به گزارش خبرنگار اجتماعی ایسکانیوز، دوم آوریل را با رنگ آبی می‌شناسند، رنگی که مفهوم آرامش دارد و نمادی برای بیماری اوتیسم است.

بررسی علل خیره شدن نوزاد و علائم نگران کننده

بیماری اوتیسم از بدو تولد در افراد به دلایل مختلف ایجاد و معمولاً نشانه‌های آن از ۳ سالگی یا حتی زودتر ظاهر می‌شود.

این بیماری نوعی معلولیت ذهنی است که متاسفانه درمان ندارد و بر روی مغز اثرات منفی می‌گذارد و سبب مشکلاتی در تعاملات اجتماعی فرد با سایرین، ناتوانی در برقراری ارتباط‌های کلامی و غیر کلامی، انجام رفتارهای محدود و تکراری اعضای بدن به ویژه دست ها، سختی در یادگیری مطالب و حتی رشد می‌شود.

اوتیسم در دختران شایع‌تر از پسران است و در همه نژادها و مناطق جغرافیایی زمین به چشم می‌خورد.

ابتلای کودک به این بیماری، زندگی او و اعضای خانواده‌اش اثر را تحت تاثیر قرار می‌دهد چرا که فرد مبتلا، اعضای خانواده و نزدیکان او نیاز به حمایت، آموزش، پشتیبانی و آشنایی با جدیدترین شیوه‌های درمانی دارند تا بهتر بتوانند زندگی کنند و دچار آسیب‌های روحی و جسمی نشوند.

در روز جهانی اوتیسم امسال، افراد و گروه‌های NGO که مسئولیت اطلاع رسانی در خصوص اوتیسم را بر عهده دارند، لباس‌های آبی به تن می‌کنند تا به سایر مردم درباره این بیماری هشدارهای لازم را دهند.

همچنین بسیاری از بناها و ساختمان‌های مشهور دنیا از جمله کاخ سفید آمریکا، مرکز تجارت راکفلر، شهر باستانی پترا در کشور اردن، مجسمه واقع در شهر ریو دوژانیروی برزیل، بلندترین برج کشور کانادا و ورزشگاه فوتبالی در شهر لندن انگستان همگی با نور آبی در این شب برای حمایت از بیماران اوتیسمی تزئین می‌شوند.

نگاه بد جامعه به خانواده‌های دارای فرزند اوتیسم

سجاد بهجتی مدیر واحد آگاهی بخشی انجمن اوتیسم ایران در خصوص نحوه برخورد با کودکان اوتیسم به ایرنا گفت: روی خانواده‌های دارای فرد اوتیسم همواره فشار زیادی است به رغم اینکه والدین دارای فرزند اوتیسم خیلی برای فرزندانش تلاش می‌کنند و قطعا این تلاش خیلی بیشتر از سایر مادران و پدران است اما در جامعه این تلاش خیلی دیده نمی شود و خیلی وقت‌ها به خاطر رفتارهای غیرمعمول فرزند خود مانند داد زدن و بیقراری، خانواده محکوم می شود.

وی اضافه کرد: خانواده با عباراتی مانند "شما درست بچه را تربیت نکردی" یا "شما آنقدر که باید برای فرزند خود زحمت نکشیدید"، محکوم می‌شود و خانواده اوتیسم که فشار زیادی رویش است مجبور است این حرف‌ها و نگاه‌ها را تحمل کند و باعث انزوای خانواده شود.

وی ادامه داد: دوست داریم در سال ۱۴۰۲ به مردم بگوییم آن کاری که برای یک مادر و پدر بسیار ساده باشد مثل گفتن "مامان و بابا" توسط فرزندشان، برای یک خانواده اوتیسم با سالها کلاس بردن و با ماهها تلاش کردن امکان پذیر است امیدورایم با این آگاهی بخشی بتوانیم آن فشار را به نوعی از خانواده اوتیسم برداشته و یا کمرنگ کنیم.

سن طلایی اوتیسم را از دست ندهیم، علائم ساده است اما ساده نمی‌ماند

مدیر واحد آگاهی بخشی انجمن اوتیسم ایران گفت: موضوع دیگری که در سال ۱۴۰۲ روی آن تمرکز می‌کنیم تشخیص و مداخله به موقع است که هر سال این موضوع هست و موضوعات دیگر به آن اضافه می‌شود که خانواده حواسش باشد که سن طلایی اوتیسم را از دست ندهد و بتواند درست تشخیص دهد چون علائم اوتیسم خیلی ساده است اما ساده نمی ماند و هر سال سعی می کنیم این را تکرار کنیم و شعار این است که علائم اوتیسم در سال های اول برای خانواده و والدین قابل تشخیص است اما بعد از آن برای همه قابل تشخیص است یعنی آن علائمی که خیلی ساده است ساده نمی ماند و کم کم باعث می شود که همه افراد آن را ببینند.

بهجتی ادامه داد: یکی از دغدغه های مهم برای خانواده های اوتیسم این است که نیازهای روزمره را رفع کنند اما گاهی کار ساده ای مانند رفتن به سوپرمارکت یا مطب پزشک برای خانواده کلی استرس دارد چون صاحب فروشگاه اوتیسم را نمی شناسد و ممکن است به خاطر به هم ریختن یک قفسه و بی قراری های کودک، خانواده را همراهی نکند و خانواده هر بار در خرید باید مراقب تمام رفتارهای فرزند خود باشند.

وی اظهار داشت: یکی از مهمترین اقدامات برای صاحبان کسب و کارها این است که حداقل اوتیسم را بشناسند وبتوانند صبوری کنند و در حالت ایده آل می توانند همراهی کنند و از خانواده اوتیسم بپرسند که من به عنوان صاحب کسب وکار چگونه می توانم شما را کمک کنم که فرزندتان در این مکان آرام‌تر باشد. سئوال کردن از مادر و پدر فرزند اوتیسم بهترین راهکار است تا فرزند اوتیسم آرام تر باشد و افراد دارای اوتیسم به خاطر اینکه چهره عادی دارند مانند بیماران سندروم داون، قابل تشخیص نیستند و این موضوع را برای خانواده پیچیده تر می کند که بخواهد هر بار توضیح دهد که فرزندش با چه اختلالی روبرو است.

روند رو به رشد شیوع اوتیسم در ایران

سیدمحمدعلی میری، مدیر بخش مطالبه‌گریِ انجمن اوتیسم ایران و دانشجوی دکتری روانشناسی کودکان استثنایی به همشهری می‌گوید: شیوع اوتیسم (اتیسم) در جهان و ایران در حال افزایش است اما این افزایش، دلایل ثانویه هم دارد؛ دلیل اول این است که دسته‌بندی و طبقه‌بندی علمی بین‌المللی این اختلال مشخص‌تر شده است. دوم این که شناخت خانواده‌ها از این اختلال بیشتر شده است. سوم، تعداد سازمان‌های دولتی و خصوصی حمایتگر هم بیشتر شده است.

وی افزود: دلیل بعدی هم این است که خود افراد مبتلا هم که قبلا نمی‌دانستند اختلال دارند، یا می‌دانستند و مخفی می‌کردند، حالا که می‌بینند سازمانی هست که به آنها خدمات ارائه می‌دهد، می‌آیند خودشان را معرفی می‌کنند. بنابراین دسته‌بندی‌های علمی روشن، تعاریف دقیق‌شده علمی و فرهنگسازی‌های صورت‌گرفته در شناسایی موارد اوتیسم تاثیر دارد و همین موضوع هم در افزایش آمار تاثیر داشته است.

میری با اشاره به این که میزان شیوع اوتیسم بر اساس مواردِ ثبت‌شده اعلام و اطلاع‌رسانی می‌شود، می‌گوید: دلایل ایجاد اختلال اوتیسم هنوز ناشناخته است، اما هم عوامل ژنتیکی در ایجاد آن موثر است و هم عوامل محیطی. آلودگی هوا، پارازیت‌ها، مصرف سرب و جیوه‌ی موجود در غذا، استرس مادر در دوران بارداری و ارث عوامل اثرگذاری هستند که نمی‌توان نادیده گرفت.

این روانشناس کودکان استثنایی می‌گوید: امکان تشخیص اختلال اوتیسم در دوران جنینی وجود ندارد و عموما بعد از تولد تشخیص داده می‌شود. مثل سندروم داون یا اختلالات دیگر نیست که امکان تشخیص آن در دوران بارداری وجود داشته باشد. تحقیقاتی در این زمینه انجام شده اما در حد پیدا کردن هم‌بستگی است، نه در حد یافتن رابطه علت و معلولی.

آمار افراد مبتلا به اوتیسم در ایران

مدیر بخش مطالبه‌گریِ انجمن اوتیسم ایران درباره آمار اوتیسم در کشور توضیح می‌دهد: آمار اختلال اوتیسم در جمعیت جهان، یک به ۶۰ و در ایران یک به ۱۰۰ است؛ یعنی از هر ۱۰۰ نفر در کشور ما یک نفر - کودک یا بزرگسال - به این اختلال مبتلا است.

میری این موضوع را هم اضافه می‌کند که براساس آمار سازمان ثبت احوال کشور، طی ۲ سال گذشته ۲ میلیون و ۲۲۰ نفر متولد شده‌اند که اگر نسبت ۱ به ۱۰۰ را در نظر بگیریم، یعنی سالانه حدود ۱۰ هزار نفر به جمعیت کشور با اختلال اوتیسم اضافه‌ می‌شود. البته این عدد با توجه به آمار موالید در سال‌های آینده، ممکن است کمتر یا بیشتر شود.

ممکن است فردی تا بزرگسالی متوجه اختلال خود نشود؟

میری در پاسخ به این سوال که ممکن است فردی در بزرگسالی متوجه اختلال اوتیسم در خود شود، توضیح می‌دهد: بله، بعد از یک بازه زمانی که اطلاع‌رسانی و فرهنگ‌سازی درباره اوتیسم زیاد شد و افراد بیشتری نسبت به این اختلال آگاه شدند، موارد زیادی داریم که افراد با انجمن تماس می‌گیرند و علائم خود را اعلام می‌کنند و ما آنها را به روانپزشک ارجاع می‌دهیم و متوجه می‌شویم که فرد در طیف اوتیسم قرار دارد.

مدیر بخش مطالبه‌گریِ انجمن اوتیسم ایران می‌افزاید: البته مواردی که فرد در بزرگسالی متوجه اختلال خود می‌شود، عموما در طیف خفیف قرار می‌گیرد. طیف متوسط و شدید در همان ۳ سال اول زندگی قابلیت تشخیص دارد.

میری عنوان کرد: تعریف اختلال بر اساس شرایط مشخص، واضح است. ممکن است تعدادی از نشانه‌ها را هرکدام از افراد داشته باشند اما فردِ دارای اختلال باید یک سری ویژگی‌ها داشته باشد؛ مثلا بازه زمانیِ بروز علائم باید در نظر گرفته شود، باید بررسی کرد که نشانه‌ها به خاطر مصرف دارو یا براثر تروما یا آسیب نبوده نباشد، ممکن است کسی، عزیزی از دست داده باشد، یا صحنه وحشتناکی مثل سیل و زلزله و ... را دیده باشد و آن علائم در یک بازه زمانی، خود را نشان دهد و بعد تمام شود. بنابراین آن بازه زمانی مهم است. نکته دیگر اینکه، این نشانه‌ها باید حداقل بر دو حوزه از حوزه‌های زندگی فرد - کودک یا بزرگسال - اثرات منفی بگذارد تا بتوانیم بگوییم فرد دچار اختلال اوتیسم است.

انتهای پیام /