به گزارش گروه علم و فناوری ایسکانیوز، پلوتو جرمی نجومی در انتهای منظومه شمسی است که دهه‌ها به عنوان یک سیاره شناخته می‌شد اما از سال‌های ابتدایی قرن جدید میلادی بنا بر تعاریف اتحادیه بین‌المللی نجوم، یک سیاره کوتوله طبقه‌بندی شد. این جرم آسمانی اولین بار در سال ۱۹۳۰ توسط منجمی به نام کلاید تامبا (Clyde Tombaugh) کشف شد و نام آن از الهه دنیای مردگان در اساطیر رومی اخذ شده است.

با اینکه پلوتو در منظومه شمسی قرار دارد اما از ما بسیار دور است و در حقیقت یکی از دورترین مکان‌ها در منظومه شمسی به شمار می‌آید. برای اینکه بتوانید در ذهن خود میزان دور بودن پلوتو را تصور کنید بد نیست یک مثال بزنیم. ما روی زمین برای مسافرت به جاهای دور از هواپیما استفاده می‌کنیم. با این حال هواپیماها برای پرواز در جو زمین طراحی شده‌اند، بنابراین امکان سفر به جایی خارج از زمین با هواپیما ممکن نیست.

با این حال اگر به صورت فرضی می‌توانستید با یک هواپیما مستقیم به سمت پلوتو پرواز کنید، سفر شما بیش از ۸۰۰ سال طول می‌کشد! این سفر طولانی به دلیل فاصله زیاد بین زمین و پلوتو است. اگرچه مدار زمین و پلوتو به گونه‌ای است که این بازه زمانی می‌تواند تغییر کند اما این سیاره کوتوله به طور متوسط حدود ۴,۲ میلیارد کیلومتر از زمین فاصله دارد.

یک هواپیمای مسافربری با سرعتی در حدود ۹۰۰ کیلومتر در ساعت می‌تواند پرواز کند. حال اگر فاصله متوسط زمین تا پلوتو (یعنی حدود ۴,۲ میلیارد کیلومتر) را بر این رقم تقسیم کنیم، رسیدن به پلوتون حدود هفت میلیون ساعت طول می‌کشد که معادل ۸۰۰ سال و عمر چندین انسان است!

همانطور که ذکر شد هواپیماها برای سفر به زمین طراحی شده اند و دانشمندان برای سفرهای نجومی فضاپیماهای بسیار سریع تری را طراحی کرده اند. برای مثال فضاپیمای نیوهورایزنز سفری تاریخی به پلوتو را در سال ۲۰۰۶ آغاز و حدود ۹,۵ سال طول کشید تا به مقصد برسد. این فضاپیما با سرعت ۷۲۰۰۰ کیلومتر در ساعت (با سرعت حدود ۹۰۰ کیلومتری هواپیماها قیاس کنید) حرکت می‌کرد. حتی با این سرعت هم نزدیک به یک دهه طول کشید تا به آنجا برسیم.

پلوتو در مداری بیضوی به دور خورشید حرکت می‌کند و فاصله اش از زمین در طول زمان تغییر می‌کند. این سیاره کوتوله در دورترین حالت، می‌تواند بیش از ۷ میلیارد کیلومتر از زمین دور باشد که باعث می‌شود بیش از پیش سوار با هواپیما را فراموش کنید.

اگر بخواهیم سریع‌تر به پلوتو سفر کنیم، به فناوری بهتری نیاز داریم. دانشمندان در حال بررسی سیستم‌های پیشرانه پیشرفته ای هستند که زمان سفر را به میزان قابل توجهی می‌کاهد ( به عنوان مثال، پیشرانه یونی به فضاپیماها کمک می‌کند تا به سرعت بالاتری برسند و سفر را کوتاه کند). در خاتمه، ایده پرواز به پلوتون هیجان انگیز و در عین حال دلهره آور است اما با پیشرفت فناوری سفرهای فضایی، ممکن است روزی در بازه زمانی بسیار کوتاه تری بتوانیم به پلوتو برسیم.

منبع: خبرگزاری آنا

انتهای پیام/