زاهد احمدی در گفت‌وگو با خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، با بیان این که پسماندهای پلاستیکی در به عنوان بحرانی برای جهان و ایران شناخته می‌شوند، اظهار کرد: به همین دلیل، ما به دنبال پلیمرهایی می‌گردیم که پس از مصرف، پسماندهای‌شان مشکلی برای طبیعت ایجاد نکند. به عبارتی، پسماندهایی که در محیط زیست وارد چرخه طبیعت شوند. برای حل این بحران دو سوال مطرح می‌شود؛ یک سوال این است که با پلیمرهای پایه نفتی که در حال حاضر موجود هستند، چه کاری می‌توان انجام داد و سوال دیگر این است که چگونه پلیمری زیست تخریب‌پذیر تولید کنیم؟

دکتر شدن بازار رشته‌های STEM را کساد کرد

عضو هیئت علمی دانشگاه صنعتی امیرکبیر با اشاره به این که ۷۰ درصد پلاستیک‌ها در دنیا برای بسته‌بندی استفاده می‌شوند، افزود: در این راستا، دستیابی به پلاستیک‌های دوستدار محیط زیست یا زیست پایه ضرورتی انکارناپذیر است. پلاستیک زیست پایه یعنی از خود طبیعت منشا گرفته باشد و راحت‌تر هم به طبیعت برگردد. یعنی پلاستیکی داشته باشیم که از طبیعت آمده و به طبیعت هم برمی‌گردد. این پلاستیک‌ها مشکل زیست محیطی نداشته یا بسیار کم دارند.

وی با تصریح بر این که پلیمرهای زیست پایه هم در زمینه بسته‌بندی کاربرد دارند و هم در زمینه‌ پزشکی، گفت: یکی از معضلات در دوره کرونا استفاده از اقلام پلاستیکی محافظتی مانند دستکش و شیلد بود که اگر می‌توانستیم از مواد زیست‌ تخریب‌پذیر برای تهیه وسایل محافظتی استفاده کنیم، معضل مصرف زیاد اقلام بهداشتی تا حدی تقلیل پیدا می‌کرد.

احمدی در ادامه خاطرنشان کرد: پژوهشی در این زمینه انجام دادیم که مورد توجه صنعت قرار گرفت. در این پژوهش، از پلاستیک‌های معمولی استفاده کرده و اقلامی معرفی شدند که در طبیعت تجزیه می‌شوند و می‌توانند در مقابله با کرونا هم استفاده شوند.

عضو هیئت علمی برتر ارتباط با صنعت با تاکید براین که نتایج این پژوهش برای دانشگاه به درآمدزایی منجر شد، یادآور شد: اقلامی تولید و عرضه شد. این اقلام اگر در دنیا هم وجود داشته باشد، به راحتی نمی‌توان وارد کشور کرد چون محدودیت ارزی وجود دارد. در مورد ارزبری کالا هم کمک کرد. روش‌های آزمون و تست و کنترل کیفیت از طرفی ساختار مواد پایه‌ای که برای این کار استفاده شده در نهایت خود محصول به درآمدزایی برای دانشگاه رسید.

وی با بیان این که دانشگاه‌ها تلاش زیادی برای رشد دانش‌بنیان‌ها دارندو موفقیت‌های خوبی هم داشته‌اند؛ اما به اندازه نیاز صنعت نیست، افزود: چرا که صنعت وسعت زیاد و نیازهای متعددی دارد. همچنین امکانات سخت افزاری و نرم افزاری دانشگاه به اندازه‌ای نیست که بتواند همه این نیازها را پوشش دهد.

پژوهش‌های صنعتی نیازمند اعتماد دانشگاه و صنعت به یکدیگر است

احمدی یادآور شد: پژوهش‌های صنعتی نیاز به اعتماد بیشتری بین هر دو طرف یعنی دانشگاه و صنعت دارد که هم‌اکنون وجود ندارد. در مواردی که دانشگاه به صنعت اعتماد کرده، پیشرفت‌های خوبی ایجاد شده است. باید این سوال مطرح شود که چگونه می‌توان صنعت را در جهتی حرکت داد که به دانشگاه اعتماد کند؟ و همچنین دانشگاه چگونه به صنعت اعتماد خواهد کرد؟ توجه به این نکته ضروری است که در هر صورت فعالیت‌های علمی در دانشگاه انجام خواهد شد، حتی اگر این فعالیت در صنعت استفاده نشود. به همین دلیل، بهتر است که صنعت نیازها خود را منعکس کند. همچنین دانشگاه می‌تواند این امکان تشویقی یا ترغیبی را فراهم کند که استادان با توجه به تجاربشان، صنعت مرتبط با کار خود را پیدا کنند.

عضو هیئت علمی دانشگاه صنعتی امیرکبیر افزود: در بسیاری از موارد دیده شده که استادان خودشان برای انجام فعالیت‌های صنعتی اقدام می‌کنند. اگر بتوان این فرایند را منسجم‌تر کرد و قوانین و ضوابطی را تدوین کرد که این نیازها مرتفع شوند، موثر است چرا که صنایع آگاهی بیشتری در مورد نیازهایشان دارند. بارها مشاهده شده است که اگر صنعت به دانشگاه اعتماد کند، نتایج موفقیت‌آمیزتری به دست می‌آید، در حالی که وقتی استادان اقدام می‌کنند فرایند زمان‌بر و خسته‌کننده خواهد بود.

وی با اشاره به این که سازوکار همکاری دانشگاه و صنعت باید به گونه‌ای طراحی شود که این مسیر را تسهیل کند، گفت: مثلا به استادان اختیاراتی داده شود که خودشان اقدام کنند حتی اگر به یک یا چند صنعت کوچک محدود شده باشد. دانشگاه باید این زمینه را مساعد کند تا استاد به کار صنعتی ترغیب شود.

احمدی درباره مشکلات پژوهشگران در حوزه پلیمر خاطرنشان کرد: در تامین هزینه‌های مواد لازم پلیمری با مشکل مواجه هستیم. این مشکل خیلی پررنگ است و برای تهیه مواد باید هزینه زیادی بشود و زمان زیادی هم ببرد. برخی مواد هم به راحتی در دسترس نیستند. البته در مواردی، محدودیت‌ها انگیزه ایجاد می‌کنند که پژوهشگران برای رفع نیازهای صنعت اقدام کنند که شاید پیش‌تر این شرایط وجود نداشت. از طرفی زمینه مساعدی است که پژوهشگران بتوانند کارهای صنعتی انجام دهند و بتوانند نیازهای صنعت را انجام دهند.

عضو هیئت علمی دانشگاه صنعتی امیرکبیر با تصریح بر این که پتانسیل بالایی برای همکاری صنعت و دانشگاه در انجام کارهای صنعتی وجود دارد، افزود: متاسفانه قوانین اجازه نمی‌دهند که این همکاری‌ها به سرعت شکل بگیرند. دانش در دانشگاه‌ها وجود دارد. اگر کسی که دانش دارد بتواند با صنعتکاران مرتبط شود، حتما سرعت حل مسائل بیشتر خواهد بود در مقایسه با وضعیتی که دانش در اختیار نباشد. اگر بتوان ضوابط و قوانین را هدایت و جهت‌دهی کرد، نتایج بهتری خواهیم دید.

وی تاکید کرد: راهکار حل مشکلات پژوهشگران دانشگاهی دست خود پژوهشگر و دانشگاه است. به این معنا که هر وقت پژوهشگران برای حل یک معضل اقدام کرده‌اند، دیده شده که موفقیت‌آمیز بوده است. اما مشکل محدود به این مسئله نیست. مواردی که مرتبط با نهادها یا ارگان‌ها هستند هم باید درنظرگرفته شود. 

انتهای پیام/