گروه دانشگاه ایسکانیوز؛ راهپیمایی اربعین بیش از آن‌که تنها تصویری از یک پیاده‌روی ساده و یا برگزاری آئینی دینی همچون سایر مراسمات مذهبی دنیا باشد، نمایی از یک فرهنگ و سلوک اجتماعی بی‌سابقه در تاریخ را به جهانیان مخابره می‌کند. 

تاکنون نه تنها در تاریخ شیعه، بلکه در تاریخ اسلام و شاید جهان، بیست میلیون انسان رنگارنگ و غیرهم‌زبان برای یک هدف، در مکان و زمانی واحد گرد هم جمع نشده‌اند. اگر بخواهیم راهپیمایی‌ها و تشییع جنازه‌های عظیم دنیا را نیز بررسی کنیم، نهایتا در بزرگ‌ترین آن‌ها مانند تشییع امام خمینی (ره)، شهید حاج قاسم سلیمانی، آبراهام لینکن، ام کلثوم مصری و جمال عبدالناصر، جمعیت نهایتا ده میلیون نفری صرفا ساعاتی را نه با یک هدف واحد بلکه شاید با انگیزه‌های متفاوت اما مشابه، دور هم آمده‌اند، اما هیچ‌گاه این گردهمایی‌ها همراه با زیست اجتماعی نبوده‌ است. 

معمولا واژه‌ سلوک نیز نوعی سبک زندگی فردی را به ذهن متبادر می‌سازد که اغلب برای تشریح زندگی عرفا و صوفیان به کار برده می‌شود؛ عرفا و صوفیانی که غالبا زندگی را تماما صرف عبادات فردی کرده‌اند. پیاده‌روی اربعین اما، معنای تازه‌ای از کلمات ساخت؛ گویی این حادثه عجیب می‌خواهد انسان، خصوصا انسان شیعه را متوجه معنای تازه‌ای از زندگی دینی کند. معنایی که پایش به انتظار و ظهور نیز باز می‌شود. 

راهپیمایی اربعین شیعه را از لاک زندگی شخصی و فردی بیرون کشید. زیستی که تعاملات آن تا پیش از این در آداب مدنی غربی خلاصه و رگه‌های اجتماعی‌سازی اسلامی آن نیز در نماز جماعت، جمعه و امر به معروف و نهی از منکر محدود می‌شد، امروز سر و شکلی نو و آرمانی یافته است.  

این راهپیمایی به ما سرمشق زندگی عادلانه مهدوی می‌دهد. اگر نبود این سرمشق و تمرین سالانه، تازه هنگام ظهور منبری‌ها باید به ما یاد می‌دادند حالا که امام (عج) آمده چطور زندگی کنیم! پیاده‌روی‌ اربعین تکلیف زندگی ما را در عصر ظهور مشخص می‌کند. 

اگر تا دیروز حرف از مدینه فاضله می‌شد، آن را دست نیافتنی و صرفا مفهومی تخیلی می‌دانستیم، اما امروز مشایه را به عنوان نمونه عینی از آن در یاد داریم. 

جان‌فشانی، بذل مال، گم‌شدن از خود و محو یار شدن، عاشقی، پاک شدن جمعی، اهل درد و دغدغه‌مندی نسبت به هم‌نوع، مسئولیت‌پذیری، هم‌رنگی با جماعت و ید واحده شدن، ولایت‌پذیری و …، همه از ویژگی‌های جامعه مطلوب پس از ظهور است. 

شعارهایی که رهبران آزادی‌بخش جهان درباره برابری انسان‌ها، رفع تبعیض نژادی، بهره‌برداری یکسان از حقوق و امکانات اجتماعی، غذا و مسکن برای همه و … سرمی‌دادند، جملگی در مسیر پیاده‌ روی نجف به کربلا مجسم می‌شود. 

پیاده‌روی‌ اربعین در کنار سلوک فردی که همه بر اساس دستورالعمل‌های موجود یا بلدند یا می‌توانند آن را فرا بگیرند، تعامل با حفظ کرامت اسلامی را به پیاده‌نظام خود می‌آموزد و غایت آمال مدنی بشر را به نمایش می‌گذارد. 

گستراندن بساط مراسماتی چون پیاده‌روی جاماندگان اربعین در اقصا نقاط ایران و منطقه نیز علاوه برآن‌که عشق و حرارت ملت‌ها نسبت به سید شهیدان (ع) را نشان می‌دهد، ناشی از تشنگی امت برای رسیدن به چنین مدینه فاضله‌ای نیز هست.  

*خبرنگار و فعال دانشجویی
انتهای خبر/