محمود شارع‌پور در گفت‌وگو با خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، با بیان این که مدیران دانشگاهی برقراری همکاری بین دانشگاه و صنعت را در اولویت خود قرار نمی‌دهند، اظهار کرد: بالطبع چنین درخواست و تقاضایی برای برقراری ارتباط با جامعه از سوی مدیریت ارشد دانشگاه به اعضای هیئت علمی منتقل نمی‌شود.

عضو هیئت علمی دانشگاه مازندران با اشاره به این که به نظر می‌رسد در شرایط کنونی راه ارتباطی بین جامعه و دانشگاه بسته شده است، افزود: شاید یکی از راه‌ها برای برقراری این ارتباط این باشد که دانشگاه اجازه دهد و حتی درخواست کند تا برخی از سمن‌های (سازمان مردم نهاد) معتبر و تثبیت شده اجازه و امکان ورود به دانشگاه و برقراری ارتباط با هیئت علمی و دانشجویان را داشته باشند تا بتوانند تقاضاهای جامعه را به گوش دانشگاه برسانند.

وی در ادامه خاطرنشان کرد: مشکل اینجاست که بسیاری از دانشگاهیان صدای جامعه و تقاضای جامعه را نمی‌شنوند و از آن اطلاعی ندارند. در نظام پاداش و ترفیع و ارتقای اعضای هیئت علمی، ارتباط با جامعه و همکاری با جامعه هیچ جایگاهی ندارد. به همین دلیل، لازم است سیاست‌ها، آیین‌نامه و بخشنامه‌های وزارت علوم برای تشویق اعضای هیئت علمی در این زمینه، تمهیداتی فراهم کنند.

شارع‌پور با تصریح بر این که دانشگاه برای برقراری ارتباط با جامعه نیاز به حلقه واسطی دارد نظیر سمن‌های مردمی که بتوانند نقش میانجی را ایفا کنند، گفت: موفق ترین تجربه من در زمینه ارتباط دانشگاه با جامعه مربوط به الگوی چهارشنبه‌های شهری در بنیاد علمی حریری شهر بابل است.

دانشمند برتر وزارت علوم با ذکر مثالی یادآور شد: در این الگو چهار نفر از اعضای هیات علمی دانشگاه مازندران از رشته‌های جامعه‌شناسی شهری و شهرسازی در یک سمن به نام بنیاد علمی حریری مستقر شده و در آخرین چهارشنبه هر ماه یک جلسه آموزشی و ترویجی در زمینه حقوق شهروندان و مسئولیت شهروندان در مقابل شهر را برای مردم عادی از هر قشر و گروهی برگزار می‌کنند.

وی افزود: در این جلسات طیف متنوعی از مردم شامل معلم، خانه دار، بازاری، دانش آموز، دانشجو، کارمند و بازنشسته شرکت می کنند. این جلسات تا قبل از شیوع کرونا بطور مرتب برای مدت بیش از دو سال برگزار می‌شد و مخاطبان خاص خود را یافته بود و نقش موثری در آگاه سازی و مطالبه گری مردم داشت. البته پس از شیوع کرونا وقفه‌ای در اجرای این برنامه پدید آمد.

شارع‌پور با بیان این که مطالعات بنده نشان داده که در بسیاری از دانشگاه‌های دنیا همکاری دانشگاه با جامعه در قالب مسئولیت اجتماعی دانشگاه در حال انجام است، گفت: توجه به مسئولیت اجتماعی دانشگاه به طور جدی از دهه ۱۹۹۰ شروع شد و در ابتدا هم تاکید اصلی بر مسئولیت دانشگاه‌ها در قبال محافظت از محیط زیست بوده است؛ اما بعدا دایره تعریف مفهومی آن گسترش یافت. اکنون بسیاری از دانشگاه‌ها به این نتیجه رسیده‌اند که مسئولیت اجتماعی دانشگاه باید فراتر از صرف حوزه زیست‌محیطی باشد و سایر ابعاد اقتصادی و اجتماعی در زمینه پایداری را نیز شامل شود.

ضرورت بهره‌گیری از تجارت موفق جهانی در زمینه ارتباط دانشگاه و صنعت

عضو هیئت علمی دانشگاه مازندران با اشاره به برخی از تجربیات جهانی موفق در زمینه مسئولیت اجتماعی، تصریح کرد: برای مثال دانشگاه توفتس University Tufts در ماساچوست امریکا، دانشگاهی خصوصی است که می‌خواهد در همه رشته‌ها، دانشجویانی تربیت کند که شهروندان فعالی بشوند. دانشگاه منچستر انگلیس هم درصدد است از طریق انجام فعالیت‌های پژوهشی، مسئولیت اجتماعی خود را انجام دهد. یکی از دغدغه‌های جدی این دانشگاه، جمعیت سالخورده شهر است، لذا دانشگاه مسئولیت اجتماعی خود را معطوف به سالمندان نموده و با این کار، شهر دوستدار سالمند پدید آورده است.

وی با تاکید بر این که اعضای هیئت علمی جوان در ایران انگیزه و علاقه زیادی به ارتباط با جامعه دارند؛ اما احساس می‌کنند که وزارت علوم و دانشگاه از آنها چنین انتظاری ندارد، اظهار کرد: این افراد تمام هم و غم خود را معطوف به تولید مقاله به صورت انبوه کرده‌اند چون این سیگنال را از وزارت علوم و روسای دانشگاه‌های خود دریافت کرده‌اند. گویی در نظام دانشگاهی ما این رویه نانوشته حاکم شده که شما ابتدا باید ارتقاهای علمی خود را صرفا با تولید و چاپ مقاله به پایان برسانی و بعد اگر خواستی می‌توانی به ارتباط با جامعه فکر کنی.

شارع پور با بیان این که ارتباط با جامعه باید در سیاست‌ها و آیین‌نامه‌های وزارت علوم، انعکاس و برجستگی داشته باشد، افزود: به عنوان یک عضو هیات ممیزه شاهدم که چقدر آیین نامه ارتقا در جهت‌دهی به فعالیت‌های هیئت علمی اثرگذار است.

عضو هئت علمی دانشگاه مازندران در پایان با اشاره به این که هیات علمی جوان دوست دارد وارد ارتباط با جامعه بشود؛ اما مانع جدی این است که دانشگاه نمی‌خواهد، چون ارتباط با جامعه، پولی برای دانشگاه ندارد و دانشگاه بشدت پول-محور شده، اظهار کرد: ارتباط با جامعه، برای دانشگاه، مشروعیت مردمی ایجاد می‌کند، خوشنامی ایجاد می‌کند و برای هیئت علمی، انگیزه شغلی ایجاد می‌کند چون حس مفید بودن ایجاد می‌شود.

انتهای پیام/