مصیب ناصری پژوهشگر برتر گروه علوم پایه از واحد کرمانشاه در جشنواره فرهیختگان در گفت و گو با خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز گفت: در جشنواره فرهیختگان پژوهش ها به صورت تکی ارائه نمی‌شوند، بلکه پژوهشگران بر اساس مجموعه فعالیت هایی که داشتند بررسی و امتیازبندی می شوند. پژوهش های بنده در دو حوزه مطالعات نظری نانوفناوری و محاسبات کوانتومی است. این حوزه به دنبال ایجاد بستری است که در آن سرعت پردازش ارسال داده و امنیت داده ها بالا رود.

ناصری در مورد اینکه آیا میان پژوهشگران دانشگاه آزاد با دانشگاه دولتی تفاوتی وجود دارد و این تبعیض ها به چه شکل است؛ گفت: شاید نتوان اسم آن را تبعیض گذاشت. واقعیت این است که در دانشگاه دولتی نیاز نیست که خود افراد تامین بودجه کنند. طبیعتا همکاران ما در دانشگاه‌های دولتی امکانات بهتری خواهند داشت. در این رقابت نابرابر از نظر امکانات سخت افزاری خوشبختانه همکاران دانشگاه آزاد در سنوات اخیر توانسته اند خیلی خوب خود را نشان بدهند. چه در حوزه های پژوهش از نظر تئوری چه از نظر فناوری هایی که نیاز به کار آزمایشگاهی دارد.

وی در ادامه افزود: مجموعه دانشگاه آزاد به واسطه اینکه بودجه دولتی دریافت نمی کنند طبیعتا از امکانات پژوهشی کمتری برخوردار هستند و این تعمدی نیست. از آنجا که مجموعه دانشگاه آزاد در سنوات اخیر با کمبود دانشجو مواجه شده و تقاضای کمتری برای تحصیلات دانشگاهی وجود دارد این دانشگاه نیز نیازمند حمایت های دولت و مجلس است.

پژوهشگر برتر گروه علوم پایه در جشنواره فرهیختگان در مورد اینکه در مسیر پژوهش چه مشکلاتی سر راه پژوهشگران است، گفت: یکی از مشکلات عمده ای که در سیستم پژوهشی ما وجود دارد این است که نگاه به پژوهش نگاهی «مدگرا» است. گاهی مد می‌شود حوزه نانو تکنولوژی مورد حمایت جدی قرار داده شود یا حوزه هسته‌ای مورد حمایت جدی قرار گرفته می‌شود. در صورتی که پژوهش در تمام حوزه‌ها ارزشمند است برای مثال کسی نمی‌تواند بگوید پژوهش در حوزه ادبیات فارسی کم ارزش‌تر از فناوری نانو است.

وی ادامه داد: ما در حوزه های مختلف نیاز به پژوهش داریم؛ بنابراین نگاهی که به پژوهش هست و تعریفی که از پژوهش داریم باید اصلاح شود و از این مدگرایی بیرون بیاییم.

صفری اظهار کرد: مورد بعدی این است که سیستم های غیر دانشگاهی، بودجه‌های کافی و خوبی دارند که باید صرف تحقیق و توسعه شود؛ اما اعتقادی به کار پژوهشی دانشگاهی ندارند.  بحث دیگر برقرار کردن ارتباط بین مناطق دانشگاهی و مناطق غیر دانشگاهی است. بودجه‌های پژوهشی که تکلیف دولت و مجلس است به نحو عادلانه تقسیم نمی شود.

صفری در مورد اینکه چطور می شود به پژوهش برای عملی شدن کمک کرد، گفت: نگاهی که باید اصلاح شود این است که نمی‌توانیم در ابتدای امر بگوییم پژوهش به نتیجه می رسد؛ چون معنی پژوهش این نیست که من پاسخ سوالم را از قبل می دانم. یکی از مشکلات اساسی پژوهش در حوزه‌های علوم انسانی در جامعه ما این است که افرادی که بودجه پژوهش را تقسیم می کنند علاقه مند هستند که پژوهشگر در پژوهش خود به فلان جواب برسد.
 وی ادامه داد: در علوم فنی مهندسی هم معمولاً کسانی که بودجه‌های پژوهشی را تقسیم می کند از پژوهشگر، قبل از انجام پژوهش نتیجه آن را می پرسند. ما باید به او اعتماد کنیم حتی اگر این پژوهش به نتیجه نرسید؛ چراکه به نتیجه نرسیدن در پژوهش هم نوعی نتیجه است.

انتهای پیام/