاصله می‌دهند، مردی بود که در عصر تردید، به یقین پایبند ماند. مردی که آموخت چگونه می‌توان در لباس یک استاد، مرزبان فرهنگ شد و در جایگاه یک مدیر، خادم حقیقت باقی ماند.

نام دکتر محمدمهدی طهرانچی، برای من و بسیاری از هم نسلانم در دانشگاه آزاد اسلامی نه فقط یادآور یک شخصیت علمی است، بلکه نشان ایستادگی یک اندیشه است؛ اندیشه‌ای که دانشگاه را سنگر دانایی می‌دانست و جوان ایرانی را ستون خیمه های تمدن نوین اسلامی.

وقتی خبر شهادتش را شنیدم، یاد آخرین دیدارمان با او افتادم؛ درست چند ماه قبل، اسفند ماه ۱۴۰۳ نشست مدیران دفاتر خبرگزاری ایسکانیوز در کرمانشاه. در آن نشست، جمله‌ای گفت که حالا معنای عمیق‌تری برایم پیدا کرده است: «ما هرکدام جنود حضرت حق هستیم، تا از خود نگذریم، مجاهد نمی‌شویم» و چه نیکو به این عهد وفا کرد.

مدیری که دانشگاه را از رخوت به حرکت رساند

دکتر طهرانچی دانش‌آموخته فیزیک از دانشگاه شهید بهشتی و عضو هیئت‌علمی آن دانشگاه بود. پیش از ریاست دانشگاه آزاد، مسئولیت‌هایی چون ریاست دانشگاه شهید بهشتی، عضویت در شورای عالی انقلاب فرهنگی و معاونت علمی سازمان انرژی اتمی را در کارنامه داشت. اما آن‌چه او را از دیگران متمایز می‌کرد، نه فقط القاب و جایگاه‌های رسمی، بلکه روحیه‌ای انقلابی و نگاهی آرمانی او بود؛ باور و بینشی که به دانشگاه آزاد اسلامی جان دوباره‌ای بخشید.

او از معدود مدیرانی بود که سیاست‌گذاری را با دغدغه‌مندی معلمانه درهم آمیخته بود. او دانشگاه را مزرعه‌ای برای کِشت اندیشه اسلامی می‌دانست، نه صرفاً کارخانه تولید مقاله و مدرک. معتقد بود که «علم بدون تعهد، شمشیری بی‌دسته است»؛ و همین نگاه باعث شد مجموعه دانشگاه آزاد اسلامی در دوره مدیریتش، مسیر تحولی چشمگیر را طی کند.

در دوران ریاستش بر دانشگاه آزاد اسلامی، تغییراتی رخ داد که کمتر کسی به آن‌ها باور داشت؛ از یکپارچه‌سازی نظام پژوهشی و آموزشی، تا ساماندهی سامانه‌های مجازی در بحبوحه همه گیری کرونا، از ارتقاء و احیاء هویت انقلابی دانشگاه تا پیوند دادن دانشگاه با گفتمان انقلاب اسلامی، از تربیت نسلی خودباور و مؤمن تا حمایت قاطع از نخبگان و اعتماد به نسل جوان، از راه اندازی و تقویت زیست بوم نوآوری و فناوری در دانشگاه آزاد اسلامی تا بسیاری از دستاورد های دیگر که همگی بر اساس یک نظام فکری منسجم و مبتنی بر ایمان بود. او در بحبوحه سختی‌های اقتصادی، دانشگاه را نه تنها حفظ کرد، بلکه به آن جان تازه‌ای بخشید.

از دکتر طهرانچی جملات زیادی در ذهنم مانده است. در سخنرانی‌هایش بارها تأکید می‌کرد: «علم، اگر در مسیر توحید نباشد، انسان را به بردگی مدرن می‌کشاند» یا «در تمدن اسلامی، دانشگاه فقط جای آموختن نیست؛ جای تربیت مجاهد فکری است»

او این جملات را نه از سر شعار، بلکه از عمق باور می‌گفت. به همین خاطر هم، به‌راحتی مورد بغض دشمنان قرار گرفت. دشمنانی که از چهره‌های مؤمن، مدیران متعهد و نیروهای تأثیرگذار انقلاب می‌ترسند.

و چه باک! او خودش گفته بود: «اگر برای انقلاب، برای ایران و برای دین ایستادی، باید هزینه‌اش را هم بپردازی» جمله‌ای که امروز، با شنیدن خبر شهادت مظلومانه‌اش، رنگ دیگری گرفته است. او در سال‌های اخیر، هدف حملات دشمنان علم و ایمان بود. چرا که در برابر تحقیر علمی و نفوذ بی‌هویتی ایستاده بود.

شهید طهرانچی باوری عمیق به ولایت فقیه داشت و همواره مسیر دانشگاه را با مسیر انقلاب گره می‌زد. از نگاه او، دانشگاه باید در خدمت تمدن‌سازی باشد، و این مهم، جز با ایمان، مجاهدت و اتکا به جوانان مؤمن محقق نمی‌شود.

او خود الگویی از این مسیر بود: مدیری پرکار، عالمی متعهد، و انسانی اهل دل. با زیارت عاشورا مأنوس بود، و همیشه دل در گرو شهدا داشت. بارها و در همان نشست آخر هم گفت که «بی‌شهادت رفتن، بی‌هنری‌ست»؛ و امروز، خداوند به دعای دیرین او پاسخ داد...

این روزها، ما مانده‌ایم و خلأ بزرگ فقدانش. اما در دل همین اندوه، رسالتی بر دوش ماست. من و تمام همکارانم در مجموعه خبری ایسکانیوز یا بهتر بگویم ما خانواده بزرگ دانشگاه آزاد اسلامی میراث‌دار صداقتی هستیم که در قامت این شهید جلوه یافت و این میراث، یک مأموریت است: ادامه دادن راه او؛ راه تعلیم و تربیت، راه ترویج اندیشه اسلامی در دانشگاه، راه امید دادن به جوان و استفاده از استعداد های ناب، راه مجاهدت خاموش اما مؤثر.

باشد که در مسیر ساختن ایران اسلامی، صدایمان پژواک اندیشه او باشد و حرکتمان، ادامه‌ای بر گام‌های استوارش.

یادش گرامی و راهش پررهرو.