به گزارش خبرنگار گروه ورزشی خبرگزاری ایسکانیوز، سروش سِیری؛ عدم ثبات در حوزه فنی، شاید مهمترین دلیل ناکامی‌ استقلال در سالیان اخیر باشد. اختلافات درونی و البته کارشکنی‌های بیرونی دو چالش همیشگی کادر فنی این تیم بوده که معمولاً عمر این جایگاه را در استقلال کوتاه کرده است.
با این وصف شاید شرایط استقلال در چند سال اخیربا روزگار پر التهاب این تیم در دهه ی۶۰ شباهت داشته باشد. خالی از لطف نیست که به جهت عبرت از تاریخ ، این روزگار را مرور کنیم؛

منصور پورحیدری(۱۳۵۸)
زمانی که "ولادمیر جکیچ"  به عنوان آخرین سرمربی تیم سابق استقلال (تاج) برگزیده شد از میان بازیکنان بازنشسته این تیم "منصور پورحیدری"را به عنوان دستیار انتخاب کرد. البته پروژه جکیچ به دلیل پیروزی انقلاب ناتمام ماند اما پورحیدری به عنوان دستیار در تیم بعدی این مربی آلمانی نیز حضور داشت. پورحیدری در آغاز سال ۵۸ به ایران بازگشت و در جام"شهید اسپندی" سرمربی استقلال شد. همان سال نخستین مسابقات سراسری فوتبال پس از انقلاب برگزار گردید که البته در نیمه راه تیم استقلال  با مصوبه شورای انقلاب از رقابت ها کنار گذاشته شد.

عباس رضوی(۱۳۵۸تا۱۳۵۹)
با تلاش پورحیدری، عنایت آتشی و عباس کرد نوری، استقلال مجوز فعالیت دوباره در فوتبال ایران را پیدا کرد.
اما مشکل اینجا بود که ارکان باشگاه به کلی متلاشی شده بود و تنها تیم جوانان استقلال باقی مانده بود که از بازیکنانی مثل برادران بیانی، نعلچه گر ،رضا احدی و هادی نراقی تشکیل شده بود.
بر این اساس هدایت این تیم جوان بر عهده "عباس رضوی"گذاشته شد که پیش از انقلاب با برخی از همین جوان ها در تیم ملی جوانان ایران کار کرده بود. استقلال با رضوی در لیگ باشگاه های تهران شرکت کرد اما این رقابت ها به دلیل درگیری پیش آمده در بازی دوستانه پیروزی – استقلال (بزرگداشت علی دانایی فر) پس از دو هفته تعطیل شد. در بهار سال ۵۹ یکبار دیگر لیگ باشگاه های تهران از سر گرفته شد اما اینبار آغاز جنگ مانع از ادامه ی رقابت شد. به این ترتیب عباس رضوی به دلیل سابقه ی اختلاف با "داوودی" رییس وقت تربیت بدنی از کار برکنار شد در حالی که در ۹ بازی تحت هدایتش به ۶ برد، ۲ تساوی و ۱ باخت دست یافته بود.

منصورپورحیدری(۱۳۵۹ تا ۱۳۶۰)
با کنار رفتن عباس رضوی، همچنان منصور پورحیدری نزدیک ترین و البته تنها فرد برای نشستن بر نیمکت مربی گری استقلال بود. او بلافاصله در بازی جام حذفی مقابل راه آهن هدایت استقلال را بر عهده گرفت اما در وقت های اضافه با یک گل مغلوب حریف شد. لیگ باشگاه‌های تهران در سال ۶۰ برای اولین بار با ۱۴ تیم و به صورت متمرکز آغاز شد و منصور پورحیدری همچنان سرمربی گری این تیم را بر عهده داشت. شروع نا امید کننده او در رقابت ها باعث شد که "حسن عضدی" جایگزین او در نیمکت استقلال گردد.

حسن عضدی(۱۳۶۰)
حسن عضدی در حالی جانشین پورحیدری شد که در همان سال توانسته بود تیم جوانان استقلال را قهرمان تهران کند. اما او هم از دو بازی یک برد و یک مساوی به دست آورد و با تنها با یک گل زده از کار بر کنار شد.

عباس رضوی(۱۳۶۰)
عباس رضوی که در اولین دور حضورش در استقلال نتایج خوبی بدست آورده بود دوباره برای سرمربی گری استقلال برگزیده شد. حالا داوودی از سازمان تربیت بدنی کنار رفته بود و منصور پورحیدری به عنوان مربی در کنار رضوی حضور داشت. اما استقلال با عباس رضوی هم ترک عادت نکرد و به این ترتیب سال ۶۰ برای این تیم با مقام چهارمی لیگ تهران و حذف از جام حذفی خاتمه یافت.

اصغر شرفی(۱۳۶۱)
استقلال لیگ را با اصغر شرفی طوفانی آغاز کرد. پنج برد و یک تساوی حاصل عملکرد این تیم در شش بازی نیم فصل بود. اما شرفی به دلیل اختلافات داخلی عطای کار را به لقایش بخشید و برای نزدیک به ۲۰ سال از ایران خارج شد.

حسن عضدی(۱۳۶۱)
هدایت استقلال در غیاب اصغر شرفی،دوباره به حسن عضدی سپرده شد. اما او به رغم کسب نتایج قابل قبول به دلیل عدم توانایی در کنترل ستاره های تیم از کار برکنار شد.
در این فصل همچنان اختلافات درونی در استقلال بیداد می کرد و بازگشت، حسن روشن پس از چهار سال به استقلال و حضور بازیکنانی مثل حجازی، مراغه چیان ، پرویزمظلومی و حاجیلو باعث شده بود تا برای رفع اختلافات، بازوبند کاپیتانی به صورت چرخشی بسته شود.

ناصرحجازی(۱۳۶۱)
با برکناری حسن عضدی ناصر حجازی به عنوان مربی بازیکن هدایت استقلال در بازی های باقی مانده را بر عهده گرفت. نتیجه این فصل پر از اختلاف و حاشیه، کسب عنوان نایب قهرمانی لیگ و حذف از جام حذفی بود. از مهمترین اتفاقات این فصل درگیری رضا نعلچه گر با داور مسابقه ی استقلال_تهرانجوان بود که به ورود تماشاگران به زمین و محرومیت طولانی مدت نعلچه گر  منجر شد.

منصور پورحیدری(۱۳۶۲تا ۱۳۶۳)
سال ۶۲ در واقع سال ظهور استعداد مربی گری منصور پورحیدری در استقلال بود. او که در سالهای گذشته به دفعات روی نیمکت استقلال قرار گرفته بود اما هرگز نتایج قابل قبولی نداشت. اما این بار با تجربه تر از گذشته هدایت استقلال را بر عهده گرفت و توانست با تنها یک باخت استقلال را قهرمان لیگ باشگاه های تهران نماید. در حالی که ناصر حجازی کاپیتان تیم بود و حواشی سال‌های قبل به خوبی کنترل شده بود با این حال پورحیدری توانست به رغم حذف از جام حذفی رکورد ۷۵ درصد پیروزی را در سال های ۶۲ و ۶۳ از خود بر جای بگذارد. این در حالی بود که در سال ۶۳ استقلال در حالی که صدر نشین لیگ بود، رقابت ها به دلیل اعتراضات خیابانی تماشاگران پیروزی و حضور تیم ملی در جام ملت های آسیا نیمه تمام ماند.

عباس کردنوری(۱۳۶۳)
در حالی که رقابت های لیگ نیمه تمام باقی مانده بود و منصور پورحیدری به دلیل اختلافات رخ داده از استقلال کنار رفته بود. این بار عباس کرد نوری به عنوان مدیرعامل در سه بازی غیر رسمی هدایت استقلال را بر عهده گرفت.

فریدون عسکرزاده(۱۳۶۳)
در بلبشوی حاکم بر فوتبال ایران در سال ۶۳، فریدون عسکرزاده برای مدت پانزده روز به عنوان سرمربی استقلال برگزیده شد اما حتی در بازی های دوستانه هم روی نیمکت استقلال حضور پیدا نکرد.

ناصر حجازی(۱۳۶۳)
ناصر حجازی در سال ۶۳ یک بار دیگر به عنوان مربی بازیکن هدایت استقلال را بر عهده گرفت. اما باز هم رقابت ها ادامه پیدا نکرد و حجازی فرصت خودنمایی در مربی گری را نیافت.

حسن حبیبی(۱۳۶۴)
در ادامه روال بی ثبات فوتبال ایران و البته تداوم قهر و آشتی ها در استقلال، این بار حسن حبیبی به عنوان سرمربی استقلال برگزیده شد. اما دوران مربیگری او هم بیش از ۴۵ روز دوام نیاورد و به این ترتیب حبیبی هم بدون هیچ بازی رسمی و دوستانه‌ای از این سمت کنار رفت.

منصور پورحیدری(۱۳۶۴)
عباس کرد نوری در سال ۶۴ دوباره موفق به بازگرداندن پورحیدری به استقلال شد. البته شروع پورحیدری برخلاف عملکردش در سال ۶۲ نا امید کننده بود اما با اضافه شدن بازیکنان قهر کرده و همچنین نیروهای جوانی همانند مجید نامجو مطلق و صادق ورمزیار به تیم، استقلال به شرایط ایده آل بازگشت و در نهایت موفق به کسب عنوان قهرمانی گردید.

عباس رضوی(۱۳۶۵)
استقلال سال ۶۵ را هم با منصور پورحیدری آغاز کرد. اما پورحیدری  باز هم از سرمربی استقلال کنار رفت و برای چندمین بار صندلی اش را به عباس رضوی پیشکش کرد. در این سال با حکم احمد درگاهی رییس وقت سازمان تربیت بدنی، عباس کردنوری از مدیریت استقلال برکنار و عباس نکویه جایگزین او شد. از سوی دیگر چهارده نفر از بازیکنان تیم ملی به دلیل اختلافات با سرمربی تیم پرویز دهداری از تیم ملی استعفا داده بودند. استعفایی که منجر به محرومیت نام هایی چون حاجیلو و چنگیز گردید. با این وصف عباس رضوی هدایت استقلال در چندبازی آخر را بر عهده گرفت و با شکست در نیمه نهایی به مقامی بهتر از سومی دست پیدا نکرد.

منصور پورحیدری(۱۳۶۵تا ۱۳۶۷)
در اتفاقی جالب توجه لیگ باشگاه تهران سال ۶۶ از اسفند ۶۵ آغاز شد. پورحیدری دوباره به استقلال برگشت اما موفقیتی در جام حذفی و لیگ کسب نکرد. در این سال ناصر حجازی ناگزیر به کناره گیری از دنیای فوتبال شد و شاهین بیانی و عبدالعلی چنگیز راهی قطر شدند و سعید مراغه چیان و رضا نعلچه گر به تیم دارایی پیوستند. به همین دلیل پورحیدری مجبور به استفاده از بازیکنان کم نام و نشانی همانند مجید رضایی و محمدرضا شکور زاده شد و کمبود هایش را با بازیکنان رده ی جوانان استقلال همانند محسن گروسی و رامین محتشمی جبران کرد. اما در نهایت استقلال به عنوانی بهتر از سومی دست پیدا نکرد. لیگ سال ۶۷ هم نیز شرایط چندان تغییری نکرد و پورحیدری در میان راه برکنار شد.

غلامحسین مظلومی(۱۳۶۷)
در ادامه دست به دست شدن مربی گری در استقلال این بار نام یک ستاره ی قدیمی به میان آمد. غلامحسین مظلومی که در ۲۱ بازی هدایت استقلال را بر عهده داشت اما به دلیل بالا گرفتن اختلافات داخلی، از این سمت کنار گذاشته شد.

محمد رنجبر(۱۳۶۷)
محمد رنجبر، که همه او را در فوتبال ایران با عنوان"رییس" می شناختند برای جمع کردن حواشی استقلال وارد گود شد. او در پنج بازی هدایت استقلال بر عهده داشت. اما نتایج او هم چندان رضایت بخش نبود و در نهایت استقلال به مقامی بهتر از سومی دست پیدا نکرد.

محمد صلاحی(۱۳۶۸)
سال ۶۸ ابتدا طبق روال گذشته لیگ باشگاه های تهران برگزار شد و سپس برای اولین بار پس از انقلاب لیگ سراسری تحت عنوان"لیگ قدس" برگزار گردید. هدایت استقلال در لیگ تهران را چهره ی ناشناسی به نام محمد صلاحی بر عهده داشت که مربی رده جوانان این تیم بود. فردی که توانست رکورد سیزده بازی بدون شکست را از خود بر جای بگذارد اما در کمال ناباوری و در راستای توطئه های همیشه موجود در استقلال، از سمتش برکنار شد

کامبیز جمالی(۱۳۶۸)
در ادامه ی رقابت های لیگ تهران، اینبار ستاره ی قدیمی تاج جایگزین محمد صلاحی شد. اما دوران حضور او هم در استقلال کوتاه بود و به سرانجام روشنی نرسید

منصورپورحیدری(۱۳۶۸ تا ۱۳۷۱)
اولین لیگ سراسری پس از انقلاب را استقلال را منصور پورحیدری آغاز کرد. در حالی که برای اولین بار ثبات به کادر فنی بازگشته بود و همین ثبات زمینه ساز مهمترین افتخارات استقلال در دهه ۶۰ شد.
سال ۶۸ برای منصور پورحیدری فرصت طلوع دوباره بود. فرصتی که منجر به قهرمانی استقلال در اولین لیگ سراسری و رکورد ۵۲ گل زده در ۲۲ مسابقه گردید. این در حالی بود که بازیکنان سرشناسی همانند احمدرضا عابدزاده، مهدی فنونی زاده، امیر قلعه نوعی به استقلال اضافه شده بودند. پورحیدری با همین تیم راهی جام باشگاه‌های آسیا شد و با درخشش چهره‌هایی مانند صمد مرفاوی، عباس سرخاب، مجید نامجو مطلق و احمدرضا عابدزاده، موفق با قهرمانی در این رقابت ها شد. اما استقلال در سال ۶۹ رنگ و بوی همیشگی را نداشت. ابتدا در جام باشگاه های تهران به مقام دوم دست پیدا کرد و فینال جام حذفی را در ضربات پنالتی به ملوان واگذار کرد. در همین سال تیم استقلال به دلیل برگزار نشدن لیگ سراسری به عنوان قهرمان سال قبل در جام باشگاه های آسیا شرکت کرد. اما در فینال و در ضربات پنالتی مغلوب الهلال عربستان و فرصت دو قهرمانی پیاپی در آسیا را از دست داد. حالا استقلال با حضور سیاسیونی مانند آقامحمدی و ایروانی اداره می شد و مدیریت و سرپرست تیم بر عهده ی کاظم اولیایی بود.

آنچه که روایت شد، ماجرای"روزگار" پر التهاب و بی ثبات استقلال در دهه ۶۰ بود. روزگاری به شدت شبیه به روزگار استقلال در سالهای انتهایی دهه ۹۰ که ثابت می کند تاریخ برای استقلال عرصه عبرت نیست!!

انتهای پیام/