به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، خوابگاه دانشجویی یکی از زیرساختهای اساسی در تحقق آموزش کیفی و زیست دانشگاهی است؛ موضوعی که در دانشگاه فرهنگیان، بهدلیل مأموریت خاص این دانشگاه در تربیت معلم و تأکید بر زیست شبانهروزی، اهمیتی دوچندان دارد. با این حال، کمبود فضای فیزیکی، فرسودگی خوابگاهها و ناتوانی در پاسخگویی به جمعیت دانشجویی، طی سالهای اخیر به یکی از مطالبات جدی دانشجومعلمان و تشکلهای دانشجویی تبدیل شده است.
بیشتر بخوانید
محمد عباسی، معاون سیاستورزی بسیج دانشجویی دانشگاههای فرهنگیان کشور در گفتوگو با خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز با تشریح وضعیت خوابگاههای این دانشگاه اظهار کرد: مسئله خوابگاه در دانشگاه فرهنگیان یک معضل مقطعی یا مربوط به یک دولت خاص نیست؛ ما با بحرانی مزمن و حدوداً ۱۰ تا ۱۳ ساله مواجه هستیم که از همان سالهای ابتدایی تأسیس دانشگاه شکل گرفت.
وی افزود: دانشگاه فرهنگیان در حالی با جذب گسترده دانشجو مواجه شد که از ابتدا ظرفیت آکادمیک و فضای فیزیکی متناسب با این حجم از دانشجو را نداشت. امروز حدود ۱۱۰ هزار دانشجومعلم در دانشگاه فرهنگیان تحصیل میکنند، اما ظرفیت خوابگاهی موجود کمتر از ۴۰ تا ۵۰ هزار نفر است و حتی امکان توسعه سریع این ظرفیت نیز وجود ندارد.
عباسی با اشاره به سیاست «زیست شبانهروزی» در دانشگاه فرهنگیان گفت: از سال ۱۳۹۶ مقرر شد دانشجویان بهصورت شبانهروزی در دانشگاه حضور داشته باشند؛ حتی دانشجویان بومی. اما در عمل، زیرساخت اجرای این مصوبه فراهم نبود و همین موضوع بحران خوابگاه را تشدید کرد.
وی ادامه داد: در بسیاری از استانها، از جمله تهران، بهدلیل کمبود فضای خوابگاهی، دانشگاهها ناچار شدند آموزش را بهصورت چرخشی یا حتی مجازی اجرا کنند؛ بهگونهای که در برخی سالها، دانشجویان سال آخر بهطور کامل مجازی شدند، نه به دلیل آموزشی، بلکه صرفاً بهخاطر نبود خوابگاه.
معاون سیاستورزی بسیج دانشجویی دانشگاههای فرهنگیان با اشاره به تصمیمات اتخاذشده در سطح کلان بیان کرد: در سال ۱۴۰۲ موضوع کمبود فضای فیزیکی دانشگاه فرهنگیان به شورای عالی انقلاب فرهنگی کشیده شد و حتی مصوبهای برای استفاده از ساختمانهای مازاد دانشگاه پیامنور صادر شد، اما این مصوبه تاکنون بهصورت کامل اجرایی نشده و با چالشهای اجرایی و نهادی مواجه بوده است.
عباسی درباره وضعیت کیفی خوابگاهها گفت: مسئله فقط «داشتن یا نداشتن» خوابگاه نیست؛ بلکه کیفیت خوابگاهها نیز محل انتقاد جدی است. در برخی استانها شاهد خوابگاههای ۲۰، ۳۰ و حتی ۴۰ نفره هستیم که با حداقل امکانات بهداشتی، رفاهی و ایمنی اداره میشوند. بسیاری از این فضاها مربوط به مراکز تربیت معلم قدیمی است که عمر سازهای آنها به پایان رسیده و نیازمند نوسازی جدی هستند.
وی افزود: مشکلات بهداشتی، کیفیت غذا، وضعیت سلف، فرسودگی زیرساختها و حتی ایمنی خوابگاهها از جمله مواردی است که دانشجویان بارها مطرح کردهاند؛ نمونه آن، ریزش سقف یکی از خوابگاههای تهران در آذرماه امسال بود که منجر به تعطیلی خوابگاه شد.
عباسی تأکید کرد: نمیتوان گفت دانشگاه فرهنگیانی وجود دارد که بهطور مطلق خوابگاه نداشته باشد، اما در بسیاری از واحدها، ظرفیت و کیفیت خوابگاه بههیچوجه متناسب با جمعیت دانشجویی نیست و همین مسئله، زیست شبانهروزی دانشگاه را عملاً مختل کرده است.
وی در پایان تصریح کرد: حل بحران خوابگاه دانشگاه فرهنگیان بدون ورود جدی دولت و تخصیص بودجه عمرانی امکانپذیر نیست. تا زمانی که سهم بودجه دولتی در دانشگاه فرهنگیان افزایش نیابد و توسعه زیرساختها در اولویت قرار نگیرد، این مسئله بهصورت نسلی تکرار خواهد شد و صرفاً شاهد اصلاحات سطحی خواهیم بود.
انتهای پیام/
نظر شما