به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، دانشجویان هند در اقدامی اعتراضی به مرگ مشکوک یک دانشجوی دختر در حال امضای یک طومار هستند. دانشجویان با امضای این طومار خواستار اجرای عدالت برای پراکریتی لامسال دانشجوی نپالی هستند.

پراکریتی لامسال دانشجوی اهل نپال رشته مهندسی در موسسه فناوری صنعتی کالینگا (KIIT) در اودیشای شرق هند بود که ماه گذشته خودکشی کرد. شواهد نشان می‌دهد که دلیل خودکشی این دانشجو، آزار و اذیت یکی از همکلاسی‌هایش بوده است.

پس از خودکشی مشکوک، دانشجویان نپالی در KIIT تظاهراتی را سازماندهی کردند و خواستار عدالت برای پراکریتی شدند. با این حال، بسیاری از این دانشجویان با بدرفتاری مواجه شدند و به زور از خوابگاه‌های دانشگاه به اجبار بیرون شدند.

سارنجیت سینگ معاون KIIT، در پاسخ به اعتراض دانشجویان، مجبور شد به دلیل رسیدگی موسسه به این حادثه عذرخواهی کند و از برکناری دو مقامی که در طول بحران اظهارات «بسیار غیرمسئولانه» کردند، خبر داد.

کارشناسان معتقدند که این حادثه احتمالاً پیامدهای گسترده‌ای برای بخش آموزش عالی هند خواهد داشت، به ویژه در زمانی که این کشور در تلاش است تا خود را به عنوان یک مقصد ترجیحی برای دانشجویان بین المللی قرار دهد. بر اساس آخرین اطلاعات رسمی، نپال در حال حاضر بیشترین سهم را از دانشجویان خارجی در هند دارد که ۱۳ هزار و ۱۲۶ نفر از مجموع ۴۶ هزار و ۸۷۸ نفر را تشکیل می‌دهد. پیامدهای این فاجعه می‌تواند به طور قابل توجهی بر توانایی هند در جذب و نگهداری دانشجویان بین‌المللی تأثیر بگذارد.

اعتراضات دانشجویی هم در موسسات دولتی و هم در موسسات خصوصی رخ می‌دهد؛ اما ناآرامی‌ها در موسسات خصوصی مانند KIIT که نقش برجسته‌تری در برآوردن تقاضای هند برای آموزش عالی بازی می‌کنند، اغلب مسائل عمیق‌تر و سیستمی را برجسته می‌کنند. این مسائل شامل عدم پاسخگویی و توجه ناکافی به ایمنی، رفاه و حقوق دانشجویان داخلی و خارجی است.

موسسات دولتی به دلیل نقش فعال تشکل های دانشجویی بیشتر از دانشگاه های خصوصی در معرض اعتراض دانشجویان هستند. آنها همچنین به دلیل شفافیت کمتر قادر به پنهان کردن آن هستند. موسسات خصوصی اغلب سعی می کنند این مسائل را سرکوب یا کم اهمیت جلوه دهند. با این وجود، در سال‌های اخیر، ناآرامی‌های دانشجویی در بسیاری از مؤسسات در سراسر هند، اعم از دولتی و خصوصی، آشکار شده است، و این سؤال مرتبط را ایجاد می‌کند: چرا مؤسسات دانشجویان را مجبور به حضور در خیابان‌ها می‌کنند و مکانیسم‌های گفتگو و حل و فصل باز را تقویت نمی‌کنند؟

کارشناسان تاکید می‌کنند که دانشگاه‌های هند باید از سکوت و نادیده گرفتن دانشجویان خود دست بردارند. برای مثال سال گذشته، یک دانشجوی بنگلادشی که در موسسه ملی فناوری در آسام ثبت نام کرده بود، به دلیل واکنش با یک شکلک "عشق" در یک پست رسانه اجتماعی که ضد هند بود، به کشورش بازگردانده شد. همچنین دو دانشجوی بنگلادشی در دانشگاه مسلمان علیگر، یک موسسه مرکزی (عمومی) در اوتار پرادش، به دلیل پست‌های جنجالی در رسانه‌های اجتماعی در واکنش به دستگیری سه کشیش هندو در بنگلادش اخراج شدند.

نمونه دیگری در سال ۲۰۲۴ در دانشگاه جهانی OP Jindal رخ داد که در آن دو دانشجو به دلیل اظهارات تحریک آمیز در طول یک رویداد دانشگاه تعلیق شدند. تصمیم برای تنبیه دانش‌آموزان به جای تعامل با آن‌ها در مورد موضوعات حساس، بی‌میلی فزاینده موسسات را برای هدایت مباحث پیچیده اجتماعی-سیاسی با دقت و ظرافت نشان می‌دهد. عدم مشورت معنادار با دانشجویان قبل از اجرای چنین قوانین و سیاست‌های سختگیرانه‌ای فقط به نارضایتی دامن زده است.

در مؤسسه ملی فناوری، دانشگاه مرکزی کرالا، دانشجویان سال گذشته در اعتراض به تلاش مقامات برای اعمال مقررات منع آمد و شد شبانه و بستن غذاخوری ها تا ساعت ۱۱ شب اعتراض کردند. به همین ترتیب، در سال ۲۰۲۴، دانشجویان دانشگاه بنت، یک دانشگاه خصوصی واقع در نزدیکی دهلی نو، در اواخر شب تظاهراتی برگزار کردند و خواستار لغو محدودیت‌های ارسال غذای آنلاین بعد از ساعت ۱۱ شب از سوی دولت شدند.

در نمونه‌ای دیگر، دانشجویان دختر در دانشگاه دولتی دهلی در سال ۲۰۲۳ از مقررات منع رفت و آمد در خوابگاه ها سرپیچی کردند و نیمه شب راهپیمایی کردند.

اقدامات انضباطی رایج در بسیاری از کالج ها و دانشگاه های خصوصی هند می تواند بسیار سخت باشد، مانند ممنوعیت حمل سیگار در محوطه دانشگاه و چک های جیب اجباری. دانش‌آموزان همچنین هر شب تحت بررسی بیومتریک حضور خود در خوابگاه‌ها قرار می‌گیرند که عدم رعایت آنها منجر به اطلاع والدین می‌شود.

گرفتن مرخصی مستلزم ارسال ایمیلی از طرف والدین دانش آموز به سرپرست است که مدت زمان را مشخص می‌کند. هر گونه سرقت یا آسیب به دارایی های‍خوابگاه در مناطق مشترک یا راهروها منجر به جریمه‌های مالی جمعی برای همه دانشجویان در بخش آسیب دیده می‌شود. چنین سیاست‌هایی محیط نظارت و محدودیت را تقویت می‌کند.

رویکردهای رهبری سازمانی که کنترل را بر گفتگوی باز اولویت می‌دهند، محیطی را ایجاد می‌کنند که در آن نگرانی‌های دانش‌آموز به طور سیستماتیک نادیده گرفته می‌شوند یا ساکت می‌شوند. این نه تنها اصول مشارکت دموکراتیک را تضعیف می‌کند، بلکه توسعه یک محیط آکادمیک سالم را که با مشارکت، گفتگو و احترام متقابل رشد می‌کند، متوقف می‌کند. اگر هند واقعاً می‌خواهد کیفیت بخش دانشگاهی خود را بهبود بخشد و دانشجویان بین‌المللی بیشتری را جذب کند، گوش دادن بهتر به صحبت‌های دانشجویان نقطه خوبی برای شروع خواهد بود.

انتهای پیام/