به گزارش گروه علم و فناوری ایسکانیوز؛ در یک مطالعه نوآورانه، دانشمندان دانشگاه پزشکی جنوبی در گوانگژو نگاهی عمیق‌تر به این انداختند که زنبورهای گرده چگونه به تجربه‌های مثبت داخل لانه واکنش نشان می‌دهند. به‌جای تمرکز بر رفتار فردی، آنها می‌خواستند جوّ یک کلنی و اینکه خلق‌وخوی یک زنبور چگونه می‌تواند ریتم گروه را تغییر دهد، بفهمند.

بیشتر بخوانید:

زنبورها می‌توانند خواندن "کد مورس" را یاد بگیرند

به نقل از نیواطلس، برای بررسی اینکه خلق‌وخوی یک زنبور چگونه ممکن است روی دیگری اثر بگذارد، پژوهشگران به کلنی‌های زنبور مخملی (Bombus terrestris) نگاه کردند و کاری طراحی کردند که بتواند کوچک‌ترین تغییرات در واکنش حشرات به نشانه‌های نامطمئن را ثبت کند. این چیدمان با آموزش شروع شد: زنبورهای منفرد یاد گرفتند که یک رنگ، نشانه‌ی پاداشِ شکر است، در حالی که رنگ دیگر نشانه‌ی عدم پاداش. وقتی این ارتباط شکل گرفت، تیم رنگ‌های میانی و مبهمی معرفی کرد که بین دو نشانه‌ی آموخته‌شده قرار می‌گرفتند.

این رویکرد که «آزمون سوگیری قضاوت» نام دارد، نشان می‌دهد حیوان چقدر خوش‌بینانه یا محتاطانه عدم قطعیت را تفسیر می‌کند. زنبورهایی که خوشبین هستند، سریع به سمت رنگ‌های مبهم می‌روند، انگار که انتظار خبر خوب دارند، در حالی که افراد بدبین‌تر آهسته نزدیک می‌شوند یا اصلا نزدیک نمی‌شوند.

وقتی زنبورها آموزش دیدند و پاسخ‌های پایه‌ای‌شان مشخص شد، پژوهشگران دستکاری اصلی را اجرا کردند. آنها به یک زنبور یک قطره کوچک شکر دادند و به او اجازه دادند یک مواجهه‌ی کوتاهِ ۳۰ثانیه‌ای با یک همراه، یعنی یک زنبور «ناظر» که هیچ پاداشی نگرفته بود، داشته باشد. تعامل بدون بو، بدون نشانه‌ رنگی و بدون سیگنال آموزشی انجام شد؛ پس ناظر هیچ چیزی برای تقلید یا یادگیری مستقیم نداشت. تنها کاری که می‌توانست بکند این بود که رفتار زنبور پاداش‌گرفته را ثبت کند.

وقتی این زنبورها در ادامه مورد آزمایش قرار گرفتند، زنبورهای ناظر چیزی قابل‌توجه نشان دادند. آنها با همان واکنش‌های سریع و مطمئنی به رنگ‌های مبهم نزدیک شدند که زنبورهایی که خودشان شکر خورده بودند، انجام می‌دادند. این نشان‌دهنده‌ یک تغییر درونی بود، نه هیجان ساده یا تقلید اجتماعی.

به گفته‌ نویسنده‌ مسئول، فی پنگ، این رفتارها نشانه‌های یک تغییر عاطفی هستند، نه برانگیختگی یا کپی‌برداری اجتماعی.

یک وضعیت کنترل جداگانه کمک کرد بفهمند چه چیزی این تغییر را ممکن کرده است. وقتی همان تعامل در تاریکی کامل انجام شد، جایی که زنبورها می‌توانستند همدیگر را لمس کنند اما نبینند، اثر ناپدید شد. بدون نشانه‌های دیداریِ حرکات زنده‌ی زنبور پاداش‌گرفته، ناظرها هیچ تغییری در خوش‌بینی نشان ندادند. این مقایسه روشن کرد که «دیدن» و نه بو یا لمس، علت «سرایت» بوده است.

پنگ می‌گوید: لحظه‌ای که ما را متحیر کرد، زمانی بود که برای اولین‌بار شواهد سرایت را تنها پس از یک تعامل اجتماعی کوتاه ۳۰ثانیه‌ای دیدیم. زنبورهای ناظر خودشان هیچ پاداشی نگرفته بودند، اما قضاوت‌های بعدی‌شان در همان جهت زنبورهای پاداش‌گرفته تغییر کرد. اینکه زنبورها بتوانند به‌طور غیرمستقیم تحت‌تأثیر حالت مثبت زنبور دیگر قرار بگیرند، بدون هیچ غذای مشترک یا نشانه‌های صریح، هم غافلگیرکننده و هم بسیار هیجان‌انگیز بود.

زنبورها به‌جای اینکه صرفا به‌عنوان جویندگان گرده به طور مستقل عمل کنند، به‌نظر می‌رسد تحت‌تأثیر رفتار عاطفیِ همراهانشان قرار می‌گیرند، که اطلاعات جدیدی در مورد اینکه این گونه، چگونه تعامل و سازگاری پیدا می‌کند ارائه می‌دهد.

این یافته‌ها همچنین پرسش‌های عمیق‌تری ایجاد می‌کند درباره اینکه درون زنبور ناظر در آن لحظات کوتاه چه چیزی تغییر می‌کند. پنگ اشاره کرد که الگوی رفتاری ثبت‌شده به‌شدت شبیه چیزی است که درباره‌ مسیرهای پاداش در حشرات شناخته شده است.

این دیدگاه نشان می‌دهد که رفاه در محیط‌های مدیریت‌شده یا کشاورزی چیزی فراتر از تغذیه و کنترل بیماری است. یک جو آرام و کم‌استرس شاید به همان اندازه اهمیت داشته باشد، به‌ویژه اگر خلق‌وخوی چند زنبور بتواند کل گروه را به‌طور نامحسوس هدایت کند.

در مجموع، نتایج نشان می‌دهد که خوش‌بینی می‌تواند بین زنبورها تنها از طریق لحظه‌ای تماس دیداری منتقل شود و به آنچه درباره‌ زندگی اجتماعی حشرات می‌دانیم لایه‌ ظریف‌تری اضافه می‌کند. همان‌طور که پژوهشگران عمیق‌تر بررسی می‌کنند که این تغییرات چگونه شکل می‌گیرند و پخش می‌شوند، این کار نشان می‌دهد که حتی حیوانات کوچک هم می‌توانند یکدیگر را به شیوه‌هایی که تازه شروع به درکشان کرده‌ایم، تحت تاثیر قرار دهند.

انتهای پیام/