به گزارش خبرنگار علم و فناوری ایسکانیوز؛ جفری چارلز هاردی، موسس سازمان غیرانتفاعی «مراقبت برای صلح» است که راهکارهای مراقبت‌های بهداشتی و پزشکی جهانی را تقویت می‌کند. او به عنوان فعال صنعت، نویسنده و سخنران، از ایمنی بیماران و طراحی نوآورانه بیمارستان‌ها حمایت می‌کند. ابتکارات او از میانمار گرفته تا نیجریه، دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی را تغییر می‌دهد. کتاب او با عنوان «مراقبت از صلح» الهام‌بخش یک جنبش جهانی برای تکامل بشریت است.
او به تازگی دیدگاه جدیدی را در مورد خط زمانی انسان ترسیم کرده که در آن مسیر تکامل انسان سه مرحله است. مرحله اول که حدود 2/5 میلیون سال به طور انجامیده، انسان در حال تسخیر طبیعت بوده است. اما اکنون در مرحله دوم به سمت همزیستی پایدار با سیاره پیش رفته است.
هاردی می‌گوید: در این مرحله انسان‌ها باید روش‌های ناپایدار رشد و اتلاف نامحدود را که از اولین مرحله تکامل انسان به ارث بده است، دوباره بازیابی کند و از آن فاصله بگیرد.
او می‌افزاید: ما از زمان ایجاد بمب اتمی در سال 1945 که تسلط ما بر طبیعت را مستحکم کرد، تاکنون بیکار بوده ایم، اما تنها راه رسیدن به مرحله دوم این است که آسیب‌های وارد شده را برطرف کنیم.
او معتقد است که جامعه باید از گذشته درس بگیرد و از بینش دانشگاهیان، رسانه‌ها، دولت‌ها و سازمان‌های غیردولتی برای تسهیل این تحول پیشگامانه استفاده کند.
هاردی می‌گوید که جدول زمانی تکاملی انسان از تجربه او به عنوان یک برنامه‌ریز بین‌المللی مراقبت‌های بهداشتی در دهه 1970 الهام گرفته شده است. او متوجه شد که صلح را می‌توان از طریق اقدامات دلسوزانه مردم حفظ کرد، و او را به انجام یک ماموریت جهانی برای ایجاد جدول زمانی برای رسیدگی به بزرگ‌ترین مسائل بشریت مانند تغییرات آب و هوا و تخریب محیط زیست سوق داد.
پس از آن بود که هاردی چهار الگو را ایجاد کرد که شامل دستورالعمل اصلی بود که بر ارزش‌ها و مسئولیت‌های فردی متمرکز بود و دستورالعمل اصلی رابطه‌ای که اهمیت روابط هماهنگ را توضیح می‌داد. 2 الگوی دوم شامل فرهنگی است که رفاه و سازماندهی کل‌نگر یک فرد را متعادل می‌کند و با اهداف صلح و پایداری بیشتر هماهنگ است.
هاردی به یاد می‌آورد: وقتی به عنوان سرباز بیمارستان کار می‌کردم، به یاد می‌آورم که از دریانوردان جوان، مریض یا مجروح که از جنگ ویتنام برمی گشتند مراقبت می‌کردم. در آن لحظات تزریق واکسن، تعویض پانسمان و صرفا بودن در کنار آنها، متوجه شدم که یک رابطه ذاتی بین مراقبت از دیگران و احساس آرامش وجود دارد. برای میلیون‌ها سال، انسان‌ها تلاش کردند تا طبیعت را تسخیر کنند که صنعت‌گرایی یکی از آخرین آنها بود. انسان‌ها معتقد بودند که جهان از آن ماست و باید روی آن تسلط داشته باشند. از این رو با تلاش برای کنترل همه اطراف خود با شهرنشینی شهرها و زیرساخت‌ها، طبیعت را تسخیر کردند.
این امر باعث گسترش جمعیت انسانی، معرفی معادن و سوخت‌های فسیلی برای انرژی و استفاده از آبیاری، تناوب زراعی و اصلاح انتخابی برای افزایش تولید غذا شد.
این در حالی است که در سال 1949، زیگموند فروید، روانکاو اتریشی، استدلال کرد که پیشرفت تمدن مستلزم حمله به طبیعت و در نتیجه وادار کردن آن به اطاعت از اراده انسان، تحت هدایت علم است. انسان‌ها از دهه 1950 پس از ایجاد پروژه منهتن توسط دولت که مسئول طراحی جنگ هسته‌ای بود، در مرحله تعلیق تکامل باقی مانده‌اند. در واقع، ایجاد بمب اتمی به معنای «تسلط کامل بشر بر طبیعت و پایان اولین تکامل انسان» بود.
عواقب بعدی بمب اتمی که در زمان استقرار در ناکازاکی و هیروشیما در سال 1945 بین 129 هزار تا 226 هزار کشته برجای گذاشت، هنوز هم امروز احساس می‌شود. مناطقی از آمریکا، از جمله میسوری و یوتا، تقریباً 80 سال پس از حمله بمب اتمی همچنان با سمیت تشعشعات سرطان‌زا از معادن و زباله‌های هسته‌ای مواجه هستند. چنانچه به گفته انجمن جهانی هسته‌ای، صنعت هسته‌ای هنوز راه حلی برای مشکل زباله‌های هسته‌ای ندارد.
اگرچه دولت‌ها برای اجرای برنامه‌های پیشگیری از زباله و بازیافت تلاش کرده‌اند، اما دانشکده پایداری دانشگاه استنفورد تخمین زده است که حداقل 300 میلیارد دلار هزینه برای پاکسازی زباله‌های باقیمانده از پروژه منهتن مورد نیاز است. هاردی هشدار داد تا زمانی که نیاز به کاهش ضایعات ایجاد شده در طول اولین تکامل را درک نکنیم، انسان‌ها همچنان در حالت تعلیق تکامل خواهند بود.
هاردی می‌گوید: چیزی که من آن را تکامل معلق انسان می‌نامم به حالت تعلیق درآمده است، زیرا مانند ماهی روی عرشه در حال پریدن هستیم یا در یکی از آن فیلم‌های ایندیانا جونز، روی یکی از آن پل‌هایی هستیم که از یک طرف به طرف دیگر می‌روند. در این میان، شکافی زیرمان وجود دارد و اگر زمین بخوریم، خواهیم مرد.
او توضیح می‌دهد که انسان‌ها تا زمانی که طرحی برای غلبه بر و از بین بردن ضایعات و رشد ناپایدار ایجاد شده در اولین تکامل طراحی نکنند، نمی‌توانند به مرحله دوم تکامل بروند.
هاردی با بیان اینکه دانشگاهیان، دولت و سازمان‌های غیردولتی باید از گذشته درس بگیرند، باید تصور، بحث، برنامه‌ریزی، طراحی و اجرا کنیم، این موضوع هنوز تعیین نشده است و ما باید تصور کنیم، بحث کنیم، برنامه‌ریزی کنیم، طراحی و اجرا کنیم.
انتهای پیام/
نظر شما