به گزارش خبرنگار علم و فناوری ایسکانیوز؛ این مجسمه‌ها که شامل چهار زن و یک مرد است، به طور عجیبی طراحی شده‌اند که با تغییر زاویه دید، حالت چهره آنها تغییر می‌کند. باستان‌شناسان معتقدند که این مجمسه‌ها در آئین‌های نمایشی و بازآفرینی رویدادهای اسطوره‌ای در آن زمان مورد استفاده قرار می‌گرفتند. برخی از این پیکره‌ها سرهای جدا شدنی با سوراخ‌هایی دارند که امکان حرکت آنها را با نخ فراهم می‌کند.
السالوادور کوچک‌ترین جمهوری آمریکای مرکزی است که از شمال و مشرق به هندوراس، از جنوب به اقیانوس آرام، و از مغرب به گواتمالا محدود است.
این پنج مجسمه که قدمت آنها به ۴۰۰ سال قبل از میلاد بازمی‌گردد، نشان می‌دهد که مردم بومی در السالوادور امروزی بیش از آنچه قبلاً تصور می‌شد با سنت‌های میان‌آمریکایی ارتباط داشتند.
به گفته «یان شیمانسکی»، باستان‌شناس دانشگاه ورشو و نویسنده اصلی این مقاله، در ابتدا تصور می‌شد که این عروسک‌ها قربانی‌های تدفین هستند، اما فقدان بقایای انسان در این مکان چیز دیگری را نشان می‌دهد.
شیمانسکی می‌گوید: یکی از بارزترین ویژگی‌های عروسک‌ها حالت چشمگیر چهره آنهاست که بسته به زاویه‌ای که به آنها نگاه می‌کنیم، تغییر می‌کند. این یک طراحی آگاهانه است و شاید به منظور افزایش دامنه نمایش‌های آئینی که عروسک‌ها می‌توانستند در آنها استفاده شوند، به این سبک طراحی شده‌اند.
طراحی منحصر به فرد
در حالی که سه تا از عروسک‌ها تقریباً ۳۰ سانتی‌متر قد دارند، ۲ تای دیگر بسیار کوچک‌تر هستند و اندازه‌های آنها فقط ۹ تا ۱۸ سانتی‌متر است. علاوه بر این، مجسمه‌های بزرگ‌تر کاملاً بدون مو هستند و با هیچ جواهری تزیین نشده‌اند. از سوی دیگر، مدل‌های کوچک‌تر جزئیات بیشتری دارند و دسته‌های مو روی پیشانی و حفره گوش در لوب‌هایشان تعبیه شده است.
ویژگی جالب دیگر مجمسه‌ها این است که دهان همه آنها باز است و حتی در برخی از آنها زبان‌شان مشخص است. در حالی که سه مجسمه بزرگ دارای سرهای جداشدنی با سوراخ‌های کوچک در گردن و بالای آنها هستند. گفتنی است که قطعات این مجسمه‌ها این کشف به صورت پراکنده در این مکان پخش شده بود.
شیمانسکی مشاهده کرد که گذراندن یک ریسمان از میان این سوراخ‌ها به سرها اجازه می‌دهد تا به سمت دیگر حرکت کنند و این توهم آواز خواندن یا صحبت کردن را ایجاد می‌کند و نشان می‌دهد که آنها احتمالا به عنوان عروسک‌های باستانی به سبک خیمه‌شب بازی عمل کرده باشند.
در حالی که مشخص نیست این مجسمه‌ها افراد واقعی را به تصویر می‌کشند یا خیر، محققان معتقدند که آنها برای صحنه‌های تئاتر طراحی شده اند و داستان‌ها و پیام‌ها را زنده می‌کنند. باستان‌شناسان معتقدند که نیمه بالایی کوچک‌ترین مجسمه، که در یک تنه توخالی قرار می‌گیرد، ممکن است بخشی از یک صحنه بازسازی تولد بوده باشد.
چیزی که عروسک‌ها نشان می‌دهند
محققان دومین باری است که مجسمه‌های سرامیکی از این نوع را در محل اصلی خود پیدا کرده‌اند. آنها در سال ۲۰۱۲، ۶ مجسمه زن شکسته، اما کامل را در یک محل دفن در ارتفاعات غربی گواتمالا از دوره پیش کلاسیک میانه کشف کردند.
شباهت مجسمه‌های تازه کشف شده با مجسمه‌های قبلی در گواتمالا نشان دهنده وجود یک سنت مشترک و ارتباطات میان نخبگان منطقه است. این امر به ویژه با توجه به اینکه بسیاری از مصنوعات السالوادور هنگام فوران آتشفشان ایلوپانگو بین سال‌های ۴۰۰ تا ۵۰۰ پس از میلاد گم شده یا دفن شده‌اند و تمام زندگی را در شعاع ۲۵ مایلی از بین برده است، بسیار مهم است.
با توجه به ویرانی آتشفشان و جمعیت متراکم امروزی که حفاری‌ها را محدود می‌کند، اطلاعات کمی در مورد هویت کسانی که قبل از ورود اروپایی‌ها در قرن شانزدهم سکونتگاه‌های باستانی ساخته‌اند، وجود دارد. با این حال، یافته فعلی نشان می‌دهد که جوامع باستانی سالوادور منزوی نبوده‌اند.
شیمانسکی می‌گوید: این کشف با تصور رایج درباره عقب‌ماندگی یا انزوای فرهنگی السالوادور در دوران باستان در تضاد است. این کشف وجود جوامع پر جنب‌وجوش و گسترده‌ای را نشان می‌دهد که قادر به تبادل نظر با مکان‌های بسیار دور بودند.
انتهای پیام/
نظر شما