به گزارش خبرنگار علم و فناوری ایسکانیوز؛ مصریها معتقد بودند که بوی خوب پس از مرگ، آنها را به خدایان نزدیکتر میکند و از این رو مومیاییهایشان را با روغنهای مختلف آغشته میکردند، اما دانشمندان در مطالعه مومیاییهای کشف شده از مصر باستان متوجه شدهاند که این اجساد هماکنون رایحهای دارای نتهای ضعیف پنیر، استفراغ و ادرار میدهند. این بوهای ناخوشایند از تجزیه ترکیبات مورد استفاده در فرآیند مومیایی به وجود میآیند.
بوی اجساد مومیایی شده با استفاده از چهار متخصص بو یا بویشگر مورد مطالعه قرار گرفت که به مدت سه ماه برای شناسایی دقیق بوها آموزش دیدهاند و قبلاً رایحه نقاشیهای تاریخی را توصیف کردهاند. محققان برای شناسایی بوی مومیاییها که سالهاست در موزه و در ویترین نگهداری میشوند، نمونههایی از رایحههای 9 جسد را جمعآوری کردند که در موزه مصر در قاهره وجود دارند.
دانشمندان ترکیبات شیمیایی منفرد را که در دماهای مختلف با گرم شدن در یک ابزار علمی ظاهر میشوند، جدا کردند، سپس از بویشگرها خواستند که آنها را توصیف کنند.
عمدتاً مومیاییها بوی چوب و رایحه شیرین و تند میدادند، اما بویی از بخور و گیاهان نیز میدادند که در مصر باستان برای نگهداری استفاده میشد. البته به دلیل اینکه برخی از آنها بعد از این همه سال کپک زدهاند، بوی کهنگی و کپک نیز در آنها کشف شده است.
اما محققان اطمینان یافتند که عطر قارچمانند باکتریها و قارچها از این نمونهها بسیار کم است و این نشان میدهد که اجساد مومیایی هنوز در وضعیت خوبی هستند و تکنیکهای مومیایی کردن چشمگیر مصریها امتحان خود را پس داده است.
پروفسور «ماتیجا استرلیچ»، که این مطالعه را از کالج دانشگاهی لندن و دانشگاه لیوبلیانا رهبری کرد، میگوید: ما از کشف فهرست مواد مومیایی کردن و یافتههای باستانشناسی اخیر میدانیم که مومیاییها هنگام آمادهسازی چه بویی داشتند. اما امروزه بوی متفاوتی دارند، زیرا مواد اولیه مومیایی و بوی اضافی محصولاتی که در حفاظت از آنها استفاده میشود، همراه با آفتکشها برای مقابله با حشراتی که در غیر این صورت تابوت و مومیایی را میخورند، تجزیه شدهاند و بوی اصلی خود را از دست دادهاند.
با این حال دانشمندان معتقدند که این نتایج میتواند به مردم کمک کند دید کاملتری از تاریخ داشته باشند، زیرا بو بخش مهمی از آن است.
این مطالعه که در ژورنال «انجمن شیمی آمریکا» منتشر شد، مومیاییهایی را بررسی کرد که مربوط به سالهای 1500 قبل از میلاد - در دوره پادشاهی جدید که اعضای بدن متوفی در «کوزههای کانوپیک» قرار میگرفتند- میشود.
کوزههای کانوپیک ظروفی هستند که توسط مصریان باستان در طی فرآیند مومیاییسازی برای ذخیره و نگهداری احشاء روح خود برای زندگی پس از مرگ مورد استفاده قرار میگرفتند. قدیمیترین و رایجترین نسخهها از سنگ ساخته میشدند، اما سبکهای بعدی از چوب حک میشدند. استفاده آئینی از کوزهها به دوران پادشاهی قدیم برمیگردد و تا اواخر دوره یا دوره بطلمیوسی عمل میکرد، تا این زمان احشاء به سادگی پیچیده میشد و در بدن قرار میگرفت. کوزههای سایبان پادشاهی قدیم به ندرت نوشته میشدند و در ساده داشتند، اما در پادشاهی میانه کتیبهها معمولتر شد و درها اغلب به شکل سر انسان بود. در سلسله نوزدهم، هر یک از چهار سرپوش، یکی از چهار پسر هوروس را به تصویر میکشیدند که به عنوان نگهبان اعضای مربوطه در هر کوزه عمل میکردند.
عطر آخرت
برخی از بویشگرها بوی استفراغ، ادرار و پنیر را توصیف کردند. اما به طور کلی آنها موافق بودند که مومیاییها خیلی بوی ناخوشایند و مشمئز کنندهای ندارند. برخی از عطرهای توصیف شده شامل کاج، پوست پرتقال، گیلاس و شمعدانی بود که گاهی اوقات با وانیل و بادام تلخ از تابوتهای چوبی که به آرامی در حال پوسیدگی بودند مخلوط شده است. این امر نشان میدهد که مراقبت بیشتر در مورد مومیایی کردن افراد با موقعیت بالا باعث شده است که بوی آنها برای مدت طولانیتری باقی بماند.
محققان میگویند: مومیاییهایی که در ویترین نگهداری میشوند بوی تندتری میدهند، زیرا مواد شیمیایی در فضای محدودتری تجمع میکنند.
این اولین بار است که بوی اجساد مومیایی شده به طور سیستماتیک با ترکیبی از تکنیکهای ابزاری و حسی مورد مطالعه قرار گرفته است. این تحقیق میتواند موزهها را قادر سازد تا با ایجاد «حس بو» بازدیدکنندگان را جذب کنند.
دانشمندان معتقدند که این مطالعه به شناسایی تکنیکها و مواد مختلف مورد استفاده، بینشهایی در مورد دوران، مکان و وضعیت اجتماعی-اقتصادی فردی که مومیایی شده است، کمک شایانی میکند. به طور کلی، بو برای مصریان باستان در طول فرآیند مومیایی کردن مورد توجه بوده است، زیرا بوهای مطبوع با بدن خدایان و خلوص آنها مرتبط بود، در حالی که بوی بد نشانهای از فساد و پوسیدگی بدن در نظر گرفته میشد.
انتهای پیام/
نظر شما