به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، تشویق به ماندن در خانه و اعمال قرنطینه، رعایت فاصله اجتماعی و تعطیل شدن مراکز آموزشی و مشاغل، راهکارهایی بودند که دولت‌ها برای جلوگیری از گسترش ویروس کرونا در کشورها به کار گرفتند. ویروسی که در یک سال گذشته، جان بیش از سه میلیون نفر را در جهان گرفته است.
اقدامات دولت‌ها گرچه ضروری بوده و در کوتاه مدت به کنترل شیوع بیماری کمک کرده‌اند؛ اما تاثیر عمیقی بر کیفیت زندگی افراد جامعه داشتند و با پیامدهای منفی روانشناختی، اجتماعی و اقتصادی همراه بودند.یکی از این پیامدها، افزایش میزان خشونت‌های خانگی بود.
شیوع کرونا و افزایش خشونت خانگی در جهان
پژوهش‌ها نشان می‌دهد خشونت خانگی در شرایط بحرانی مانند اپیدمی یک بیماری، افزایش می‌یابد. به همین دلیل، آمارهای جهانی حاکی از افزایش ۱۰ تا ۲۷ درصدی خشونت خانگی در آمریکا،۴۰ تا ۵۰ درصدی در برزیل، ۳۰ درصدی در فرانسه، ۱۸ درصدی در اسپانیا و سه برابری در چین است.
منیژه فیروزی روانشناس و عضو هیئت علمی دانشگاه تهران در مقاله خود با عنوان «کووید ۱۹ زمینه‌سازی برای افزایش خشونت خانگی علیه زنان»، ضمن بررسی ۱۵ مقاله چاپ شده در نشریات معتبر جهانی، عوامل تشدید خشونت خانگی در دوران شیوع بیماری کرونا را تحلیل می‌کند.
قرنطینه طولانی مدت، مشکلات اقتصادی، مصرف الکل، مواد مخدر و اختلالات روانی از جمله دلایل افزایش خشونت خانگی، همزمان با شیوع کووید ۱۹ هستند. بر اساس پژوهش‌های انجام شده؛ زنان، سیاه‌پوستان، اقلیت‌های قومی و بیماران جسمی و ذهنی بیشتر در معرض خشونت خانگی بوده‌اند.
در راستای بررسی آثار شیوع کرونا بر انسان‌ها، مصاحبه‌هایی انجام شد. شرکت‌کنندگان در مصاحبه، کرونا را تهدیدی نامرئی و مبهم تلقی کرده‌اند که هر لحظه ممکن است زندگی آن‌ها را به خطر بیندازد. روانشناسان معتقدند؛ احساس خطر در انسان سبب افزایش پرخاشگری می‌شود تا فرد احساس زنده بودن کند.
قرنطینه، شبکه حمایتی افراد را از بین برد
قرنطینه، ارتباط اجتماعی قربانیان خشونت خانگی را با دوستان و خانواده کاهش داد و در نتیجه امکان ایجاد یک شبکه حمایتی مناسب برای آن‌ها را از بین برد. به علاوه، مراقبت از فرزندان و اعضای مسن و بیمار خانواده، هم زنان را در معرض خشونت قرار می‌دهد و هم توانایی آن‌ها را برای مقابله با فرد پرخاشگر محدود می‌کند. بنابراین، قرنطینه و حضور اجباری و طولانی مدت همسران در کنار یکدیگر می‌تواند خانه را به مکانی بسیار خطرناک برای قربانیان خشونت خانگی تبدیل کند.
پژوهش‌ها نشان می‌دهند قرنطینه تاثیرات قابل توجهی بر سلامت روان زوجین میگذارد. این مشکلات روانشناختی شامل علائم استرس پس از سانحه، افسردگی، تحریک‌پذیری، بیخوابی، عصبانیت و خستگی هیجانی و عاطفی است. بنابراین در صورت فقدان مهارت‌های مقابله‌ای مناسب، کوچکترین تعارضی بین زوجین می‌تواند زمینه‌ساز خشونت خانگی شود
بیکاری و مواد مخدر، خشونت خانگی را افزایش می‌دهد
قرنطینه و خانه‌نشینی اعضای خانواده تنها یکی از عوامل افزایش خشونت خانگی است. تعطیلی مشاغل و کاهش درآمد یکی از پیامدهای اقتصادی شیوع بیماری کروناست که می‌تواند سبب افزایش خشونت شود.
پژوهش‌های موجود در این زمینه نشان می‌دهد؛ بالاترین میزان خشونت نسبت به زنان، مربوط به مناطق فقیرنشین است. البته مشکلات اقتصادی ناشی از اپیدمی، به دلیل افزایش فشار مالی و نبود حمایت اجتماعی می‌تواند سبب افزایش خشونت شود حتی در خانواده‌های بدون سابقه خشونت.
بنابراین به نظر می‌رسد از دست دادن شغل و ناامنی مالی از طریق تحمیل استرس و فشار روانی زمینه‌هایی برای بروز خشونت خانگی ایجاد می‌کند، به گونه‌ای که میزان خشونت در بین زوجین با استرس زیاد، سه برابر بیشتر از زوجین کم استرس است.
عامل دیگری که در طول بیماری کووید ۱۹ با خطر خشونت خانگی همراه است، مصرف و سوء مصرف مواد مخدر و الکل است. پژوهش‌ها نشان می‌دهند؛ قرنطینه و انزوای اجتماعی با سوء مصرف الکل، افسردگی و علائم استرس پس از آسیب همراه هستند.
شیوع بیماری کرونا سبب ایجاد ترس و اضطراب در افراد شده است. بخشی از این ترس، مربوط به نگرانی در مورد خود بیماری است و بخشی دیگر از آن به پیامدهای ناشی از آن مانند تعطیلی مشاغل و محدودیت‌های اجتماعی برمی‌گردد. این ترس و اضطراب سبب افزایش استفاده از الکل و مواد مخدر به عنوان راهکاری برای مقابله با استرس شده است. روشن است که مصرف الکل و دیگر مواد روانگردان با تغییر خلق و افزایش تحریک‌پذیری افراد، زمینه‌ساز خشونت خانگی می‌شود.
محدودیت کمک‌رسانی به قربانیان خشونت در دوران اپیدمی
خشونت خانگی تأثیرات منفی زیادی بر سلامت جسمی و روانی افراد دارد، از افسردگی و رفتار جنسی پرخطر گرفته تا چالش‌های بلند مدت مانند بیماری‌های مزمن جسمی و روانشناختی. با این وجود بسیاری از قربانیان خشونت خانگی، امکانی برای درخواست کمک در دوران اپیدمی ندارند. ترس از ابتلا به ویروس به دلیل حضور در مراکز بهداشتی، روانشناختی و قضایی یکی از دلایل مراجعه نکردن افراد به مراکز کمک‌کننده است.
وابستگی مالی به عامل ارتکاب خشونت، نگرانی از دریافت برچسب قربانی و آسیب به وجهه اجتماعی یا باور به اینکه اولویت استفاده از خدمات بهداشتی و درمانی با بیماران کرونایی است، دیگر عوامل بازدارنده این افراد برای درخواست کمک است.
راهکارهای کاهش خشونت خانگی در دوران اپیدمی
فیروزی در مقاله خود در مورد راهکارهای کاهش خشونت خانگی در دوران ایپدمی می‌گوید؛ دولت‌ها باید به کمک رسانه‌های اجتماعی، در زمینه خطر افزایش خشونت خانگی در دوران شیوع بیماری اطلاع‌رسانی کرده و بر لزوم ارتباط افراد با یکدیگر و تماس با همسایگان خود (ضمن رعایت فاصله اجتماعی) و اهمیت زیاد گزارش نگرانی‌ها در مورد سوء استفاده تاکید کنند.
همچنین همه ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی و متخصصان سلامت روان برای مقابله با جنبه‌های متعدد خشونت خانگی آموزش‌های لازم را کسب کرده و مداخلات موثر و راهبردهای عملی طراحی کنند.
انتهای پیام/
نظر شما