به گزارش خبرنگار اجتماعی ایسکانیوز، با یک بیماری نادر ژنتیکی متولد شد اما سختکوشی مردم سیستان را به ارث برده بود که توانست از دل رنج‌ها با رنگ‌ها هنر آفریند. ابراهیم گلزاری هنرمند جوانی است که اخیرا گالری نقاشی برگزار کرد تا به همه بگوید که هر بیمار بود، صرفا اسیر جسم نیست و روح بزرگی دارد. آنچه در ادامه می‌خوانید گفت‌وگوی ایسکانیوز با این هنرمند جوان است.
گلزاری داستان زندگی خود را اینطور شرح داد: ۲۱ سال دارم و اصالتا سیستانی هستم اما در سیستان به دنیا نیامده‌ام. با اختلالی ژنتیکی به نام هانتر متولد شدم و از ۶ ماهگی تاثیر و تخریب بیماری آغاز شد و متاسفانه برادرم هم مبتلا به همین بیماری است.
بهانه‌تراشی دولت برای وارد نکردن دارو
وی افزود: با چالش‌های متعددی مانند رفت‌وآمد مدام از زابل به تهران برای درمان و مشکلات مالی مواجه شدم. یکی از مشکلات جدی که نه تنها من بلکه همه بیماران با آن مواجه هستند، وارد نشدن دارو است. دارو حق ما است و کمک می‌کند که زندگی بدون درد داشته باشیم.
گلزاری توضیح داد: این بیماری هزینه بالایی دارد اما حمایت‌های بیمه‌ای بسیار ضعیف است و دارو هم که در دسترس نیست. مسئولان می‌گویند که این بیماران در اولویت نیستند که بخواهیم برای آن‌ها بودجه اختصاص بدهیم اما یکی از اهداف من از برگزاری نمایشگاه این بود که بگویم بچه‌های مبتلا به این بیماری توانمند هستند. این تفکر درست نیست که هر که بیمار بود باید از جامعه حذف شود.
جراحی‌ام را عقب انداختم تا رویای خود را به حقیقت تبدیل کنم
وی افزود: من جراحی سخت و دردناکی در پیش دارم که انجام آن را یک سال عقب انداخته بودم تا بتوانم رویای برگزاری نمایش نقاشی را به حقیقت تبدیل کنم. من رنج بسیاری کشیدم و بارها ناامید شدم اما به خودم افتخار می‌کنم.
این هنرمند عنوان کرد: من می‌خواستم، بگویم که تنها این جسم بیمار نیستم و توانمندی‌های بسیاری دارم. من به تنهایی برای یادگیری نقاشی اقدام کردم و موانع بسیاری را هم پشت‌سر گذاشتم.
وی ادامه داد: من از صبح تا شب کار کردم تا توانستم دنبال علایقم بروم و وارد فضای هنر شوم. پنج سال پیش در دوران کرونا وقتی کلاس‌های هنری را می‌دیدم، حسرت می‌خوردم که نمی‌توانم در آن‌ها حضور داشته باشم و در زابل هم کلاس چندانی نبود اما با کمک یکی از دوستانم توانستم وارد فضای نقاشی دیواری شوم.
گلزاری از نحوه ورود به فضای هنر گفت: ورودم به فضای نقاشی و هنر برای من جذاب بود و اهمیتی هم به حرف مردم نمی‌دادم. رفت‌و آمدم به تهران، رنج بیماری و مشکلات مالی همه موانعی بر سر راهم بود اما من می‌خواستم به دنیا ثابت کنم که می‌توانم. من از لحظه لحظه‌ای که حالم خوب بود، استفاده کردم.
وی افزود: پول نداشتم که بوم بخرم و سال اول تنها چهار تابلو کشیدم اما با خودم می‌گفتم اگر هر سال همین چهار تابلو را بکشم، بعد از چند سال می‌توانم، نمایشگاه نقاشی برگزار کنم. من این استعداد را از اعماق وجودم بیرون کشیدم که تا به خودم ثابت کنم که توانمند هستم.
این هنرمند توضیح داد: هزینه بیماری سنگین بود و سال گذشته هم یک بار ایست قلبی داشتم اما وقتی چشم‌هایم را باز کردم، به خودم یادآوری کردم که من چیزی برای از دست دادن ندارم و باید برای خواسته‌هایم تلاش کنم. زندگی با من بی‌رحم بود اما من هم تصمیم گرفتم که در برابر جسمم بی‌رحم باشم و تا می‌توانم از او کار بکشم. من باور دارم که جسمم محدود به دنیا است و بیش از توانش از او کار کشیدم.
وی ادامه داد: از بخشی از درمانم گذشتم چراکه هزینه‌های سنگینی داشت و از عهده آن بر نمی‌آمدم. نمایشگاه را هم به تنهایی و بدون حمایت مالی و همراهی برگزار کردم. البته جا دارد که از دوستانم که برای اطلاع‌رسانی به من کمک کردند مثل خانم عجمیان تشکر کنم.
گلزاری توضیح داد: من خودم را با همین شرایطی که دارم، دوست دارم. وظیفه خودم می‌دانستم که دیدگاهی درست از بچه‌های مبتلا به این بیماری را نشان دهم و بگویم که ما محدود به جسم نیستیم و آدم‌های توانمند و بااستعدادی هستیم. من نمی‌توانم تفکر آدم‌ها را تغییر بدهم اما می‌توانم خلاف این تفکر را با هنرم به نمایش بگذارم.
ابراهیم فراموش نمی‌شود
وی افزود: از برگزاری نمایشگاه راضی بودم اما در این مدت برگزاری هیچ مدیر و مسئولی از نمایشگاه بازدید نکرد و حتی تبریک هم نگفتند. گاهی فکر می‌کنم ابراهیم هم فراموش می‌شود اما من برای رویاهایم جنگیدم.
انتهای پیام/
نظر شما