به گزارش خبرنگار استانی ایسکانیوز از کهگیلویه و بویراحمد، در اسلام، اعظم مصیبت‌ها، مصیبت کربلاست و نشانه حقیقی عزا، گریه کردن بر مصیبت امام عشق، امام حسین(علیه السلام) و اهل بیت و اصحاب آن‌ها، آنقدر سفارش شده که «تَباکی» بر این عزا را هم موجبات اجر و ثواب دانسته‌اند. به هر حال، رابطه معرفت و محبت با درک مصیبت و سوز و اشک، رابطه‌ای مستقیم دارد.

قریب به نیمی از جمعیت ما، قشر زنان هستند. با این وجود، پوشش رسانه‌ای از آنان به نسبت کمتر است. در عزای زنان جنوبی، «شروه» جایگاه مهمی دارد.

مراسمات مذهبی و عزاداری اهرمی قدرتمند است که توانایی‌ها و قابلیت‌های بی‌شماری دارد. در سایه این مراسم می‌توان حرکت‌های عظیمی آفرید و از آن بهره برداری‌های بسیار کرد.

هرکس با توجه به سنت، زبان و آداب خود مراتب احترام به جا می‌آورد. منطقه‌ای از استان کهگیلویه و بویراحمد به نام منطقه «سقاوه» برای عزاداری امام حسین (علیه السلام) از دستمال‌های سیاه استفاده می‌کنند که به شیوه‌ای خاص در صفوف منظم به حرکت در می‌آید.

یکی از زنان نوحه می‌خواند که در زبان محلی به شروه (هوی هوی) معروف است و زنان چادرهای سیاه خود را همانند زمان سوگواری عزیرانشان به پشت سر می‌بندند و گوشه‌ای از آن را در دست می‌گیرند و به نوحه خوانی می‌پردازند.

آیین «گِل مالی» سابقه‌ای طولانی و کهن در تاریخ کهگیلویه و بویراحمد دارد. تا جایی که پیران و کهنسالان یاسوج به یاد دارند و روایت می‌کنند، مردم این استان در گذشته در سوگ بستگان، شانه‌های خود را گل مالیده و در مراسم سوگ شرکت می‌کردند. بازماندگان و وابستگان درجه یک متوفی گاه سرتا پای خود را گل مالی می‌کردند تا عمق اندوه را نشان داده و خود را با از دست رفته‌ای که گِل پوش شده شریک بدانند.

آیین‌های سنتی روز عاشورا روایتگر عاشقانه‌ای حزن انگیز از مردمان لر زبان است، عاشقانه‌ای که سر تا پای اهالی این دیار را در خاک و "گِل" فرو برده تا هر عزاداری زمزمه کند: آب حیات من است خاک سر کوی تو و ارادت خود را به امام حسین نشان دهد.

خبرنگار: سعیده صداقت نژاد

انتهای خبر/