به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، هنوز آفتاب طلوع نکرده، خیابان‌ها غرق در آرامش توأم با صدای جیک جیک پرندگان بود. سوز سرما اجازه فکرکردن نمی‌داد. تعداد کثیری از زن و مرد در تکاپوی مهرزدن بر کاغذهای دعوت‌نامه بودند.
وارد سالن تشریفات که شدم صدای همهمه بالا گرفته بود. ذهن‌ها در تلاطم سخنان رئیس‌جمهور بود که قرار است چه نکاتی را بیان کند. بعد از پذیرایی کوتاه وارد سالن اجلاس سران شدم. صندلی‌های کرم‌رنگ همراه با میزهایی که جلوی آن‌ها قرار داشت چشم انتظار مدعوین و برگزیدگان جشنواره بود. به مرور زمان ردیف‌ها از جلو در حال پر شدن است.
دوربین‌های فیلمبرداری و عکاسی به دنبال مسئولین بودند تا پاسخی برای سوال‌هایشان پیدا کنند. کم کم به لحظات ورود رئیس‌جمهور نزدیک شدیم. عکاس‌ها در جایگاه قرار گرفتند و مجری رسما حضور مسعود پزشکیان را اعلام کرد. صدای دست و شات دوربین‌ها به گوش می رسد.
ساعت۱۰ صبح روز۵ اسفند ۱۴۰۳ را نشان می‌دهد. سرود ملی پخش می‌شود، پزشکیان به همراه حضار در سالن به احترام پرچم ایران برمی‌خیزند. سپس ،قاری جوانی پشت میکروفون قرار می‌گیرد، چند آیه از آیات قرآن کریم با صوتی دلنشین قرائت می‌کند.
تیزر کوتاهی از آیین اختتامیه سی‌وهشتمین جشنواره بین‌المللی و بیست‌وششمین جشنواره جوان خوارزمی به نمایش گذاشته می‌شود. همه با دقت نگاه می‌کنند، ناگهان صدای «با عرض سلام و ادب»مجری توجه همگان را به خود معطوف می‌کند. با تقدیر و تشکر از حضور صاحب منصب جمهوریت ایران و وزیر علوم، تحقیقات و فناوری، شماری از فرهیختگان ،دانشمندان روسای دانشگاه‌ها و شخصیت‌های دانشگاهی و علمی در سالن اجلاس سران، سین اجرایی برنامه را شرح می‌دهد.
به مرور سالن رنگ و بوی جشنواره را به خود می‌گیرد. ۳۰ لوح تقدیر در کنار مجری خود نمایی می‌کنند. هریک از این جوایز نفیس از آن کسانی است که روزگار زیادی به تفکر و پژوهش نشسته اند و امروز آمده‌اند که دست رنج یک قسمتی از عمر خود را دریافت کنند.
یک نفر در گوشه‌ای از این سالن بزرگ با فرزند دوساله‌اش آمده تا او نیز همانند پدرش چگونه آموختن، نوشتن و پژوهش کردن را بیاموزد و باقی الصالحاتی باشد برای سرزمین باتمدن و فرهیخته.
با یک چشم گرداندن انسان‌های درشت هیکلی را می‌بینم که چشم از رئیس الوزرا برنمی‌دارند و مواظب هرگونه کنش از اطراف سالن هستند تا مبادا کسی امنیت و خاطر آسوده رییس جمهور را مخدوش کند.
گوش‌های حاضرین حرف‌های تازه را می‌شنود. تلاش کرده‌اند تا معیار پیشرفت در فناوری را رفع نیاز بشر تلقی کنند و انسان‌ها در هر جای از کره زمین به راحت‌ترین حالت ممکن زندگی کنند.
در قسمت دیگر برنامه، مجری به نوبت از رئیس جمهور مسعود پزشکیان، وزیر علوم حسین سیمایی صراف، دبیر جشنواره‌های بین المللی و جوان خوارزمی علیرضا عشوری دعوت به عمل آورد تا از افراد برگزیده و شایسته تقدیر تجلیل صورت بگیرد.
به نظرم بخش جذاب همایش همین جا بود که سالن آن روز اجلاس پر بود از انسان‌های فرهیخته، دانشمند و دکتری ایرانی و خارجی که هر کدام در حوزه‌های مختلف می‌درخشیدند. هرکس را که اسمش را می‌خواندند در جایگاه حاضر می‌شد و جایزه‌اش را دریافت می‌کرد. چهره‌ها غرق در لبخند و شادابی بود و به اصطلاح قند در دلشان آب‌ می‌شد.

یکی از برگزیدگان بعد از دریافت جایزه کمی تعلل می‌کند و نامه‌ای از جیبش درمی‌آورد و به رئیس جمهور می‌دهد و ایشان هم با احترام فراوان درخواست او را قبول می‌کند و سر به معنای توجه نشان ‌می‌دهد.ن

م‌نم تعداد جایزه‌ها رو به اتمام و زمان سخنرانی رییس دولت فرا می‌رسد. پزشکیان با دست‌های حضار به جایگاه می‌رود.

ندایی همه را به سکوت فرا می‌خواند«درد»چیست؟ انسان‌های دردمند کسانی هستند که همیشه به دنبال مشکلی برای حل کردن هستند. هیچ مشکلی وجود ندارد که راه‌حل یا راه‌حل‌هایی نداشته باشد.
هیچ اندیشه‌ای رد و بدل نمی‌شود.رییس جمهور مخاطب را جامعه علمی قرار می‌دهد و تاکید می‌کند که آینده را فکر ما و شما می‌سازد و آینده چیزی است که ما می‌خواهیم. ما و شما می‌توانیم به آینده کشور امید بدهیم.
رییس دولت بعد از گرفتن عکس یادگاری برای ایجاد امنیت بیشتر همراه با بادیگاردهای بزرگ الجثه مجلس را ترک کرد تا زمان دیگری که فضا را برای دیدار با مردم مناسب بداند.
دیگر کسی را نمی‌توان آرام نگه داشت. جمعیت به سمت درب‌های خروجی می‌رود.پذیرایی کوچکی از میوه انجام می‌شود. هریک با تحویل گرفتن وسایل‌شان به سمت پارکینگ یا آژانس‌ها با نرخ‌های سرسام‌آور می‌روند و راهی محل کار یا منزل ‌می‌شوند.
خبرنگار ایسکانیوز نیز بعد از پایان تمامی ماجرا و تحمل سوز سرما راهی محل‌کار می‌شود تا غایبین را از آنچه در جلسه رخ داده است، آگاه کند.

انتهای پیام/