علی اصغر محمدی در گفت‌وگو با خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، با بیان این که فشار مالی زیادی به دلیل تحریم‌ها در چند سال اخیر بر کل کشور تحمیل شده است، اظهار کرد: در نتیجه، بودجه‌های پژوهشی هم کاهش پیدا کردند و کاهش بودجه‌های پژوهشی در آینده به نظام علمی کشور، ضربه خواهد زد.
معاون پژوهشی پژوهشگاه شیمی و مهندسی شیمی ایران با اشاره به این که زیرساخت هر کشوری، بودجه پژوهشی آن است، افزود: به نظر من، هر مشکلی هم که در کشور پیش بیاید، نباید بودجه پژوهشی قطع شود. برای مثال در کشورهای اروپایی، هرگز بودجه مراکز علمی قطع نخواهند شد.
وی با ذکر مثالی یادآور شد: چین تا ۳۰ سال پیش کشور فقیری بود؛ اما با سرمایه‌گذاری بر تولید و افزایش بودجه پژوهشی، توانست به نتایج خوبی برسد. اگر ایران هم قصد دارد مانند چین و ژاپن مستقل شود، لازم است در این زمینه برنامه‌ریزی کند.
محمدی تاسیس مراکز تجاری‌سازی در دانشگاه‌ها را ضروری دانست و گفت: صنعت امروز کشور نیاز به تولید دارد نه کار پژوهشی. صنعت، محصول را می‌خرد؛ اما دانشگاه‌ها بودجه‌ای برای تولید ندارند. به همین دلیل، اگر دانشگاه‌ها مراکزی برای تجاری‌سازی داشته باشند، مانند دانشگاه‌های علوم پزشکی که برای خودشان بیمارستان دارند. علاوه بر این که دانشجویان در این بیمارستان‌ها مشغول به کار می‌شوند، منبع درآمدی برای دانشگاه و دانشجوست. همچنین فرصتی است که فارغ‌التحصیلان هم بتوانند وارد فضای کار شوند.
معاون پژوهشی پژوهشگاه شیمی در ادامه خاطرنشان کرد: وقتی بودجه پژوهشی کاهش پیدا می‌کند، اعضای هیئت علمی درجا می‌زنند و خودشان را سرگرم مقاله‌نویسی می‌کنند. استادانی در کشور وجود دارند که اگر اراده کنند، می‌توانند در مراکز تحقیقاتی خارج از کشور مشغول کار شوند یا بسیاری از دانشجویان نخبه ما، از کشور رفته‌اند. دلیلش این است که در ایران به آن‌ها بها داده نشده است.
وی با تصریح بر این که اختصاص تنها ۱۵ درصد بودجه دانشگاه به پژوهش، بسیار کم است، افزود: به نظر من، دولت باید بودجه زیادی را به پژوهش تزریق کند و در عوض عملکرد خوبی بخواهد. برای مثال، بودجه پژوهشی که به استادان تعلق می‌گیرد، باید ۲ برابر حقوق‌شان باشد تا بتوانند دستاوردهای خوبی داشته باشند.
محمدی با تاکید بر این که دانشجویان در ابتدا با انگیزه وارد کار می‌شوند؛ اما وقتی برای انجام هر کاری با سد بی‌پولی مواجه می‌شوند، سرخورده می‌شوند، گفت: اگر بودجه وجود داشته باشد، هم استادان و هم دانشجویان کشور توان علمی کافی را دارند.
معاون پژوهشی پژوهشگاه شیمی با بیان این که صنعت امروز حاضر به سعی و خطا نیست و محصول تولید شده می‌خواهد، یادآور شد: مثلا شرکتی از ما یک رزین مشخص را می‌خواهد و می‌گوید اگر می‌توانید تولید کنید، هزینه‌اش را هم به صورت پیش پرداخت می‌پردازم؛ اما محصول نهایی را می‌خواهم نه تحقیقات آزمایشگاهی.
وی در ادامه خاطرنشان کرد: صنعت حاضر نیست خط خود را در اختیار پژوهشگر قرار دهد تا سعی و خطا کند. در نتیجه، لازم است مرکزی تاسیس شود که سعی و خطای پژوهشگران در آن انجام شود و به تولید برسد، سپس صنعت اعتماد خواهد کرد.
محمدی با اشاره به این که رسیدن از آزمایشگاه به صنعت در ایران، کار بسیار دشواری است، افزود: این که گفته می‌شود دانشگاه‌های خارجی درآمدزا هستند و با صنعت ارتباط دارند، به این دلیل است که اعتماد بین صنعت و دانشگاه ایجاد شده است؛ اما متاسفانه این ارتباط در ایران در مرحله آزمایشگاهی به بن‌بست می‌رسد.
مراکز تجاری‌سازی، حلقه مفقوده ارتباط دانشگاه و صنعت در ایران هستند
معاون پژوهشی پژوهشگاه شیمی با تصریح بر این که مراکز تجاری‌سازی، حلقه مفقوده ارتباط دانشگاه و صنعت در ایران هستند، گفت: البته پارک‌های علم و فناوری و بنیاد نخبگان وجود دارند؛ اما وقتی یک دانشجو، شرکتی را راه‌اندازی می‌کند و می‌خواهد به سمت تولید برود، سرمایه‌ای ندارد و با وام‌های ۱۰۰ تا ۲۰۰ میلیون تومانی هم نمی‌تواند به تولید برسد. باید مرکزی به او کمک کند و وقتی به سوددهی رسید، خط تولید خود را راه‌اندازی کند.
وی با تصریح بر این که بسیاری از دانشگاهیان در ورود به صنعت با شکست مواجه می‌شوند، چون بازار را نمی‌شناسند، تاکید کرد: به همین دلیل بسیاری از استاد ترجیح می‌دهند به تدریس اکتفا کنند و دردسر ورود به بازار را تجربه نکنند، تا این که سرمایه‌گذاری کنند و سپس مجبور به عقب‌نشینی می‌شوند.
محمدی با ذکر مثالی یادآور شد: دو سال پیش که کرونا شیوع پیدا کرد، کشور نیاز مبرمی به الکل داشت. ما در ۱۴ روز سوله الکل راه‌اندازی کردیم. اما وقتی خواستیم که یک برج تقطیر در اختیارمان گذاشته شود تا تولیدات خود را افزایش دهیم، کار متوقف شد.
انتهای پیام/
نظر شما