به گزارش خبرنگار علم و فناوری ایسکانیوز؛ محققان مدت‌هاست که روی یک مومیایی نوجوان که به سبکی مجلل با گنجینه‌های عظیمی دفن شده است، مطالعه می‌کنند. آنها معتقدند که این گنجینه با او دفن شده تا در زندگی پس از مرگ به او خدمت کند. این مومیایی که در ادفو، مصر علیا پیدا شده است، ماسک طلایی روی سر دارد و ۴۹ طلسم در اطراف بدنش پنهان شده است. اگرچه هویت این فرد در تاریخ گم شده است، اما یک مطالعه جدید چهره او را برای اولین بار در بیش از ۲ هزار سال نشان داده است.

«سیسرو مورائس»، محقق اصلی این مطالعه جدید، از ترکیبی از تکنیک‌ها برای بازسازی چهره زنده مومیایی استفاده کرده است و در این مورد می‌گوید: با مطالعه روی جمجمه این مومیایی توانستیم ساختارهایی مانند بینی و محدودیت‌های بافت نرم را در امتداد صورتش مشخص کنیم. علاوه بر این، از تکنیک تغییر شکل آناتومیک استفاده کردیم که شامل مقایسه سرهای مجازی ذخیره شده در پایگاه داده با جمجمه مومیایی می‌شود. با مقایسه این داده‌ها توانستیم مدل نهایی صورت این جمجه را ایجاد کنیم.

او می‌افزاید: نتیجه نهایی این تکنیک تصویر یک جوان با ظاهر دلپذیر بود که معصومیت خاصی هنوز در به صورت سفید و سیاه تا لازم نباشد در مورد رنگ پوست یا رنگ چشم تصمیم بگیریم. تصویر دیگر تصویری رنگی است که چشمانش باز است و ظاهری مدیترانه ای به نوجوان می‌دهد.

بر اساس تحقیقی که در سال ۲۰۲۳ توسط چندین محقق دیگر انجام شد، «پسر طلایی» در زمان مرگش تقریباً ۱۴ یا ۱۵ سال داشته است و هیچ شواهدی دال بر ضربه یا بیماری در بدن او وجود نداشت که نشان دهد چگونه مرده است.

او در گورستانی مربوط به دوره بطلمیوسی به خاک سپرده شد که از ۳۰۵ قبل از میلاد تا ۳۰ قبل از میلاد ادامه داشت - زمانی که فراعنه یونانی مقدونی بودند. به گفته محققان، طلسم‌های این پسر مومیایی با اهداف مختلف در بخش‌هایی از بدن او گذاشته شده‌اند. مثلا یکی از آنها در دهانش قرار دارد. هدف از این کار اطمینان از این است که او بعد از مرگش قادر به صحبت کردن باشد. در واقع قرار بوده که دیگران از رستاخیز او اطمینان حاصل کنند یا از الهه ایزیس حمایت کنند.

برای ساخت ۳۰ تا از طلسم‌ها از طلا استفاده شده است و بقیه از کوارتز، سنگ‌های نیمه قیمتی یا خاک رس پخته درست شده‌اند. به جز قلب و مغز، اندام‌های داخلی مومیایی برداشته شده و با مواد گران قیمت مومیایی، رزین و بسته‌های کتانی جایگزین شده بود.

او را در دو تابوت چوبی دفن کرده بودند که تابوت بیرونی با حروف یونانی حکاکی شده بود و تابوت داخلی که با نقاشی‌های مختلف و یک صورت تزئین شده بود. طبق مطالعه سال ۲۰۲۳، تدفین «تجملاتی» این نوجوان نشان دهنده «وضعیت اجتماعی- اقتصادی بالا» او بوده است.

مورائس، یک متخصص گرافیک برزیلی که در زمینه بازسازی صورت پزشکی قانونی کارآمد است، می‌گوید که می‌توانیم مطمئن باشیم که چهره بازسازی‌شده مومیایی شبیه واقعی است. او می‌افزاید: با توجه به نتایج گذشته که حتی در پرونده‌های پلیسی با شناسایی قربانیان جرم کار کرده‌ایم، اطمینان داریم که این تصویر بازسازی بسیار شبیه به خود مومیایی است.

به گفته او، چهره واقعی می‌تواند جنبه‌های جزئی تا حدودی متفاوتی داشته باشد، اما قالب کلی معمولاً همان چیزی است که ارائه می‌شود.

گفتنی است که بقایای این مومیایی از سال ۱۹۱۶ در موزه مصر در قاهره نگهداری می‌شود.

مومیایی کردن مردگان در مصر باستان

گمان می‌رود در فرهنگ‌های باستانی از طیف وسیعی از مواد شیمیایی برای مومیایی کردن و حفظ اجساد مردگان استفاده می‌شده است.

دانشمندان روسی بر این باورند که برای حفظ مدهای آن زمان از مومیایی متفاوتی نسبت به مومیایی که روی بقیه بدن استفاده می‌شد استفاده می‌شد.

موها با ترکیبی از چربی گوشت گاو، روغن کرچک، موم زنبور عسل و صمغ کاج و با یک قطره روغن پسته معطر به عنوان یک ماده اضافی اختیاری آغشته می‌شدند تا سالم باقی بمانند. مومیایی کردن در مصر باستان شامل برداشتن اندام‌های داخلی جسد، خشک کردن بدن با مخلوطی از نمک و سپس پیچیدن آن در پارچه‌ای آغشته به مومیایی از عصاره‌های گیاهی، روغن‌ها و رزین‌ها بود.

اعتقاد بر این است که مومیایی‌های قدیمی‌تر به طور طبیعی با دفن آنها در شن‌های خشک صحرا حفظ شده‌اند و تحت درمان شیمیایی قرار نگرفته‌اند.

تکنیک‌های کروماتوگرافی گازی/طیف‌سنجی جرمی (GC/MS) در سال‌های اخیر برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد فرآیند مومیایی کردن باستانی به کار گرفته شده‌اند.

مطالعات نشان داده‌اند که اجساد با یک روغن گیاهی مانند روغن کنجد یا اسیدهای فنولیک، احتمالاً از عصاره گیاه معطر و قندهای پلی ساکارید از گیاهان مومیایی می‌شدند.

انتهای پیام/