در میان خروش سیلاب‌ها و طوفان‌های زندگی، افرادی هستند که بی‌صدا و بی‌ادعا مسیر نجات و امید را روشن می‌کنند؛ انسان‌هایی که با دستان پرتوان و قلب‌های پر امید، زندگی دیگری را ممکن می‌سازند و یادآور می‌شوند که مهربانی و انسانیت، همیشه در دل جهان جاری است.

در همان لحظه‌های پرهیاهوی سیلاب جهرم، خبری آمد که دل‌ها را لرزاند؛ محمد قربانی، نجاتگر فداکار جمعیت هلال‌احمر، در مسیر نجات دیگران جان خود را از دست داد. این جان‌باختن، نه از ترس، بلکه از عشق و مسئولیتی بود که در دل داشت؛ مسئولیتی که انسان را به اوج والایی می‌رساند و یادآور می‌شود زندگی، گاه به قیمت گذشتن از خود، معنای واقعی خود را پیدا می‌کند.

اما این حادثه تنها یادآور یک انسان نیست؛ بلکه تجسم همه انسان‌هایی است که در جهان، بی‌صدا و بی‌ادعا، مسیر نجات و امید را روشن می‌کنند. کسانی که دانش و علم خود را برای پیشرفت بشر صرف می‌کنند، پزشکانی که با جان و دل به نجات دیگران می‌اندیشند، معلمانی که نسل‌ها را پرورش می‌دهند، و تمام کسانی که در سخت‌ترین شرایط، با مهربانی و حضور خالصانه، زندگی دیگری را ممکن می‌سازند.

سفیران هلال و انسان‌های فداکار، همان چراغ‌های آرامی هستند که در دل تاریکی‌ها می‌درخشند. آن‌ها نه برای دیده شدن، بلکه برای روشن کردن مسیر امید برای دیگران می‌آیند. هر قدم، هر نفس و هر حرکتشان، معنایی فراتر از زندگی فردی دارد؛ معنایی که با ایثار و حضور در سخت‌ترین شرایط، به انسانیت جلوه می‌بخشد.

ایثار و گذشت از خود هیچ محدودیتی نمی‌شناسد. همان‌طور که شهیدان علم و دانش با تلاش‌های خود آینده‌ای روشن رقم می‌زنند، کسانی که در میدان‌های پزشکی، آموزش، خدمات انسانی و امداد و نجات تلاش می‌کنند نیز با حضورشان در دل بحران‌ها، زندگی و امید را به جریان می‌اندازند. آن‌ها همه ماه‌هایی هستند که بر زمین می‌تابند؛ نوری که مسیر تاریکی را روشن می‌کند و نشان می‌دهد امید، حتی در دل هراس و خطر، همیشه زنده است.

تصور کنید خیابان‌ها و کوچه‌هایی که سیلاب آن‌ها را فرا گرفته، خانه‌هایی که در معرض تهدید هستند و کودکانی که چشم به امدادگران دوخته‌اند؛ در چنین لحظه‌هایی، هر حرکت و هر نفس، جلوه‌ای از انسانیت و ایثار است. همین حضورهای خاموش است که زندگی دیگری را ممکن می‌سازد و یادآور می‌شود که در دل تاریکی، نور می‌تواند راهنمای مسیر باشد.

ایثار، از گذشته تا امروز، در شکل‌های مختلف تکرار شده است؛ از شهیدان علم و دانش گرفته تا کسانی که در میدان‌های پزشکی، آموزش، خدمات انسانی و امداد و نجات، با جان و دل تلاش می‌کنند. همه آن‌ها، فارغ از عنوان و جایگاه، همان نور ماه بر زمین‌اند؛ کسانی که بی‌صدا می‌درخشند اما اثرشان بر زندگی انسان‌ها ماندگار است و در دل‌ها زنده می‌ماند.

این انسان‌ها، با حضور و تلاششان، یادآور می‌شوند که انسانیت هنوز زنده است. آن‌ها نشان می‌دهند که در دل تاریکی‌ها، حتی در سخت‌ترین شرایط، می‌توان نور امید را به دیگران رساند و با مهربانی، زندگی را ارزشمند کرد. هر قدم و هر عمل ایثارگرانه، میراثی است که پس از رفتن یک نفر، همچنان در دل‌ها باقی می‌ماند و مسیر زندگی را روشن می‌سازد.

وقتی از انسان‌های فداکار سخن می‌گوییم، تنها به یک حادثه یا یک نام نگاه نمی‌کنیم؛ بلکه به نور و امیدی نگاه می‌کنیم که در دل تاریکی می‌درخشد، به مهربانی‌ای که جهان را قابل زیستن می‌کند و به ایثاری که زندگی را معنا می‌بخشد.

محمد قربانی و سفیران هلال، نماد تمام این انسان‌های فداکارند؛ ماه‌هایی که بر زمین می‌تابند و یادآور می‌شوند انسانیت، امید و مهربانی، همیشه می‌توانند بر تاریکی و سختی پیروز شوند. نورشان، هر جا که باشد، مسیر را روشن می‌کند و دل‌ها را گرم نگه می‌دارد.

معین علیشاهی - مدیر مسئول نشریه سفیر هلال واحد شهرضا

انتهای پیام./