رضا رحیمیان پور کارشناس و فعال حوزه گردشگری در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی ایسکانیوز با بیان اینکه گردشگری یکی از فعالیت‌های انسان محور است و کلیه فعالیت‌های انسان محور برای انجامش نیازمند یک فرهنگ، آداب و رسوم هستیم گفت: در اینگونه فعالیت ها یک سری بایدها و نبایدها باید لحاظ شود زیرا وقتی گردشگر از یک نقطه به نقطه دیگری سفر میکند قطعا وارد یک جامعه دیگر میشود که ما در بحث گردشگری از آن به عنوان جامعه میزبان یاد می‌کنیم.
رحیمیان پور با اشاره به اینکه هرچند در سال های گذشته مسئله حضور گردشگر به خصوص گردشگر انبوه در جامعه میزبان گاهی برای جوامع میزبان به خصوص در مباحث فرهنگی دردسرساز بوده است که در دهه ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ اوج این قضیه بود در گردشگری انبوه دنیا افزود: در سازمان جهانی نشستند و فکر کردند و در نهایت یک تفاهم ایجاد شد به نام ده کد اخلاقی، یعنی ده کد اخلاقی تعریف شد که یک گردشگر وقتی وارد یک جامعه میشود باید این موارد را رعایت کند که بیشترینش همین فرهنگ سفر بود که هر کسی وارد یک محیط میزبان میشود باید به فرهنگ آنجا، به عقایدشان و به مراسمشان احترام بگذارد.
وی خاطرنشان کرد: در کل مهمترین چیزی که وجود دارد این است که وقتی یک گردشگر وارد یک محیط دیگر میشود باید به همه چیز آنجا، به افراد آنجا، به ابنیه آنجا، به طبیعت آنجا و حتی به فرهنگ آنجا احترام بگذارد. یعنی اگر آدابی دارند، رسومی دارند، باوری دارند و عقیده‌ای دارند یک گردشگر حق ندارد که به آن باور تهاجمی داشته باشد.
کارشناس گردشگری بیان کرد: بهتر است وقتی یک نفر می‌خواهد به محیطی سفر کند ابتدا یک تحقیق یا مطالعه در مورد آن جامعه داشته باشد که بداند چه چیزهایی برای آنجا تابو است و چه چیزهایی برایشان قابل احترام است که با آمادگی به آن محیط وارد شود و دردسری برایشان ایجاد نکند.
وی با بیان اینکه در سفرهایی که همراه با تور است و در آن تور به عنوان راهنما و تورلیدر حاضر هستیم این وظیفه بر گردن تورلیدر است که این موارد را قبل یا حین سفر به مسافرین گوشزد کند که با کمترین چالش بین مسافرین و جوامع میزبان، سفر به خوبی و خوشی انجام شود و مقصد گردشگری چه یک سایت باستانی باشد، چه یک سایت تاریخی باشد، چه یک سایت ملی باشد و چه یک سایت طبیعی باشد هر کدام احترام خودش را دارد.
رحیمیان پور ادامه داد: در مورد طبیعت یک ضرب المثل خوب و معروف داریم که میگوید از طبیعت چیزی با خودمان نمی‌آوریم به جز عکس یادگاری که در طبیعت گرفتیم و هیچ اثری از خودمان به جای نمیگذاریم. حتی در مورد رد پا در طبیعت بسیار توصیه شده که فقط آن مسیرهایی که قبلا راه رفته شده پا جای پای قبلی گذاشته شود یعنی راه‌های مختلف ایجاد نکنیم و به طبیعت آسیب کمتری بزنیم و اینکه هرکسی هرچیزی که با خودش برای استفاده به داخل طبیعت آورده حتماً باید اضافه و مازادش را برگرداند.
وی افزود: شاید اینگونه نباشد که مردم در کوه یا جنگل مواد غذایی سنگین با خودشون حمل کنند اما زباله و پسماندش که خیلی سبک‌تر است را با خودشان برنمی گردانند که البته در این چند سال کارهای زیادی در راستای فرهنگ سازی شده و این موارد کمتر شده اما متاسفانه همچنان شاهدش هستیم و میبینیم بسیاری اوقات، دوستداران طبیعت و دوستداران گردشگری در مناطق حضور پیدا میکنند و به صورت داوطلبانه آنجا را تمیز میکنند اما چه بهتر که این قضیه از اول اتفاق نیفتد یعنی هرکسی هر چیزی به طبیعت می‌برد زباله‌اش را با خودش برگرداند.
فعال حوزه گردشگری بیان کرد: این موضوع مختص ایران نیست و خیلی از جاهایی که می‌ریم متاسفانه میبینیم چقدر این بطری های نوشابه را آنجا ول کردند و ما خیلی زباله جمع کردیم آوردیم اما در کل این قضیه هست و باید فرهنگ سازی شود و از ریش حل بشود.
رحیمیان پور اظهار کرد: مورد دیگری که در جامعه میزبان مهم است موضوعی داریم به نام ظرفیت برد؛ یعنی اینکه هر سایتی چه طبیعی، چه باستانی و چه حتی موزه‌ای، یک ظرفیت و تحملی از گردشگر دارد. فرض کنید اگر مثلا ظرفیت یک موزه‌ای در روز فرض ۱۰۰ نفر است، ۲۰۰ نفر بازدید کنند مطمئن باشید در کیفیت کار تاثیر میگذارد و امکان دارد به آن بنا آسیب برسد. طبیعت هم همینطور است. متاسفانه در بسیاری از اوقات مناطق طبیعی که معروف میشود، تعداد زیادی از مردم میروند و چون امکانات کم است منجر به آسیب دیدگی آنجا میشود و نتیجه بد این می شود که آن جامعه از حضور گردش زده میشود یا منجر به درگیری‌ها و مسائل مختلف میشود.
وی اظهار کرد: جاهایی در جزایر خودمان، در آبشارها و جنگل‌ها گردشگرانی میروند که با ماشین شروع میکنند به تخریب طبیعت و داد افراد محلی ها را درمی آورند و این منجر به درگیری‌هایی می شود. بعضا شاهد هستیم مسئولین محلی وارد کار شده و راه‌ها را می‌بندند و اینها همه‌اش بخاطر این است که بدون فکر و بدون برنامه ریزی اتفاق میفتد.
کارشناس گردشگری در پایان بیان کرد: ما چیزی به نام گردشگری پایدار داریم. گردشگری پایدار به این صورت است که باید مواردی را رعایت بکنیم که چه حضور در یک سایت گردشگری چه طبیعی و چه غیر طبیعی بتواند ادامه دار باشد و جامعه میزبان و میهمانان هر دو توام با هم منتفع شوند و این نباشد که فقط گردشگر نفی ببرد و نفعی برای میزبان نداشته باشد که توصیه این است وقتی شما وارد یک محیط گردشگری به خصوص منطق روستایی می شوید سعی کنید یک نفع مالی برای میزبان ایجاد کنید مانند خرید مایحتاج یا سوغات و صنایع دستی از آنان.
انتهای پیام/
نظر شما