به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، یکشنبه ۲۴ فروردین، جمعی از دانشجویان و فعالان اجتماعی در محوطه دانشگاه آزاد اسلامی علوم و تحقیقات گرد هم آمدند تا فریاد اعتراض خود را علیه جنایات رژیم اشغالگر قدس به گوش جهانیان برسانند. این تجمع که با شعارهای حمایت از مقاومت غزه و محکومیت خشونت‌های نظامی علیه غیرنظامیان همراه بود، صحنه‌ای از همدردی عمیق با مردم فلسطین، به‌ویژه زنان و کودکان بی‌پناه بود.

در میان جمعیت، پلاکاردهایی با مضامینی چون "غزه نان ندارد"، "به نسل کشی در غزه پایان دهید" و "تصاویری از زنان فلسطین، نماد مقاومت" به چشم می‌خورد. اما آنچه بیش از همه توجه را جلب می‌کرد، نمادهای هنرمندانه‌ای بود که درد کودکان غزه را به تصویر می‌کشید: نوزادانی کفن‌پوش که بر زمین چیده شده بودند و گل‌های سرخ، نماد خون بی‌گناهان، بر پیکر بی‌جانشان ریخته شده بود. این صحنه‌های نمادین، مرثیه‌ای بود برای کودکانی که در سکوت جهان، قربانی جنگ می‌شوند.

در حاشیه این مراسم، با برخی از حاضرین به گفت‌وگو نشستیم. بسیاری بر این باور بودند که سکوت جامعه جهانی در برابر جنایات غزه، نوعی همدستی ناخواسته با ظلم است. یکی از دانشجویان با تأکید بر نقش رسانه‌ها گفت: "ما در رفاه زندگی می‌کنیم و تنها از پشت صفحه موبایل‌هایمان فجایع غزه را می‌بینیم، اما آیا همین هم کافی است؟ باید فراتر از حرف، اقدام کنیم."
در ادامه، به سراغ صنیعی، استادیار علوم-تحقیقات و یکی از سخنرانان این مراسم رفتیم.

وی با اشاره به نقش محوری زنان در مقاومت غزه گفت: حضور زنان با احساس و خلاقیتشان در همراهی با مردم فلسطین، می‌تواند تأثیرگذار باشد. مادران و کودکان غزه در رنجی بی‌پایان به سر می‌برند، و ما به عنوان زنان و انسان‌های آزاده، باید همدردی خود را به عمل تبدیل کنیم.

صنیعی حداقل وظیفه هر فرد را "همدلی فعال" دانست و افزود: کمک‌های مالی، نوشتن داستان‌های الهام‌بخش، یا حتی انتشار حقایق در فضای مجازی، راه‌هایی برای شکستن سکوت هستند. زنانی که در غزه با وجود تمام مصائب، ایستاده‌اند، مصداق واقعی 'تواصوا بالصبر' (یکدیگر را به صبر توصیه کردن) هستند.

وی با هشدار درباره عواقب بی‌تفاوتی جامعه جهانی تأکید کرد: اگر در آسایش خود بنشینیم و تنها تماشاگر کشتار بی‌گناهان باشیم، این نوعی خودکشی سیاسی و اخلاقی است. توسعه انسانی واقعی زمانی است که درد دیگران را درد خود بدانیم."
صنیعی با اشاره به شعر نزار قبانی که از سکوت رهبران عرب در برابر فاجعه فلسطین انتقاد می‌کند، گفت: "وای بر ما اگر چشم‌هایمان را به روی این جنایت ببندیم. امروز باید انتخاب کنیم که یا در تاریخ، همراه مظلومان خواهیم بود، یا شرمنده بی‌عملی‌مان."

در ادامه تجمع حمایتی دانشجویان، سوادیان، جامعه‌شناس و پژوهشگر مسائل اجتماعی، با ارائه تحلیلی عمیق از ابعاد روانی-اجتماعی جنگ علیه غزه، با تأکید بر اینکه "کشتار کودکان و زنان فلسطینی تصادفی نیست"، تصریح کرد: کودک غزه‌ای که امروز هدف گلوله‌های صهیونیست‌ها قرار می‌گیرد، در خانواده‌ای متولد شده که هسته مرکزی آن مقاومت است. نظام تربیتی غزه، کودکان را چنان با قرآن و ارزش‌های جهادی عجین کرده که حتی طفل نوپایی که تازه زبان باز کرده، در لحظات مرگ، 'یا رب' فریاد می‌زند. این یعنی دشمن به خوبی می‌داند که این کودکان، 'بمب‌های ساعتی' آینده مقاومت هستند.

آمارهای هولناک؛ یتیمان و قطع‌عضوشدگان کوچک

سوادیان، با اشاره به آمارهای تکان‌دهنده گفت: غزه امروز بالاترین آمار کودکان یتیم و قطع‌عضوشده را در جهان دارد. اما نکته تراژیک اینجاست که سازمان‌های بین‌المللی مدعی حقوق بشر، با سکوت خود، گویا این جنایات را تأیید می‌کنند. آیا این کودکان انسان نیستند؟ یا چون فلسطینی‌اند، خونشان ارزشی ندارد؟"

نقشه شوم اسرائیل نابودی نسل آینده مقاومت

وی با تحلیل استراتژی رژیم صهیونیستی تأکید کرد: "اسرائیل از دهه‌های قبل می‌دانست که نسل جدید غزه، با روحیه مقاومت تربیت می‌شود. به همین دلیل، هدف قرار دادن کودکان، یک سیاست نظامی حساب‌شده است. آنها می‌خواهند ریشه امید را بخشکانند، اما غافل از اینکه هر کودک شهید، هزاران کودک دیگر را بیدار می‌کند."
این جامعه‌شناس با انتقاد از نقش سازمان‌های بین‌المللی گفت: صدها NGO و نهاد حقوق بشری در جهان وجود دارد، اما در قبال غزه، گویا کر، کور و لال شده‌اند. این سکوت، فریاد بلندی است که نشان می‌دهد حقوق بشر در غرب، گزینشی و ابزاری است."

تحلیل رفتار تماشاگران حاشیه‌نشین تجمع: "مارپیچ سکوت" یا بی‌عملی نسلی؟

سوادیان با اشاره به نظریه "مارپیچ سکوت" در جامعه‌شناسی پاسخ دادند: بسیاری از این جوانان عمیقاً از غزه متأثرند، اما ممکن است به دلایلی مانند ترس از تمسخر دوستان، احساس بی‌تأثیری، یا حتی اختلاف با گفتمان رسمی، ترجیح دهند سکوت کنند. جالب اینجاست که برخی از همین افراد، اگر فرصت بیابند، حاضرند به خط مقدم غزه بروند و سلاح به دست بگیرند! این تناقض، محصول فضای پیچیده اجتماعی است."

در میان جمعیت دختران دانشجو و بانوان که با پلاکاردها و شعارهای خود خشم و اندوهشان را نسبت به جنایات رژیم صهیونیستی فریاد می‌زدند، یکی از دانشجویان پلاکاردی که روی آن نوشته بود "به نسل‌کشی در غزه پایان دهید"، گفت: در این شرایط سخت، تنها وظیفه‌ای که احساس کردم این بود که انسانیت خودم را نشان دهم. می‌دانم شاید کار بزرگی از دستم برنیاید، اما حداقل می‌توانم بی‌تفاوت نباشم. من آمده‌ام تا اعتراض کنم، چون این مردم غزه هستند که امروز در خط مقدم ظلم ایستاده‌اند و برای همه ما سد بلای دشمن مشترک شده‌اند. اگر مقاومت آنها شکسته شود، مطمئن باشید دشمن به زودی به دنبال ما خواهد آمد.

این دانشجو با بیان اینکه رژیم صهیونیستی جرأت چپ نگاه کردن به ایران را ندارد، تأکید کرد: "بعضی‌ها فکر می‌کنند اسرائیل فقط مشکل فلسطین است، اما تاریخ ثابت کرده که این رژیم، تهدیدی برای تمام امت اسلامی و حتی صلح جهانی است. امروز غزه می‌سوزد، فردا نوبت کیست؟
وی در پایان با لحنی امیدوارانه افزود: دعا می‌کنم به زودی صلح و آرامش همه جهان را فرا بگیرد. به امید روزی که ظلم و ستم برای همیشه پایان یابد و عدالت واقعی در سراسر زمین حاکم شود. به امید ظهور.
در حالی که تجمع با شعارهای ضدصهیونیستی و نماز جماعت پایان یافت، این پرسش در هوا معلق ماند: آیا جامعه جهانی قبل از آنکه خیلی دیر شود، به ندای این جوانان گوش خواهد داد؟ یا بار دیگر شاهد تکرار فاجعه‌ای خواهیم بود که تاریخ، بی‌عملی ما را هرگز نخواهد بخشید؟
انتهای پیام/

خبرنگار:فاطمه معروفی