به گزارش گروه اجتماعی ایسکانیوز، «کودک کار» واژه‌ای آشنا و دردآور است که بیشتر ما با آن آشنا هستیم و آنها را سر چهارراه‌ها مشغول فال و گُل فروختن یا تا کمر خم شده در سطل‌های زباله برای پیدا کردن ضایعات و گاهی هم مانده‌های غذا می‌بینیم؛ صحنه‌هایی که قلب هر شهروند را به درد می‌آورد.
معصومیت و خستگی ناشی از کار ملامت‌آور در فصل سرما و گرما از چهره‌هایشان می‌بارد و با دستان خسته و پینه بسته کارهایی را که به هیچ عنوان همسن‌هایشان طاقت انجامش را ندارند، انجام می‌دهند؛ آنهم در ازای مبلغی بسیار ناچیز.
ورود توده‌وار اتباع به ایران / بیش از ۸۰ درصد کودکان خیابان، «غیر ایرانی» هستند
این نوع فعالیت طیف وسیعی از جمله انواع کار واقعی و کاذب، کارگری غیر حرفه‌ای، گدایی، واکس زدن، فروش کالاهای کم ارزش، و غیره را شامل می‌شود.
امروز ۲۲ خرداد مصادف با ۱۲ ژوئن به نام روز جهانی مباره با کار کودک نام‌گذاری شده است.
به این منظور به سراغ امیر محمود حریرچی، جامعه شناس رفتیم تا جنبه‌های آسیب‌زای کار کودک بر جامعه را واکاوی کنیم.
در ابتدا امیر محمود حریرچی در گفت‌وگو با خبرنگار اجتماعی ایسکانیوز به تعریف واژه کودک کار پرداخت و گفت: کودکان کار به گروهی از کودکان گفته می‌شود که بجای تحصیل ترک تحصیل کرده به کار در بیرون از خانه اشتغال دارند تا کمک خرجی برای خانواده باشد.
وی افزود: طبق قانون اساسی کشور کودکان تا ۱۵ سال واجب التعلیم هستند و تحصیل شان باید رایگان باید و اگر شاهد ترک تحصیل کودکی بودیدم باید چرایی این اتفاق به لحاظ اجتماعی بررسی شود. موضوعی که متاسفانه در جامعه ما هیچ اهمیتی به آن داده نشده است.
این جامعه شناس ادامه داد: کودکانی که ما درکوچه و خیابان می بینیم شامل ۱۰ درصد از کودکان کار هستند. بخش اعظم آن ها در کارگاه های زیر زمینی هستد که به بدترین شکل از آن ها بهره کشی شده و استثمار می شوند.
استاد دانشگاه در خصوص نمونه ای از این سو استفاده ها گفت: برخی از کودکان در بدترین شرایط خانوادگی قرار دارند و خانه را ترک می کند توسط باند های مافیایی شناسایی شده و نهایت سو استفاده از آن ها شده که جابجایی مواد مخدر یکی از کاراهایی است که توسط این کودکان انجام می شود.
وی بیان کرد: به گونه ای که کودکان سن بالاتر را درگیر مواد و اعتیاد می کنند تا در بند گروه خود بمانند و توان رهایی بخاطر نیازهایش به آنها را نداشته باشد.
استاد دانشگاه ادامه داد: درد بزرگ در این مورد وارونه جلوه دادن این موضوع در جامعه است به طور مثال عنوان می‌شود این کودکان در آمد های میلیونی و بالایی دارند در حالی که این در آمد ها نصیب مافیا های بزرگ تری که خودشان را در پشت چهره این کودکان مخفی کرده اند، می‌شود. در حال حاضر هر نقطه از شهر که شاهد تجمع این کودکان هستیم افرادی که سر کرده باند هستند از دور کار این کودکان را زیر نظر دارند.
وی افزود: ولی خود این کودکان در آمد بالای ندارند جوری که حتی نمی‌توانند مخارج خانوداه خود را تامین کنند.
حریرچی در خصوص طرح های که چندین سال است با عنوان ساماندهی کودکان کار در شهر تهران اجرا می شود بیان کرد: چندین سال است که اقداماتی صورت می گیرد که به نام ساماندهی بوده ولی در واقع جمع آوری کودکان کار است.این کودکان در بدترین شرایط نگه داری می شوند که این مکان ها برای آنها به مثابه بازداشت گاه بوده و این کودکان با وجود اینکه شرایط مطلوبی در خانه ندارند ترجیح می دهند در این مکان ها نباشند بنابراین فرار می کنند و به خانه خود باز می گردند.
وی ادامه داد: در واقع کار خاصی هم در این مکان ها انجام نمی‌شود مدتی کوتاه به این کودکان غذا می دهند و بعد مدتی دوباره رها سازی می شوند.
حریرچی در خصوص راه حلی برای این موضع اظهار کرد: در این خصوص مدکاری اجتماعی می‌تواند نقش به سزای داشته باشد که عوامل آسیب زای زندگی این کودکان ریشه یابی کرده یا حداقل در جهت توانمند سازی این کودکان و خانواده هایشان اقدام شود و به طور مثال مهارت‌های لازمه اشتغال را به این افراد آموزش دهند و یا از سازمان های مردم نهاد کمک گرفته شود. نمونه بسیاری از این سازمان های مردم نهاد در محدوده هرندی و دروازه غار مشغول به فعالیت هستند که واقعا فعالیت‌ها مثبتی در این راستا انجام داده اند. لازم است مسئولین بیش از پیش به این سازمان ها بها داده و امکاناتی در اختیار آنان قرار دهد.
این استاد دانشگاه با اشاره به آمارهای رسمی که در خصوص این کودکان اعلام می شود گفت: طبق اخبارمسئوین ذی ربط این کودکان در حال افزایش هستند و اینکه عنوان می‌شود ای کودکان اتباع هستند بیشتر جنبه پنهان کردن مسئله را دارد به هر حال ما این معضل را در کشور داریم و فرقی نمی کند این کودکان اتباع باشند یا غیر اتباع.
حریرچی عنوان کرد: بیماری های نظیر اچ آی وی و بیماری های دهان و دندان، بیماری پوستی و سوء تغذیه میان این افراد شایع است که از همه این بیماری ها مهم تر حس تحقیر شدگی است که این کودکان را به شدت آزار می دهد.
این جامعه شناس در خصوص برخورد صحیح افراد در جامعه با این کودکان افزود: یک مکالمه و گفتگوی ساده، وقت گذاشتن و یک محبت کوچک حتی یک لبخند برای این کودکان بهترین برخورد در مواجهه با آنهاست در حالی که برخی با پرخاش با این کودکان رفتار می کنند چون در واقع آن مافیایی که پشت پرده است و آن عدد رقم ها هنگفت را می بینند اما مشکلاتی که این کودکان فراتر از تصور است.
وی در خصوص کمکی که رسانه های می‌توانند به این موضع کنند اظهار کرد: وظیفه رسانه ها در این موضع بسیار پررنگ است رسانه های می‌توانند با آگاهی سازی عموم مردم از مشکلات این کودکان به بهبود برخود با این کودکان کمک کند.
وی به عنوان سخن پایان گفت: امیدوارم روزی برسد که روی تمام مسائل کشور ریشه یابی شود همچنین بررسی وضع موجود را در رابطه همه مسائل داشته باشیم و باید تامین و حمایت فراگیر داشته باشیم تا بتوانیم فقر زدایی کنیم به صورت واقعی نه به صورت شعاری زیرا فقر ریشه تمامی فسادها و آسیب های اجتماعیست حتی احساس امنیت را از ما خواهد گرفت و در مجموع باید گفت که این وضع رها شدگی در جامعه قابل ادامه دادن نیست.
انتهای پیام/
نظر شما