به گزارش خبرنگار اجتماعی ایسکانیوز، این روزها نشر ثالث کتابی با عنوان 《هم قصه》 به قلم محمد برزگر و با سرمایه‌گذاری انجمن اتیسم ایران منتشر کرده است. تصاویر این کتاب نیز هم زمان با رونمایی آن در شعبه دوم انتشارات ثالث در مجتمع تجاری ایران مال و با حضور هنرمندان در معرض دید عموم قرار گرفت. تصاویری که واکنش‌های بسیاری از طرف خانواده‌های اتیسم را همراه داشت.
رها مختاری فعال حوزه اتیسم درخصوص دلایل نقد خانواده‌ها نسبت به این تصاویر به ایسکانیوز گفت: ما خانواده‌های اتیسم با چالش‌های جدی در پذیرش اجتماعی مواجه هستیم، تا حدی که برخی از والدین، اتیسم فرزندشان را حتی از نزدیکان خود مخفی می‌کنند. این در حالی است که اتیسم را نمی‌توان پنهان کرد و آنها ترجیح می‌دهند که رفتارهای نامتعارف فرزندشان را با بار قضاوتها و شماتت اطرافیان و نبود حمایت تحمل کنند اما اشاره‌ای به اتیسم نداشته باشند.
وی افزود: حتی در سطح شدید بیماری خانواده ترجیح می‌دهد که فرزندش عقب مانده یا دیوانه تعبیر شود ولی نامی از اتیسم برده نشود. در چنین سطحی از هراس اجتماعی، رویکرد متولیان اتیسم، بسیار باید با احتیاط همراه باشد . ما در مورد جمعیت رو به رشدی صحبت می‌کنیم که در ایران از بیشتر ساختارهای اجتماعی خط خورده و کنار گذاشته شده و از نازلترین سطح از حقوق شهروندی برخوردار است.
مختاری افزود: در این شرایط کتابی وارد بازار می‌شود با تصاویر سیاه و سفید که در ۲ نمایشگاه در ابعادی بزرگ در معرض بازدید عموم قرار گرفته و اتیسم را از زاویه ترس، ترحم و احتیاط به تماشا می‌گذارد.
وی ادامه داد: تصاویری تاریک و دردناک که اتیسم را آمیزه‌ای از فقر، جنون و جنگ جلوه می‌دهد و با کوررنگی معناداری اصرار بر تثبت خود بر ذهن بیننده دارد. عکاسی اجتماعی ژانر بسیار حساسی است و نیازمند درک و بینشی ژرف است و به واسطه تاثیر ماندگار عکس، کمترین اشتباهی می‌تواند تاثیر بسیار مخرب و ماندگاری به جا بگذارد.
فعال حوزه اتیسم بیان کرد: در شرایطی که به خودی خود، اتیسم در جامعه ما وضعیتی بحرانی دارد و جامعه در درک آن سرگردان است، 《هم قصه》 روایتی خالی از ذوق و انباشته از قضاوتهای کور با تصاویری تلخ و اگزجره را به نمایش می‌گذارد.
وی توضیح داد: خانواده‌های اتیسم برای همزیستی با اتیسم نیاز به امید و انگیزه دارند و جامعه هم برای پذیرش اتیسم نیازمند تغییر زاویه دید است و "هم قصه" همان زاویه دیدی است که ما در تلاش برای تغییرش هستیم و سوال ما این است که آیا این تصاویر باری از دل خانواده‌ها برداشت و شوقی در جامعه برای پذیرش اتیسم برانگیخت؟
مختاری عنوان کرد: امسال شعار جهانی اتیسم، 《از بقا به رشد》 بود و انتظار می‌رفت که انجمن اتیسم ایران با آن همه بازوی اجرایی و امکانات و سرمایه، اقدامی برای معرفی توانمدیهای‌های اتیسم انجام دهد و این همه بریز و بپاش، می‌توانست خرج معرفی بایسته توانمندی‌های این افراد شود.
وی ادامه داد: برای نمونه ما سال‌هاست که سرمایه‌ای به اسم آقای رضا خامکی را داریم که دارای اتیسم سطح یک است و با لیسانس فلسفه و فوق لیسانس عصب شناختی، سهم بزرگی در شناساندن اتیسم به جامعه داشته و سال‌هاست که کتابی با عنوان 《صفر و یک》برگرفته از تجربیات زیسته خود با اتیسم نوشته بود که فایل پی دی اف آن در اختیار خیلی‌ها قرار گرفت اما پس از هشت سال از نگارش آن در حالی که مورد کمترین توجهی از طرف انجمن اتیسم ایران قرار نگرفت با حمایت خانم نیایش شاهین که یک مادر و فعال حوزه اتیسم است به عنوان یک ضرورت برای شناخت اتیسم منتشر شد.
فعال حوزه اتیسم بیان کرد: آیا بهتر نبود که این انجمن با معرفی آقای خامکی و آثارش و ایجاد بسترهای مطالعاتی و تحقیقاتی برای او توازنی در خوانش خود از اتیسم ایجاد می‌کرد؟ ویا محمدآقا آرتیست اتیستیکی که طراحی‌های چشگیرش از طرف این نهاد مورد اعتنا قرار نگرفت!
وی توضیح داد: انجمن اتیسم ایران یک خیریه است که عملکرد آن بر اساس همسو کردن خیرین تعریف می‌شود و مستلزم پررنگ کردن نقاط تاریک اتیسم است اما این روند که با بی‌اعتنایی معناداری به ابعاد روشن و توانمندی‌های منحصر بفرد بسیاری از اتیستیکها همراه است، می‌تواند بسیار مخرب عمل کند و صرفا به ویترینی برای جلب حمایت خیرین تبدیل شود که دور از شان جامعه بزرگ اتیسم است.
مختاری بیان کرد: نیایش شاهین دیگر فعال حوزه اتیسم و نویسنده کارزار بی‌اعتنایی به اتیسم در حوزه سلامت با شش هزار امضا هم عملکرد انجمن اتیسم ایران را با انتشار این کتاب و دو نمایشگاه برگذار شده برای آن به چالش کشید.
وی افزود: تفاوت‌های کودکان ما نه زشت است نه ترسناک و رنگهای گمشده جوامع بشری است و همه تکاپوی ما خانواده‌های اتیسم، در راستای جا انداختن درک این تفاوت‌ها در جامعه است. اتیسم وقتی دردناک می‌شود که هیچ ساختاری برای آن تعریف نشده و مثل موجوداتی بیگانه پس زده شده، مورد تحقیر و ترحم قرار می‌گیرد.
فعال حوزه اتیسم گفت: از نظر من هم قصه نمایشی از همین دست قضاوتهاست که پیوسته در تلاش برای کنار زدنش هستیم . نمایشی از قضاوتهای سطحی و ناآگاهانه که با ناتوانی در رصد کردن ابعاد اتیسم آن را زشت و تاریک و ترسناک می‌داند.
وی اضافه کرد: اما اینکه چرا انجمن اتیسم ایران به جای تغییر این مواضع به آن توسل می‌جوید، بسیار جای تاسف دارد. این مواضع صرفا کارکرد مالی دارند و پیامدهای آن با تقویت نگاه‌های سنگین از سوی جامعه، دامن ما را می‌گیرد.
نیایش شاهین که یکی دیگر از فعالان حوزه اتیسم و نویسنده کارزار است به نحوه برگزاری مراسم رونمایی این کتاب اشاره کرد و گفت: انجمن اتیسم ایران با انتشار پوستر این مراسم نوشت 'حضور فرزندان اتیسم " بلامانع است! بار معنایی" بلامانع" بسیار سنگین است در شرایطی که این مراسم در یک فضای عمومی برگذار شده و نه تنها بصورت رسمی از این عزیزان دعوت به حضور در این مراسم (که مدعوینش هنرمندان محبوب کودکان بودند) به عمل نیامد، بلکه برای حضورشان هم از عبارت " بلامانع " استفاده شد.
شاهین که با حمایت مالی خود کتاب "صفر و یک" نوشته رضاخامکی را به جامعه عرضه کرده است می‌گوید: وقتی با متن این کتاب مواجه شدم بسیار تحت تاثیر قرار گرفتم و از اینکه این همه سال در انتشار آن تعلل شده، متحیر ماندم. این کتاب در شناسایی اتیسم سطح یک که در جامعه ما جمعیت بالایی بصورت خاموش با آن به سر می‌برند، می‌توانست جهشی بزرگ ایجاد کند؛ چراکه سطح یک طیف اتیسم به حمایت‌های وسیعی نیاز دارند که از آن محروم هستند.
وی ادامه داد: اما سوال من این است که چرا نباید این اثر مورد اقبال انجمن اتیسم ایران قرار می‌گرفت؟ چرا نباید سایر توانمندی‌های منحصر به فرد اتیزمها که سرمایه بی‌بدیل هر جامعه‌ای محسوب می‌شوند، مورد اعتنای این نهاد قرارگیرد و از دید جامعه پنهان بماند؟ امروز ایلان ماسک با افتخار از اینکه یک اتیستیک سطح یک است حرف می‌زند و از معاشرت‌های اجتماعی با فرزندش که یک اتیسم سطح دو است در اماکن عمومی می‌گوید و معتقد است جامعه باید برای همزیستی با این افراد خود را ارتقا دهد. آن وقت ما همچنان در ایران گرفتار زشت نمایی مبلغین هستیم و دستمان هم از هر اقدامی برای توقف این موج پر هیاهوی مخرب کوتاه است.
انتهای پیام/
نظر شما